วุ่นวายนักจู่ๆมีพ่อเป็นซุปตาร์

...วุ่นวายนักจู่ๆ มีพ่อเป็นซุปตาร์... บทที่3.

ฉันคงต้องทำอะไรสักอย่าง

คืนนั้นฉันคงหลับไปพร้อมกับความวุ่นวายในหัว ฉันโตมากแล้ว ฉันน่าจะหาทางช่วยแม่ได้ ไม่ใช่เป็นแค่ภาระให้แม่อยู่ทุกวันเช่นนี้ ฉันน่าจะช่วยแบ่งเบาภาระแม่ได้สักทาง แม่จะได้สบายใจ และไม่โทรมมากไปกว่านี้ ฉันนึกถึงหมอนั่น ผู้ชายที่เป็น ‘พ่อ’ ฉัน หากแม่ฉันมีอายุเลขสี่ปลายๆ หมอนั่นอายุก็น่าจะพอๆ กับแม่ฉันนั่นแหละ แต่หน้าตาเขา หากบอกคนรอบตัวว่าแค่ยี่สิบปลายๆ ก็น่าจะมีคนเชื่อ เขาไม่ได้ลำบากเลือดตาแทบกระเด็นเหมือนแม่ฉันนี่ เขามีอาชีพแสนสบาย และมองไม่เห็นความลำบากของเขาเลย

ฉันผุดลุกขึ้นนั่ง เมื่อฝืนข่มตาให้หลับไม่ลง

คงต้องไปค้นหาความจริงบางอย่าง บางทีฉันอาจมีช่องทางช่วยแม่ได้ ฉันไม่ได้นึกอยากมีพ่อเป็นคนดังหรอกนะ สิบกว่าปีมานี่ มีแม่แค่คนเดียวฉันก็พอใจแล้ว แต่...ผู้ชายคนนั้นควรรู้ว่ายังมีฉันอีกคน ฉันที่เป็นส่วนหนึ่งของเขา สายเลือดที่บังเอิญแบ่งมาจากเขาเสี้ยวหนึ่ง

โทรศัพท์ของแม่ ราคาถูกและเก่าเอาการ

ฉันไม่มีโทรศัพท์ใช้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเทคโนโลยีพวกนี้ฉันจะไม่รู้จัก ฉันจัดการสมัครเน็ต และกะว่าเช้าจะเติมเงินในโทรศัพท์คืนให้แม่เท่าเดิม การหาข้อมูลผู้ชายคนนั้น ทางเดียวที่สะดวกสุดคือค้นหาในโลกอินเทอร์เน็ต เขาเป็นซุปเปอร์สตาร์นี่นะ

ฉันเดาส่งๆ เพราะไม่รู้จักเขาเลย ฉันรู้แค่หน้าตาเขาเป็นอย่างไร และเขามีอาชีพอะไร แต่คนดังก็คือคนดังนั่นแหละ ข่าวของเขามีไม่น้อยเลย ในที่สุดฉันก็ได้รู้จักเขา ‘เดวิด เหลียง’ ฉันว่าแล้ว ผู้ชายคนนี้ต้องไม่ใช่คนไทยร้อยเปอร์เซ็น เขาเป็นลูกเสี้ยวที่เกิดและโตที่ประเทศไทย โชคดีที่เขาเกิดมาหน้าตาดี ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจับพลัดจับพลูอะไร ถึงเข้าไปอยู่ในวงการบันเทิงได้

เขาเริ่มต้นในเส้นทางนั้น ตอนช่วงที่ฉันเกิดมาพอดี

วันนั้นคงเป็นวันที่เขาบอกลาแม่ฉันสินะ เขาจากไปโดยไม่รู้ว่ามีฉันอยู่

ฉันรู้จักบ้านเขาผ่านการท่องโซเซียล ฉันหาปากกากับกระดาษมาจดที่อยู่ และวางแผนในใจคร่าวๆ ฉันต้องหาทางออกไปเจอเขา

บางทีฉันอาจมีช่องทางช่วยแม่ได้

ฉันไม่คิดจะบอกเขาหรอก ฉันแค่จะใช้เขา เพื่อหาทางช่วยแม่...

นิสัยแบบนี้ฉันติดมาจากใครไม่รู้ แต่คงไม่น่าใช่แม่ แม่ฉันไม่ซับซ้อน แม่ดูออกง่ายๆ ไม่มีเล่ห์กลอะไรเลย แม่สมกับการเป็นแม่พระของฉันจริงๆ

เช้าวันต่อมา ฉันตื่นเวลาเดิม และพยายามไม่แสดงพิรุธออกมาให้แม่เห็น จนกระทั่งความวุ่นวายตอนเช้าจบลง “แม่ วันนี้เอลออกไปข้างนอกนะคะ” ฉันซึ่งไม่เคยออกไปไหน ถ้าไม่ใช่ธุระสำคัญ

แม่เลยไว้ใจฉัน แม่ไม่ถามสักคำว่าฉันจะไปไหน

ฉันสะพายกระเป๋าใบเก่ง ย่ามผ้าที่แม่เย็บให้ มันมีขนาดใหญ่และสะดวกสำหรับการพกของเยอะๆ ตอนเรียนฉันใช้ประจำ และคนรอบตัวพากันหัวเราะขบขำ เมื่อมันคือย่ามผ้า ไม่ได้มีรูปแบบทันสมัย ฉันไม่ชอบตามเทรนนี่ ของใช้ฉันทุกชิ้นต้องใช้ได้จริง

เสียงหัวเราะเหล่านั้นไม่เคยทำให้ฉันสะเทือน

ตราบใดที่เกรดของฉันยังล้ำหน้าทุกๆ คนอยู่

คนเรียนเก่งแบบฉันเลยไม่จำเป็นต้องแคร์เสียงหัวเราะของใคร ฉันผู้ซึ่งเป็นตัวแทนของโรงเรียน ไม่ว่าจะการแข่งขันทางวิชาการ หรือการแสดง ฉันเพิ่งเข้าใจตัวเองวันนี้ สายเลือดนักแสดงที่เข้มข้นในตัวฉันมาจากผู้ชายคนนั้นนั่นเอง

ฉันเป็นคนสวย ฉันรู้ตัวดีมาตลอด แต่ฉันก็ไม่ชอบการตกเป็นเป้าสายตา

ชุดเห่ยๆ ไม่เหมาะกับฉันเลยกลายเป็นเครื่องอำพรางชั้นดี

แต่วันนี้ไม่ใช่วันเก่าๆ ฉันอยากเป็นเป้าสายตาเพื่อดึงความสนใจของใครบางคน

“ว้าว...พอเอลแต่งตัวแบบนี้สวยจนแม่จำแทบไม่ได้” ตอนที่เดินออกจากบ้านแม่จึงเป็นคนแรกที่แซวฉัน

“ทุกวันเอลไม่สวยเหรอคะแม่” ฉันไม่ได้รู้สึกรู้สาสักนิด

“ทุกวันเอลต่างจากเด็กพวกนั้นตรงไหนล่ะ ยิ่งกว่าลิงเสียอีก” แม่ตอบกลับแล้วก็เอียงคอมอง น้ำตาแม่รื้นขึ้นมาในหน่วยตา แม่คงคิดถึงหมอนั่นสินะตอนที่มองหน้าฉัน

“เอลไม่ได้ซนเท่าเจ้าพวกนั้นเสียหน่อยนะคะ”

“ใช่เอลของแม่ไม่ซนเลยสักนิด” แม่ตอบแล้วก็ยิ้มกว้าง “เอลของแม่เป็นหัวโจกนี่นะ”

ฉันแสร้งทำฮึดฮัด ไม่ได้ไม่พอใจหรอกนะ ฉันแสร้งทำไปแบบนั้นเองเพื่อให้แม่หายเศร้า เมื่อแม่ยิ้ม เงาน้ำตานั่นก็หายไป

“เอลไปดีกว่าค่ะ ถ้าเอลได้งานนะแม่ เอลจะซื้อขนมมาฝาก”

ใช่เลยฉันไม่ต้องหาที่เรียนต่อ ฉันเป็นนักเรียนตัวอย่างที่ได้โคตาโดยไม่ต้องไปแย่งกับใคร ฉันไม่ได้เลือกสถาบันการศึกษาที่มีการแข่งขันสูงนี่ ทั้งที่ความจริงหากฉันตั้งใจจริงมีหรือว่าฉันจะสอบไม่ผ่าน แต่เพราะการไปเรียนในสถาบันเหล่านั้น จะทำให้แม่แบกภาระเกี่ยวกับฉันมากขึ้น ฉันเลยจำใจเลือกสถานศึกษาที่ไม่ทำให้ผลกระทบนั่นตกมาที่แม่ของฉันอีก

แม่พยามค้านฉันนะ แต่แม่ก็สู้เหตุผลที่ฉันหามาอ้างไม่ได้

ฉันกางกระดาษถามทุกคนที่ป้ายรถเมล์ ฉันไม่อายหรอก หากคนถูกถามจะมองฉันด้วยสีหน้าแปลกๆ

กว่าจะดั้นด้นมาถึงจุดหมายปลายทางได้ ฉันก็เสียเวลางมหาเส้นทางไปหลายชั่วโมง

ฉันเตรียมใจสำหรับความผิดหวังมาด้วย ฉันเลยไม่รู้สึกอะไรตอนที่ถูกปฏิเสธ

“ไม่ได้นัดไว้ คงให้เข้าพบไม่ได้หรอกค่ะ”

ในสายตาของพวกเขาคงมองฉันเป็นพวกคลั่งดาราสินะ ฉันรู้ทัน แต่พยายามไม่สนใจแววตาของคนเหล่านั้น ฉันอดทนนั่งรอ หวังให้มีปฏิหาริย์ ทำให้ฉันกับใครคนนั้นได้เจอกัน

ฉันคงหวังมากไป ฉันเสียเวลาเกือบทั้งวันในการนั่งรอ

แต่ไม่เกิดประโยชน์อะไรเลย ผู้ชายคนนั้นอยู่ในจุดที่ฉันน่าจะเอื้อมไปไม่ถึงจริงๆ

ฉันมองไปรอบๆ ตัว ในที่สุดฉันก็มองเห็นทางออก

เท่าที่รู้มาผู้ชายคนนั้นเป็นส่วนหนึ่งกับผู้ที่ก่อตั้งบริษัทแห่งนี้มา เขาเป็นหุ้นส่วน เป็นผู้บริหารและเป็นนักแสดงด้วย เขาร่ำรวยเงินทอง ผิดกับแม่ฉันที่แทบจะกัดก้อนเกลือกิน

ฉันเดินตรงไปที่จุดนั้น หลังจากนั่งมองมาพักใหญ่

บอกแล้วไง กระเป๋าสะพายของฉันใส่ของไดเยอะ ในนั้นมีกล้องถ่ายวีดีโอนั่น และเอกสารที่ฉันจะต้องใช้ สำหรับการสมัครคัดเลือก อะไรสักอย่างที่กำลังมีคนให้ความสนใจอย่างล้นหลาม

นี่แค่การเริ่มต้นเท่านั้นนะ

ฉันผ่านการคัดเลือกแบบลอยลำเหมือนที่คิดไว้ ฉันมารู้ทีหลัง หลังการคัดเลือกจบสิ้นลง ฉันไม่เคยคิดเอาดีทางด้านการแสดงเลย แต่มันฝังอยู่ในเส้นเลือด มันเป็นกลไกอัตโนมัติที่ฉันเองก็คาดไม่ถึง

สายตาคนไม่ทำให้ฉันแตกตื่น ฉันทำตามทุกสิ่งที่คนด้านหลังกำกับได้อย่างไม่มีตกหล่น เสียงชม เสียงปรบมือไม่ได้ทำให้ฉันฮึกเหิม เป้าหมายของฉันอยู่ที่ไหน มีแค่ฉันเท่านั้นที่รู้ดี

“น้องเอลขา ผิวดีแบบนี้เป็นลูกครึ่งใช่ไหมคะ”

ระหว่างที่ช่างแต่งหน้าตบแป้งซับเหงื่อให้ฉัน เขาถามคำถามที่ฉันเตรียมคำตอบไว้ในใจแล้ว

“ค่ะ คุณพ่อเอลมีเชื้อจีนนิดนึงค่ะ”

“ว้าว...มิน่าผิวเนียนเชียว แบบนี้ หากเข้าตาแมวมอง เผลอๆ จะได้โฆษณาหลายตัวเลยนะคะ แต่มีข้อแม้ หนูเอลต้องชนะการคัดตัวครั้งนี้นะคะ” ฉันพยักหน้า “ถ้าเอลเข้ารอบ เอลจะไม่ลืมพี่ๆ เลยค่ะ เอลแต่งหน้าไม่เป็น ถ้าเอลผ่านก็ต้องยกความดีความชอบให้พี่ๆ ทุกคนค่ะ”

“ปากหวานแบบนี้ มีแววว่าจะได้เข้ารอบแล้วล่ะ”

เป็นไปตามคาด หากวัดเรื่องไหวพริบล่ะก็ไม่มีใครในที่นี้สู้ฉันได้หรอก ฉันไม่สะเทิ้นกล้อง ไม่สะท้านสายตาคนมอง สติฉันไม่เตลิด แถมหน้าตาฉันก็ไม่ได้ด้อยกว่าผู้เข้าคัดเลือกทุกคน ฉันเลยผ่านเข้ารอบได้แบบที่กะเอาไว้

นี่แค่ก้าวแรกเอง ฉันต้องไปให้ไกลกว่านี้ และที่สำคัญ แม่ต้องไม่รู้

เงินรางวัลวันนี้อาจจะไม่เยอะในสายตาของคนอื่น แต่สำหรับฉัน มันคือเงินก้อนแรกที่ฉันหาได้ด้วยตัวเอง และยังสามารถผ่อนความกังวลให้แม่ได้อีกทาง

5000บาท เงินก้อนนี้ฉันจะใช้ให้คุ้มค่าที่สุด

ฉันยังไม่เจอใครคนนั้น แต่คงไม่ไกลเกินหวัง ฉันขยับเข้าใกล้เขาได้อีกก้าวหนึ่งแล้ว