“แหะๆ...แม่อะเอลลืม ขอโทษค่ะ” แม่ไม่ชอบนักหากฉันพูดคำหยาบ แม่เตือนฉันเสมอเพราะฉันโตที่สุดในบ้าน น้องๆ จะพลอยทำตาม ซึ่งมันไม่น่ารักในสายตาคนนอก
“อย่าลืมบ่อยนักล่ะ แม่อาจจะลืมตัวหยิกเอลจนเนื้อเขียวบ้างก็ได้” แม่ฉันเตือนเสียงนิ่งๆ
ฉันยิ้มแฉ่ง แม่อารมณ์ดีขึ้นจนยอกเหย้าฉันได้แล้ว
“มาวางแผนเรื่องวันพรุ่งนี้กันเถอะค่ะ เอลกับแม่ต้องทำมาหากิน หากหลบอยู่แต่ในบ้านน้องๆ อดตายแน่ๆ”
หลังวางแผนกับแม่เป็นมั่นเป็นเหมาะ ฉันตะโกนเรียกชัช เลยโดนแม่ฟาดมือที่หน้าขาแรงๆ “ชัช ชัช ชัชมานี่หน่อย”
เพี๊ยะ “ทำไมต้องตะโกนด้วยล่ะ เรียกเฉยๆ ก็ได้”
ชัชวิ่งหน้าตั้งเข้ามาด้านใน แม่เลยเลิกดุฉัน
“ชัชไปกับแม่นะ หากพวกข้างนอกถามมากพี่อนุญาตให้ชัชป่วนได้เต็มที่ เอาน้องอายุแปดขวบไปด้วยอีกคน จะได้ช่วยกันถือของ พี่กับสายใจจะออกไปช่วยกันตั้งร้าน พรุ่งนี้เราจะเปิดร้านน้ำพริกแม่ลดากัน”
ฉันเป็นตัวตั้งตัวตีกับการทำมาหากินในอาชีพ
