หล่อนโกหกลูกสาวว่าพ่อของลูกทำงานหนักอยู่ไกลมาก และจะยังกลับมาไม่ได้ จนกว่าลูกสาวจะอายุครบสิบแปดปีบริบูรณ์ ซึ่งเมื่อถึงวันนั้น ลูกก็คงจะเข้าใจทุกอย่างมากขึ้น เมื่อหล่อนบอกความจริงออกไป
“จ้ะ... แม่คิดถึงคุณพ่อของไข่มุกมาก...”
ไม่ว่าจะตอนนั้นหรือตอนนี้ ไม่เคยมีวันไหนเลยที่หล่อนลืมปรมะได้
เขายังคงวิ่งเล่นอยู่ในหัวสมอง และในหัวใจของหล่อนตลอดเวลา
ทั้งๆ ที่เขาร้ายแสนร้าย แต่หล่อนก็ยังโง่เขลาพอที่จะยังรักเขาต่อไป
นิ้วเล็กๆ ของลูกสาวยกขึ้นเช็ดน้ำตาให้อย่างไร้เดียงสา นรีกุลจับมือลูกสาวมาจูบเบาๆ ก่อนจะพร่ำพูดขอโทษ
“แม่ขอโทษนะไข่มุก... แม่ขอโทษที่ทำให้หนูมาร่วมกิจกรรมวันพ่อในวันพรุ่งนี้ไม่ได้”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่... ไข่มุกไม่ได้อยากมาอยู่แล้ว...”
หล่อนหน้าแป้นแล้นของลูกสาวอย่างแสนรัก ก่อนจะจูบแก้มนุ่มสีลูกพีชเบาๆ
“แม่รักหนูนะไข่มุก”
“ไข่มุกก็รักคุณแม่ค่ะ รักมากที่สุดในโลกเลย อ้อ... รักคุณพ่อ
