“หนูหวาน” เสียงแหบพร่าคล้ายคนไม่มีแรงเรียกขานชื่อฉัน
“คะป้า” ฉันเดินไปจับมือบางที่วางอยู่ข้างเตียงนอน
“อย่าลืมที่ป้าขอนะลูก” ป้าวลีส่งยิ้มบาง ๆ
“ไม่ลืมค่ะ ป้าย้ำหนูทุกวัน หนูไม่มีทางลืมค่ะ” พูดติดตลกทั้งที่ตอนนี้มันไม่มีเรื่องตลก เพียงเวลาแค่สี่เดือนอาการป่วยของป้าวลีก็ทรุดลงอย่างรวดเร็ว ไปหาหมอรับยามาทานก็บรรเทาไปได้บ้าง แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะหาย ป้าวลีมีโรคประจำตัวมาตั้งแต่เด็ก มีเบาหวานมาแทรกบวกกับร่างกายที่อ่อนแอทำให้ปรับตัวไม่ทัน ป้าวลีทรุดหนักแต่ก็ยืนยันว่าจะไม่ไปโรงพยาบาล
ป้าวลีเรียกฉันทุกเช้าเพื่อบอกความต้องการครั้งสุดท้ายนั่นก็คือเมื่อป้าวลีจากไปแล้วให้ฉันกลับไปใช้ชีวิตที่กรุงเทพ อย่าอยู่ที่นี่ ที่ดินที่อาศัยอยู่ป้าวลีชวนฉันไปโอนกรรมสิทธิ์เป็นของฉันเมื่อสองเดือนก่อน ฉันปฏิเสธที่จะรับ แต่ป้าวลีบอกว่า มันคือความตั้งใจที่ป้าอยากจะให้ฉันรับไว้ ป้าวลีเอาอาการป่วยมาอ้างทำให้ฉันไม่กล้าขั
