บทที่ 3/2
1061 คำ
ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายบีบรัด หยาดน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง เธอยังเจ็บปวดกับเรื่องราวไม่น้อยไปกว่าวันแรกที่ถูกกรณ์ขอหย่า ยังดีที่ว่าเธอไม่ได้สิ้นไร้ไม้ตอก เธอมีที่ให้ซุกหัวนอน เธอมีรายได้ เธอมีเงินเก็บในบัญชีหลายสิบล้าน ทั้งที่กรณ์ให้มาและจากการที่เธอหาเอง
“แม่จะแกร่งเพื่อหนูนะลูก” เธอก้มมองหน้าท้องตัวเองแล้วปาดน้ำตาทิ้งไป เธอจะมัวจมอยู่กับความเสียใจไม่ได้ อีกไม่นานกรณ์จะกลายเป็นแค่อดีตสามี เวลาจะทำให้เราสองคนค่อยๆ ห่างจากกันออกไปจนท้ายที่สุดคงเหลือไว้เพียงสถานะเพื่อนร่วมโลกเท่านั้น เธอควรปล่อยวางเรื่องเขาเสียแล้วสนใจใส่ใจแค่เรื่องของลูกที่กำลังจะลืมตาดูโลก “หยุดร้องไห้ได้แล้วนิด พี่กรณ์เขาไปมีความสุขกับผู้หญิงคนอื่น แล้วเธอจะมานั่งร้องไห้เพราะเขาไปเพื่ออะไร”
เรื่องของเธอกับกรณ์จบกันไปแล้วตั้งแต่วันที่เขาขอหย่า เวลานี้กรณ์คงกำลังเตรียมพร้อมสำหรับการเริ่มต้นใหม่ อีกไม่นานเขาคงจะมีข่าวดีกับผู้หญิงคนนั้น เธอก็ควรทิ้งอดีตทั้งสุขและเศร้าไว้ข้างหลังแล้วเดินหน้าต่อไปตามทางของตัวเองเช่นเดียวกัน
สองวันก่อนเธอขับรถจากกรุงเทพฯ ไปเขาใหญ่เพื่อไปดูที่ดินสิบห้าไร่ซึ่งเป็นมรดกที่แม่ทิ้งไว้ให้ ที่ดินผืนนี้เธอเคยคิดจะขายเพื่อนำเงินมารักษาพ่อ แต่ว่าพ่อไม่ยอม พ่อบอกว่าอยากให้เธอเก็บไว้ พ่อรู้ดีกว่าใครว่าลูกสาวคนนี้มีความฝันอะไรที่อยากทำบ้าง
แน่นอนระหว่างความฝันกับความเป็นความตายของคนที่เรารัก เธอเลือกได้แบบไม่ลังเลเลยว่าจะเลือกสิ่งไหน เธอแอบประกาศขายที่ดินโดยไม่บอกพ่อ ซึ่งเกือบทำการซื้อขายได้สำเร็จแล้วหากผู้ซื้อไม่ประสบอุบัติเหตุจนบาดเจ็บต้องนอนโรงพยาบาลอยู่นานเป็นเดือนๆ การซื้อขายจึงถูกเลื่อนออกไป
ระหว่างที่รอผู้ซื้อพักรักษาตัว เจ้าสัวภพก็มาพูดคุยเรื่องการแต่งงานของเธอกับกรณ์ ครั้งแรกที่เธอได้พบหน้าสามี เธอตกหลุมรักเขาอย่างง่ายดาย กรณ์สุขุม กรณ์น่าค้นหา แต่เขาไม่ใช่ผู้ชายเย็นชา ตรงกันข้ามเธอสัมผัสได้เพียงพูดคุยกันไม่กี่ประโยคว่ากรณ์เหมือนแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้า เขาอบอุ่น..
เจ้าสัวภพถามเธอว่าเธอยินดีที่จะแต่งงานกับลูกชายของท่านไหม เธออึกอักไม่กล้าตอบ เจ้าสัวภพจึงหันไปถามลูกชายว่าพร้อมที่แต่งงานมีครอบครัวหรือยัง กรณ์มองหน้าเธอแล้วตอบออกมาอย่างไม่มีทีท่าลังเลเลยสักนิดว่า “ครับ”
งานแต่งของพวกเราถูกจัดขึ้นหลังจากวันนัดดูตัวแค่เดือนเดียว แม้กะทันหันไปหน่อย ทว่าเงินที่เจ้าสัวภพมีก็สามารถเนรมิตทุกอย่างออกมาได้อย่างสวยงาม งานวิวาห์มหาเศรษฐีหมื่นล้านใหญ่โตสมฐานะของตระกูลธนัชกุล
สินสอดสิบล้าน เครื่องทองแหวนเพชร ทุกอย่างที่เธอได้มา เธอนำไปเป็นค่ารักษาพ่อทุกบาททุกสตางค์ วาระสุดท้ายในชีวิตท่านจึงจากไปอย่างไม่ทรมานนักเพราะได้เข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลที่ดีที่สุด แพทย์ที่ได้ชื่อว่าเก่งที่สุด และยาที่ดีที่สุด
เมื่อค่ารักษาพยาบาลพ่อเพียงพอ เธอจึงยกเลิกการขายที่ดินผืนนั้น ไม่น่าเชื่อเลยว่าวันหนึ่งเธอจะได้ทำตามความฝันที่เคยพูดกับพ่อไว้จริงๆ
“นิดอยากฟาร์มสเตย์ที่เขาใหญ่ค่ะพ่อ มีคาเฟ่เล็กๆ ห้องพักสไตล์บ้านทุ่ง ไม่เน้นหรูหรา แต่เน้นได้ใกล้ชิดกับธรรมชาติ”
“เอาสิลูก พ่อสนับสนุนนิดเต็มที่ พ่อจะเป็นคนสวนช่วยนิดดูแลฟาร์มสเตย์ดีไหม พ่อเกษียณแล้วจะได้มีอะไรทำด้วย”
ความฝันที่พวกเราสองพ่อลูกวาดไว้ไม่อาจกลายเป็นความจริงในวันที่จารุเดชยังมีชีวิตอยู่ พ่อจากไปก่อนที่เราทั้งคู่จะได้ทำ ฟาร์มสเตย์เล็กๆ ที่บ้านเกิดของแม่ หากโลกหลังความตายมีจริง ตอนนี้พ่อกับแม่คงกำลังมองเธอจากที่ไหนสักแห่ง
“พ่อคะ แม่คะ ไม่ต้องห่วงหนูกับหลานนะคะ” หวังว่าท่านทั้งคู่จะรับรู้ว่าลูกสาวคนนี้เข้มแข็งเพียงใด แม้กรณ์ทิ้งเธอไปมีใหม่ เธอก็ยังเลี้ยงดูลูกได้ไม่ต่างจากมีพ่อของลูกอยู่ข้างกาย
ริสาร่างแบบฟาร์มสเตย์และแผนธุรกิจคร่าวๆ ส่งให้อันเดรสดู เมื่อไหร่ที่ชายหนุ่มมาไทย เธอจะพาเขาไปดูที่ดินผืนที่จะสร้าง ฟาร์มสเตย์และคาเฟ่ เขาบริหารธุรกิจโรงแรมมาหลายปี คงให้คำปรึกษาเธอได้
Andres : จากที่ดูคร่าวๆ ทุกอย่างโอเคเลยแหละ แต่ถ้าไม่ได้ไปอยู่ดูแลเองก็ต้องเพิ่มระบบป้องกันการทุจริต หรือถ้าจะให้ดีกว่านั้นก็ต้องเพิ่มคนจ่ายตังค์ให้ด้วย
Risa : คนจ่ายตังค์?
Andres : ป๋าเปย์ค่าสร้างฟาร์มสเตย์อย่างพี่ไง
Risa : หลายล้านอยู่นะ ไหวเหรอคะป๋า
Andres : สำหรับน้องนิดจะกี่สิบล้านพี่ก็จ่ายไหว
Risa : ไหว้ย่อขอบคุณงามๆ แต่ขอเปลี่ยนจากจ่ายตังค์เป็นไอเดียดีๆ และเป็นที่ปรึกษาให้นิดดีกว่า นิดอยากได้ที่ปรึกษาเก่งๆ หล่อๆ อย่างพี่อันเดรสมาช่วยสร้างฟาร์มสเตย์
Andres : ได้สิคะ จะเป็นที่ปรึกษาให้ตลอดชีวิตเลย แต่มีแลกเปลี่ยนเป็นอาหารอร่อยๆ ฝีมือนิดทุกมื้อนะ
ข้อความจากอันเดรสทำเธอยิ้มอีกแล้ว นอกจากจารุเดชก็ อันเดรสนี่แหละที่ไม่เคยทำให้เธอต้องเสียใจ
“ขอบคุณที่พี่เข้ามาในชีวิตนิดนะ พี่อันเดรส”
คนในความลับที่ไม่เคยมีใครรับรู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของเขาในชีวิตเธอ มาวันนี้กลับเป็นเขาที่สร้างแสงสว่างให้เธอ เป็นเขาที่คอยเป็นเพื่อนคุยยามอ้างว้าง เป็นเขาที่เธอนึกถึงยามต้องการที่ปรึกษา
เป็นเขา.. อันเดรส
- ผู้เขียน
