SPACE BAR 7
1436 คำ
SPACE BAR 7
(สั่งเครื่องดื่มกับขนมไปให้ ได้หรือยัง?)
“ได้แล้ว ขอบคุณนะแต่เราเกรงใจไม่ต้องส่งให้ทุกวันก็ได้”
(ไม่ได้หรอก อยากซื้อให้ อีกอย่างนี่นอนตอนกลางวันด้วยเวลาเราไม่ค่อยตรงกัน อยากดูแลเธอไงมิ้ง ขอแค่นี้ได้ไหมล่ะ)
“เฮ้อ ก็ได้ แต่ไม่ต้องซื้อให้บ่อยได้ไหมเราเกรงใจจริง ๆ”
(จะพยายามปรับครับ แล้วตกลงจะไปเจอเพื่อนที่ไหนยังไม่บอกเลย)
“ยังไม่รู้เลย เพื่อนยังไม่บอก เดี๋ยวถ้าถึงแล้วเราจะบอกแล้วกัน”
(ครับแบบนั้นก็ได้)
“ตื่นไปอาบน้ำกินข้าวได้แล้ว”
(อื้อ ไม่ต้องวางคอลทิ้งไว้เลย เดี๋ยวกลับมา)
“ได้ค่ะ”
ถึงห้ามหรือปฏิเสธไปเขาก็จะหาข้ออ้าง ข้อต่อรองมาพูดจนฉันยอมเขาอยู่ดีนั่นแหละ เพื่อเป็นการเซฟพลังงานก็ยอม ๆ เขาไปก่อน แต่สิ่งที่ดีอีกอย่างคือเกรฟไม่เคยบังคับให้ทำอะไรที่ไม่ชอบหรือไม่อยากทำเลย ทุกอย่างที่ทำด้วยกันล้วนเป็นสิ่งที่ชอบและสบายใจที่จะทำ นี่ล่ะมั้งที่ทำให้ฉันชอบที่จะอยู่ข้าง ๆ เขา
“เดี๋ยวเชิญที่ห้องประชุมเลยครับ” เสียงพี่วอนบอกใครสักคนในช่วงเวลาเกือบบ่ายโมงครึ่ง ถ้าให้เดาคงเป็นลูกค้าที่เอ่ยถึงเมื่อช่วงเช้าว่าจะมีเข้ามาคุยงาน แน่นอนว่าฉันไม่ได้มีหน้าที่ตรงนั้นขอเร่งทำงานแล้วกัน
“มิ้งงานคุณกมลเสร็จหรือยัง?” พี่ธีมเอ่ถามพร้อมกับชะโงกดูฉัน
“เสร็จแล้วค่ะพี่ กำลังโหลดไฟล์ให้ แต่เน็ตช้ามาก”
“อ้าวเหรอ โอเค ๆ ขนมหน่อยไหม?”
“ขอบคุณค่ะ” กล่องคุกกี้ถูกส่งมาตรงหน้า ฉันยื่นมือไปรับไม่ลืมเอ่ยขอบคุณพี่ธีม ระหว่างรอไฟล์งานอัปโหลด พี่มิวก็เข้ามาชวนคุยเล่น แต่คุยกันได้ไม่นานพี่กราฟก็เดินนำลูกค้ามายังส่วนแผนกที่เราทำงานกันอยู่พร้อมกับแนะนำให้รู้จักลูกค้าไปพลางๆ
“ทุกคน นี่คุณนิรุจ ลูกค้าเราเดี๋ยวจะมีงานเราค่อยมาคุยรายละเอียดกัน”
“สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ” ทุกคนต่างยกมือไหว้ทักทายลูกค้า แต่ในหัวฉันกลับมึนไปหมดเมื่อได้มีโอกาสมองใบหน้าลูกค้าของสตูดิโอ คล้ายกับทุกสิ่งอย่างรอบตัวหยุดนิ่งเมื่อได้สบตากับผู้ชายคนนั้น
ฉันไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าพี่ ๆ คุยอะไรกันและผู้ชายคนนั้นคุยอะไรกับพี่กราฟบ้าง ไม่ใช่เพียงแค่ฉันที่จ้องเขาเพราะเขานั้นก็จ้องฉันกลับมาเช่นเดียวกัน ไม่เจอตั้งนานทำไมฉันจะจำไม่ได้คนที่ทิ้งฉันไปแต่งงานใหม่หลังจากที่แม่เสียได้ไม่นาน
“เตรียมประชุมนะ พี่ไปส่งคุณนิรุจก่อน”
“ค่า” แม้ผู้ชายคนนั้นเดินห่างออกไปแล้วแต่ฉันยังไม่สามารถดึงสติตัวเองให้กลับมาได้เลย ตอนนี้ในหัวมีเพียงความว่างเปล่ารวมถึงความรู้สึกเจ็บปวดที่เก็บซ่อนไว้มาตลอดหลายปี
“มิ้ง เป็นอะไรหรือเปล่า” พี่ฝ้ายถามเมื่อเห็นว่าฉันนิ่งไป
“อ้อ ไม่เป็นไรค่ะพี่ตัดงานเพิ่งเสร็จเลยเบลอ ๆ นิดหน่อย” ตอบพี่ฝ้ายพร้อมกับสิ่งยิ้มให้ ฉันหันกลับมาสนใจงานบนหน้าจอบันทึกงานที่ค้างอยู่กระทั่งไฟล์งานอัปโหลดให้พี่ธีมเสร็จถึงได้เตรียมเข้าประชุม
ภายในห้องประชุมไม่มีอะไรมากพี่กราฟสรุปงานเดือนที่แล้วและแจงรายละเอียดงานใหม่ที่เพิ่งรับมาส่วนงานของลูกค้าก่อนหน้าเราทยอยทำและส่งงานแล้ว ส่วนงานใหม่นี้เป็นงานโฆษณาสินค้าฉันทำหน้าที่ตัดต่อซึ่งไม่ต้องออกกองกับพี่ ๆ ในทีม ดีเหมือนกันเพราะฉันคงทำใจไม่ได้ที่จะต้องเจอผู้ชายคนนั้น ให้ทั้งฉันและเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าต่อกันก็ดีแล้ว ฉันไม่อยากรู้จักเขาอีกไม่ว่าจะช่วงเวลาไหนของชีวิตก็ตาม
พี่วอนถ่ายวร็อกการทำงานด้วยนะ มีฉันติดเข้าไปบ้างแต่ก็ไม่ได้เยอะเพราะพี่ ๆ เข้าใจว่าฉันเขินไม่กล้าออกกล้องและงานตัดของวร็อกจะเป็นพี่มิวตัดส่วนฉันจะตัดงานนอกของลูกค้า
“เอาเป็นว่าหากทุกอย่างเรียบร้อยแล้วนัดเสนออีกครั้งถ้าผ่านจะได้ลงวันถ่าย”
“ค่ะคุณกราฟ”
“วันนี้ขอบคุณทุกคนมากครับ วันนี้วันศุกร์ใครจะไปเที่ยวดูแลตัวเองดี ๆ นะ”
“รับทราบค่ะ”
“ครับลูกพี่”
เรานั่งคุยกันอีกเล็กน้อยก่อนจะแยกย้ายกลับมาทำงานตัวเองต่อ รอถึงเวลาเลิกงานถึงได้โบกมือลาพี่ ๆ กลับบ้านเมื่อกลับมาถึงคอนโดตัวเองก็เริ่มสับสนว่าต้องทำอะไรต่อไปดีเพราะนัดเพื่อนไว้เกือบสามทุ่ม ขออาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนแล้วกันถ้าอย่างนั้น แต่ระหว่างที่กลับมาถึงห้องก็ทำมื้อเย็นกินง่าย ๆ รองท้องไปก่อนโดยมีเกรฟคอยวิดีโอคอลอยู่เป็นเพื่อนตอนนี้เขาอยู่ที่ร้านแล้วล่ะ กำลังทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา
เป็นเจ้าของร้านเหล้าที่ไม่ค่อยเมา บางทีเขาดื่มนะแต่ไม่ได้ดื่มจนเมามาย แต่ถ้าครั้งไหนที่มีฉันไปด้วยและฉันเป็นฝ่ายดื่มเกรฟจะไม่แตะแอลกอฮอล์เลยสักนิดเดียว
(เสื้อโป๊) เสียงเข้มดังขึ้นมาเมื่อเห็นฉันหยิบเสื้อที่จะใส่ในคืนนี้มาทาบตัว
“ไม่โป๊” เถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้เช่นเดียวกัน
(เว้าหลังมาก) เกรฟบ่นเสียงเบา หันกลับไปมองหน้าจอโทรศัพท์ก็เห็นว่าเขาหยุดทำงานและจ้องฉันด้วยสายตาดุ ๆ อีกครั้ง
“ไม่คุยเรื่องชุดแล้ว”
(แล้วตกลงไปที่ไหนครับจะได้ไปรับถูก)
“ไปร้าน SPACE BAR รู้จักไหม?” แกล้งถาม มือก็หยิบเครื่องสำอางแต่งแต้มบนใบหน้าบาง ๆ
(ดื้อ ไม่ยอมบอกตั้งแต่แรกจะได้รับมาด้วยกัน)
“ไม่เอาหรอก ไปเร็วก็เมาเร็วสิกว่าจะถึงเวลานัด”
(จองโต๊ะไหมหรือจะขึ้นมาห้องเรา)
“แพรบอกว่าจองแล้ว”
(มานี่ก็ดี จะได้ดูแลง่าย ๆ ตกลงมายังไง ให้เข้าไปรับหรือเปล่าดึกแล้วนะ) เกรฟถามอีกครั้งอย่างเป็นห่วง แน่นอนว่าฉันรับรู้แต่ครั้งนี้คงต้องปฏิเสธเพราะฉันไม่อยากให้เขาวกวนไปมาเพื่อรับฉัน
“เดี๋ยวเพื่อนมารับ เกรฟกินข้าวหรือยัง” ถามกลับเมื่อนึกขึ้นมาได้
(ยังครับ...)
“สั่งข้าวมากินเดี๋ยวนี้”
(รอมากินด้วยกันสิ อยากกินข้าวด้วย) เกรฟอ้อน
“เรากินแล้ว สั่งข้าวไปกินเลย เดี๋ยวถึงแล้วจะบอกนะคะ”
(ครับ ถึงแล้วบอกนะห้ามลืม)
“โอเค เราวางก่อนนะ”
(ครับ เจอกันนะ)
ก่อนวางสายเกรฟเอ่ยย้ำ
แต่งตัวเสร็จก็นั่งเล่นโทรศัพท์รอเพื่อนมารับ ฉันถ่ายรูปหน้ากระจกก่อนจะอัพลงโซเชียลที่ตอนนี้มีคนติดตามเพิ่มมาหนึ่งคน เพราะเป็นแอคเคาน์ที่ตั้งค่าส่วนตัวไว้ทำให้ไม่มีใครติดตามฉันนอกจากแพรและมีเกรฟเพิ่มเข้ามา เสื้อครอปสายเดี่ยวรัดรูปสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีดำเป็นชุดที่ฉันเลือกใส่ในวันนี้ ทันทีที่อัพลงอินสตราแกรมส่วนตัวคอมเมนต์และไลก์แรกมาจากเกรฟที่เมนต์อิโมจิหน้าโกรธ ฉันตอบกลับด้วยอิโมจิใส่แว่นกวน ๆ
แต่ไม่ทันได้ออกจากห้องเกรฟก็ส่งข้อความเข้ามาในไลน์พร้อมกับข้อความที่บอกว่าฉันดื้อ พอไม่ตอบอีกฝ่ายก็งอแงส่งเข้ามาเรื่อย ๆ และไม่ลืมบอกว่าให้ดูแลตัวเองดี ๆ ถึงแล้วให้ฉันบอกเขาด้วย แรงสั่นบนโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับสายตาที่เลื่อนมองบนหน้าจอโทรศัพท์
Niruj Zely add your number
Niruj Zely :: มิ้ง พ่อเองนะ พ่ออยากคุยกับหนู
Niruj Zely :: หนูเป็นยังไงบ้างลูก สบายดีไหม
Niruj Zely :: พ่ออยากเจอ ว่างมาเจอพ่อไหมลูก
Niruj Zely :: ถ้าว่างช่วยบอกพ่อด้วยนะ
Na-park block Niruj Zely
ฉันไม่มีความจำเป็นที่จะคุย ที่จะเจอหรือติดต่อกับเขา ทำแบบนี้ถูกต้องที่สุดแล้วล่ะ
- ผู้เขียน
