วุ่นวายนักจู่ๆมีพ่อเป็นซุปตาร์

...วุ่นวายนักจู่ๆ มีพ่อเป็นซุปตาร์... บทที่6.

ฉันวิ่งตามเขา พยายามเดาว่าจะมีโอกาสได้พบชายผู้นั้นได้ยังไง ไม่ให้เขาตกใจจนหัวใจวายไปก่อน ฉันไม่ได้มาเพื่อทวงถามความรับผิดชอบจากคนเป็นพ่อ ฉันมาเพราะอยากให้เขารู้การมีตัวตนของฉัน ฉันไม่เคยซาบซึ้งกับคำว่าพ่อเมื่อก่อนนี้ยังไง วันนี้ฉันก็ยังสามารถพูดได้เต็มปาก ความรู้สึกของฉันยังเหมือนเดิม

เขาเป็นคนทำให้ฉันเกิด แต่ผูกพันได้ไม่เท่าแม่ที่เลี้ยงดูฉันมาทั้งชีวิตหรอกนะ

“เดินไวชะมัด เขาอายุห้าสิบแล้วจริงๆ เหรอ”

ฉันเริ่มไม่แน่ใจว่าชายผู้นั้นมีอายุเท่าที่ฉันหาประวัติเขาได้จริงๆ

เขาทำตัวไม่เหมือนคนแก่ เขายังกระฉับกระเฉงเหมือนหนุ่มรุ่นๆ อยู่เลย

ฉันหันรีหันขวาง ฉันแน่ใจว่าเดินตามเขามาติดๆ จู่ๆ เขาก็หายไปจากสายตา หรือไม่ก็ ที่นี่ซับซ้อนเกินไป จนทำให้ฉันคลาดกับชายผู้นั้น

“แม่หนู เดินตามผมมาทำไมครับ!”

ฉันสะดุ้ง รีบหันกลับไปมองด้านหลัง คนที่ฉันพยายามเดินตาม ยืนหน้านิ่งอยู่ด้านหลัง สีหน้าเขาแปลความหมายไม่ออก ฉันสูดลมหายใจแรงๆ ฉันเตรียมใจสำหรับเผชิญหน้ากับเขามาตั้งแต่วันที่ได้รู้ความจริงบางอย่างแล้ว ฉันไม่คิดว่า ตนเองจะตื่นตกใจจนแทบควบคุมตัวไม่ได้อย่างนี้เลย

อุ้งมือฉันชื้นเหงื่อ

ไอร้อนจากร่างกายพวยพุ่ง ฉันสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิในร่างกายที่สูงขึ้นแบบปุบปับ

“คือ...”

“มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่า?” เขายังถามฉันด้วยเสียงนุ่มๆ

ฉันไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่นะ สำหรับฉันแล้ว หากวันนี้ฉันพลาด วันพรุ่งนี้สำหรับฉันคงไม่มีอีกแล้ว

ความลับในอดีต

“คุณรู้จักผู้หญิงที่ชื่อลดาไหมคะ?” ฉันโพล่งถามออกมาจนได้

สีหน้าของคนตรงหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ฉันเฝ้าจับตามองอยู่เลยเห็นความผิดปกตินั่น แม้เขาจะกลบเกลื่อนได้ไวจนน่าเหลือเชื่อก็ตาม

“หนูเป็นใครล่ะ” รอยยิ้มแปลกๆ มุมปากคนตรงหน้า ทำให้ฉันเริ่มเดือดปุดๆ

“เอริน พันธการ เอลเป็นลูกสาวของผู้หญิงที่ชื่อลดาค่ะ” ฉันตอบกลับทันควัน พร้อมกับกระตุกยิ้มเหมือนที่เขายิ้มไม่มีผิด

เหมือนฉันจะเดาถูก หากฉันเป็น ‘ปม’ ที่ชายตรงหน้าอยากซ่อนไว้ วันนี้ฉันกระเทาะปมนั่นได้สำเร็จแล้ว เขาผงะถอยหลัง สีหน้าซีดลงจนฉันจับได้

เขาเม้มปาก รอยยิ้มน่าเกลียดนั่นหายไปแล้ว เขาจ้องหน้าฉัน “หนูมาบอกฉันทำไมล่ะ”

ฉันเหลือบมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือ ฉันไม่ได้ตอบเขา เวลาของฉันหมดแล้ว จากนี้ไป หากเขาอยากรู้อะไรเกี่ยวกับตัวฉัน เขาต้องเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาฉันเอง

“เอลขอตัวนะคะ เอลหายมานานแล้ว เอลไม่อยากทำให้เพื่อนๆ เสียโอกาสเพราะเอล”

ฉันพูดรวดเดียว แล้วก็ออกวิ่งตรงไปยังสถานที่ที่ฉันเลี่ยงออกมา ไม่ต้องเดาเลย ผู้ชายคนนี้ต้องสับสนไม่น้อย แววตาของเขาบอกฉันแบบนั้น

“ลูกสาวลดาเหรอ ลดาแต่งงานแล้วหรือไง”

เดวิดยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ขยับไปไหนหลายนาที ทั้งที่เด็กสาวคนนั้นหายไปจากตรงนี้นานแล้ว เขาพยายามถามกลับไปกลับมา แต่ก็ไม่ได้ความกระจ่างอะไรเลย สิ่งเดียวที่เขาพยายามไม่เฉียดเข้าไปใกล้ คือความคิดถึงที่เขาฝังกลบไว้ในใจเกี่ยวกับผู้หญิงที่ชื่อลดาคนนั้น

“เอะ!” มันเกิดขึ้นเร็วจนเขาตั้งตัวไม่ทัน

และเมื่อความสับสนจางลง เขาเลยเพิ่งพบว่า...เด็กสาวคนนั้น ใช้นามสกุลของลดา นามสกุลที่ลูกควรใช้ของผู้ให้กำเนิด ทำไม?

เดวิดไม่เข้าใจจุดประสงค์ของเด็กสาวคนนั้น

เขาไม่รู้ว่าเด็กนั่นต้องการอะไร หากต้องการแสดงตัว เด็กนั่นทำสำเร็จแล้ว เขาตกใจเพราะคาดไม่ถึง เขาพยายามเลี่ยงที่จะรับรู้เรื่องของหญิงผู้นั้นมาตลอดชีวิต เขากลัวว่าตัวเองจะเป็นเช่นนี้ไง

ความผิดหวังถาโถมเข้าใส่

ไม่มีเขาลดาก็ยังอยู่มาได้ อย่างดีเสียด้วย หล่อนมีลูกสาวหน้าตาน่ารัก มีครอบครัวอบอุ่น เขาไม่เข้าใจแค่อย่างเดียว ทำไมเด็กนั่น ไม่ใช้นามสกุลของพ่อ

เขาคงต้องไปหาความจริง บางทีอาจมีบางอย่างซ่อนอยู่ หลังการเผชิญหน้ากันครั้งนี้

พอควบคุมอารมณ์กลับเข้าที่ได้ ฉันก็เดินเข้าไปทิ้งตัวนั่งที่เดิม ยังเหลือเวลาอีกหลายนาทีก่อนที่จะประกาศ วันนี้ไม่มีอะไรมาก แค่การคัดคนออก และฉันแน่ใจว่าตัวเอง ยังไม่ถูกคัดออก

เพราะฉันได้ลงมือทำบางส่วนไปแล้ว ความเกร็งที่สะสมอยู่ในตัวเลยผ่อนปรนลง ฉันมีเวลาสำรวจไปรอบๆ ตัว ฉันไม่ได้สนใจแสงแฟลช กับสายตาคนรอบตัวเลย ฉันเลยจุดนั่นมาแล้ว

แต่แล้วฉันก็สะดุดกับใครบางคน

สายตาฉันปะทะกับสายตาของเขาชั่วแว๊บเดียว

ฉันหลุบเปลือกตาลง กำมือแน่น หัวใจเต้นรัวแทบระเบิด ฉันไม่เคยตื่นตระหนกแบบนี้มาก่อนเลย

“ฮึดดดด...” ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ รีบปรับความตื่นตระหนกนั่นให้สงบลง ฉันจะเสียเรื่องเพราะผู้ชายคนนั้นไม่ได้ แววตาของเขาแหลมเหมือนแท่งเหล็ก ร้อนเหมือนเปลวไฟที่กำลังลุกโหมทีเดียว

อิริคเคาะปลายนิ้วกับผิวโต๊ะ เขารู้ผลการคัดเลือกก่อนคนอื่น ผู้หญิงที่เขาสะดุดตาอยู่ในกลุ่มของคนที่ผ่านเข้ารอบ หล่อนมีบางอย่างที่น่าสนใจ ไม่ใช่เพราะความคล้ายคลึงกับพี่ชายของเขาหรอก แต่หล่อนมีออร่าของคนที่จะเป็นซุปตาร์ในอนาคต

มีตัวเต็งที่คนในยัดเหยียดให้รวมอยู่ในนั้นด้วย

คงต้องปรึกษาพี่ชายก่อน หากเขาจะดึงเด็กสาวคนนั้น เขามาอยู่ในสังกัดด้วย อิริคไม่เคยมองพลาด สายตาของเขาเหมือนมีเรดาห์ส่องถึงอนาคตได้

เด็กคนนี้มีแวว และน่าจะทำงินให้กับบริษัทได้อย่างมหาศาลเชียวล่ะ

“เจตๆ” อิริคตัดสินใจเรียกผู้ช่วย

“คุณอิริคอยากได้อะไรครับ” ชายผู้นั้นค้อมตัวรอรับคำสั่ง

“เปล่า ผมอยากรู้แค่ว่า งานนี้ตั้งธงไว้แล้วหรือยัง” หากยังหาข้อสรุปไม่ได้ เขาจะเป็นคนดันเด็กสาวคนนั้นเอง

“รอคุณเดวิดคอนเฟิร์มอีกทีครับ” อิริคขมวดคิ้ว เดวิดไม่เคยยุ่งกับการเลือกเด็กใหม่เข้าสังกัดนานหลายปีแล้ว มันจึงเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจ ที่คนเป็นพี่ร้องขอครั้งนี้

“ตั้งแต่เริ่ม หรือว่า...”

อิริคไม่อยากเดา สีหน้าของเจตเดาได้ไม่ยาก

“เมื่อสิบนาทีก่อนเองครับ ตัวเต็งคือคนของคุณอี๊ด” อี๊ดหรืออัจฉรา คือคนของโมเดลลิ่งนี้ แต่เดวิดเปิดโอกาสให้ออกไปตั้งบริษัท แต่ก็ยังส่งคนของตัวเองมาให้อดีตเจ้านายประจำ มันเป็นการรับผลประโยชน์ร่วม แถมยังได้พันธมิตร ที่ไม่มีทางทรยศหักหลังกันในอนาคต

“อ้อ...ผมจะคุยกับพี่เอง” หมดหน้าที่เขาแล้วนี่

อิริคลุกขึ้นยืน เขาคงต้องไปเจรจากับคนเป็นพี่ ไม่รู้ว่าความต้องการของเขา จะตรงกับความต้องการของพี่ชายหรือเปล่า

“อิริค พี่มีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อย” เมื่อประตูเปิด เสียงพี่ชายก็สวนออกมาทันควัน เหมือนกับว่าเจ้าตัวจะรอการมาของน้องชายอยู่

“ท่าทางพี่แปลกๆ” เขาทัก แล้วก็ทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของพี่ชาย

“ที่มานี่เพราะพี่ไม่ใช่เหรอไง?” คนเป็นพี่ย้อนถาม

“ใช่ครับ พี่เปลี่ยนตัวเต็ง ไม่กลัวเจ้อี๊ดโกรธหรือไงครับ”

“พี่คุยกับอี๊ดได้ แต่มันไม่จบแค่นั้นสิ”

“อะไรครับ?”

ท่าทางร้อนใจของคนเป็นพี่ที่อิริคไม่เห็นมาหลายปี เดวิดมีท่าทางสุขุมเป็นนิจ สีหน้านิ่งๆ เดาความรู้สึกด้านในไม่ออก แต่ทว่าวันนี้ พี่ชายของเขากระวนกระวายจนเก็บอาการไม่อยู่

“จำได้ไหมอริค ตอนที่พี่เมา พี่จะพูดถึงผู้หญิงคนหนึ่งตลอด”

ความลับที่เขาบังเอิญได้รู้ ความลับที่คนรอบตัวเดวิดไม่มีใครรู้สักคน

“ผู้หญิงที่ชื่อลดา คนที่พี่รักคนนั้นน่ะเหรอครับ”

“ใช่ และเด็กคนนั้น เป็นลูกสาวลดา” พอเดวิดพูดจบ เขาจ้องหน้าน้องชาย

“พี่กำลังสงสัยว่าเด็กนั่นเป็น ‘ลูก’ พี่เหรอครับ”

อิริคถามเสียงแผ่ว ที่เขาคิดว่าคล้าย กลับกลายเป็นเหมือนเพราะสายสัมพันธ์อย่างนั้นเหรอ

“พี่ดูประวัติเด็กนั่นแล้ว เด็กคนนั้นใช้นามสกุลแม่ และไม่ได้ลงชื่อพ่อในใบสมัคร”

เดวิดพูดเสียงแผ่ว เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้ว ระหว่างที่เขาเดินไปยังจุดหมายที่ต้องการ เขาทิ้งอะไรไว้เบื้องหลังบ้าง เพราะหากเป็นอย่างที่คิดไว้ ก็ไม่น่าแปลกใจหรอก ลดาใจแข็ง หล่อนไม่มีทางปริปากบอกเขาแน่ หากช่วงนั้นหล่อนท้อง