“มันก็นานมากแล้วนะ มึงยังไม่คิดจะเลิกตามหาอีกเหรอวะ” ไอ้กวินเอ่ยขณะที่ผมนั่งดื่มเหล้าในผับของมัน
“ต่อให้พลิกแผ่นดินหากูก็จะทำ” ตอบอย่างมุ่งมั่นพร้อมกระดกเครื่องดื่มสีอำพันลงคอ อ้อยหวานหายไปพร้อมลูกในท้องที่จะลืมตามาดูโลกในเวลาอีกไม่นาน เธอหายไปในวันเกิดของผม ขอดูกล้องวงจรปิดทางร้านก็บอกว่าเสีย ร้านหรูหราแต่กล้องวงจรปิดดันมีปัญหา ทุกอย่างจึงมืดแปดด้าน
“แล้วถ้าอ้อยมันจากเราไปแล้วล่ะ มึงก็เห็นคลิปที่ถูกส่งมาว่าอ้อยมันตกบันไดนอนจมกองเลือด” ไอ้ปรีดาท้วง เป็นประโยคที่ผมไม่อยากจะได้ยินที่สุด ยังไงซะลูกกับเมียของผมต้องรอดแม้ว่ามันจะผ่านมานานเกือบห้าปีแล้วก็ตาม
ป่านนี้ลูกสาวของผมคงเติบโตเป็นสาวน้อยที่น่ารัก
“มึงควรยอมรับความจริงได้แล้วนะช้าง ถ้าอ้อยหวานยังอยู่มันต้องกลับมาเพราะบ้านย่ามันอยู่ที่นี่ มันจะไปไหนได้” ไอ้ฮันเตอร์พูด ไอ้พูดมาก็มีเหตุผล แต่ผมไม่อยากจะยอมรับ
“คนเราก็ต้องอยู่ได้ด้วยควา
