“ไง ฟื้นแล้วเหรอ” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นเมื่อฉันที่สะลึมสะลือ พยายามเพ่งสายตามองสถานที่ที่ฉันอยู่ แต่ฉันไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน หนทางที่มามันนานหลายชั่วโมง จนฉันเผลอหลับไปทั้งที่ในใจโคตรกลัว
“คะ คุณ...”
“รู้จักฉันด้วยเหรอ หึ คงจะรู้จักฉันจากการบอกเล่าของอีคุณพี่จันทร์ฉายสินะ” เมียหลวงของคุณวิบรูณ์พ่อของช้างพลายเอ่ยขึ้นพร้อมสายตาเกลียดชังส่งมาที่ฉัน
“คุณจับฉันมาทำไมคะ” ฉันไม่เคยทำอะไรเธอด้วยซ้ำ
“พามากำจัดมารหัวขนที่กำลังจะเกิดไง” เธอจ้องมองที่ท้องของฉันด้วยสายตาอาฆาต
“กะ กำจัดอะไรคะ ฉันไม่เคยทำอะไรให้คุณ คุณจะมาทำร้ายฉันทำไม เราไม่เคยคุยกันด้วยซ้ำ” หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ กวาดตามอง ๆ รอบตัวมีชายฉกรรจ์ชุดดำหลายคน
น่ากลัว น่ากลัวมาก
“แกไม่ได้ทำเหรอ หึ อีตอแหล” คุณหญิงเพลินจิตตะโกนใส่หน้าฉัน “แกรู้ไหมว่ามันยากแค่ไหนกับการลงทุนให้ลูกชายของอีคุณพี่จันทร์ฉายมาสนใจลูกสาวของฉัน”
