หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...
ครืด ครืด ครืด (สายเข้า:ช้างพลาย)
“ว่าไง”
(เดี๋ยวเย็นนี้เราไปกินข้าวนอกบ้านกันนะแม่) เสียงทุ้มเอ่ยอย่างมีความสุข ฉันรู้ว่าวันนี้วันอะไรเพราะฉันจำเรื่องราวของเขามาตลอด
“ไปทำไม ขี้เกียจเดิน เหนื่อย” พูดใส่อารมณ์นิด ๆ แสร้งทำเหมือนไม่สนใจ
(แม่เหนื่อยพ่อไม่ไปก็ได้ งั้นเย็นนี้เจอกันนะครับ) น้ำเสียงตัดพ้อดังขึ้นทันที
“เดี๋ยว”
(ว่าไงอยากกินอะไรเป็นพิเศษเหรอ เดี๋ยวพ่อซื้อไปฝาก) ถึงแม้เขาจะนอยด์ แต่ก็ยังห่วงใยใส่ใจฉันและลูกเสมอ
“ไปก็ได้ อยากสูดอากศพอดี” แล้วก็ใจอ่อนรับปาก เพราะนึกเห็นใจในความดีที่เขากระทำ ถึงแม้มันจะลบล้างกับความผิดไม่ได้ แต่มันก็ยังดีที่ปัจจุบันฉันยังพอมีความสุขที่เห็นเขาพยายามทำดีเพื่อฉันและลูก
(รักนะ) น้ำเสียงที่ฟังแล้วลื่นหดังขึ้น ฉันไม่ตอบอะไรกลับไปนอกจากกดวางสาย
วันนี้คือวันคล้ายวันเกิดของช้างพลาย ฉันจำได้ดี และสองปีที่ผ่านมาเราจะไปฉลองกันที่ร้
