“จะไปก็ไป อย่าลืมทวงสตางค์ค่าจ้างด้วยล่ะ” เด็กๆ พวกนี้คงเกรงใจฉัน เลยไม่มีใครกล้าลุกไปล้างจานให้เขา พอฉันอนุญาต ชัชกับสายใจก็วิ่งนำ มีเด็กเล็กๆ ตามไปอีกสองคน
“เบื่อคนรวย”
ฉันเปรยเฉยๆ ไม่ได้เจาะจงว่าใคร ใครร้อนตัวก็รับไปสิ
แม่เองก็ไม่ได้ดุอะไรฉันอีก แม่ปอกหัวหอมไปเรื่อยๆ ฉันรู้ดีว่าแม่เองก็ประหม่า แม่เป็นคนเก็บความรู้สึกเก่ง แม่แทบไม่แสดงความรู้สึกภายในออกมาทางสีหน้าให้เห็น วันนี้แม่แปลกๆ มือแม่สั่นจนเห็นได้ชัด
ฉันชำลืองมองผู้ชายสองคนที่นั่งอยู่ ความรู้สึกบอกไม่ถูกนี่คืออะไรฉันไม่อยากควานหาความจริง มันคงเริ่มตั้งแต่ฉันออกไปควานหาตัวเขาแล้วล่ะ ในใจลึกๆ ฉันก็แอบหวัง และคิดถึงภาพแบบนี้ในใจ แม่ฉันพยายามทำตัวให้เข้มแข็งเพื่อเป็นหลักให้ฉันยึดเหนี่ยว แต่ในความจริงแล้วแม่เองก็ต้องการที่พึ่ง แม่เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งนี่นา ฉันคงต้องทำใจยอมรับความจริง นับจากนี้ไปความวุ่นวายแบบนี้คงเกิดขึ้นบ่อยๆ หาก
