บทที่ 2 ทัณฑ์เถื่อน 100%
2490 คำ
บทที่ 2
ทัณฑ์เถื่อน 100%
ปัง!
เสียงกำปั้นทุบโต๊ะทำงานดังสนั่น! เหล่าลูกน้องคนสนิทต่างไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ เมื่อเจ้านายเกิดอาการเกรี้ยวโกรธสุดกู่ ครั้นตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอลูกหนี้คนสวยอยู่ในห้อง ลองสอบถามก็ได้ความว่าเธอขอออกไปซื้อผ้าอนามัย เจ้าพ่อหนุ่มโกรธยกใหญ่ และมิวายตะคอกใส่เลขาคนสนิทที่ยืนรับหน้า
“ทำไมไม่ออกไปซื้อให้เธอห๊ะ”
“พอดีว่าคุณแพรพิชาเธอ”
“ใครอนุญาตให้เรียกชื่อเธอ” สาดถ้อยวาจาห้วนกระด้างใส่ลูกน้องอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“ขอโทษครับนาย” สิ้นคำโดเนสก้มหน้าแล้วรีบเอ่ยเรื่องราวทั้งหมด ให้เจ้านายได้รับทราบ ครั้นได้ฟังแล้วเจ้าพ่อสุดหล่อและแสนจะเอาแต่ใจทำได้แค่สบถและกัดฟันเสียงดังกรอดๆ
“ดื้อนัก เดี๋ยวพ่อจับสั่งสอนให้คานลงจากเตียงไม่ได้เลย”
“นายครับอีริค รายงานมาว่าตอนนี้มิสอยู่บ้านครับ ไม่ได้ออกไปทำงานอย่างที่คาดการณ์เอาไว้ครับ”
“ดี! ฉันจะบุกบ้านเธอเดี๋ยวนี้ล่ะ” พูดจบร่างผายผึ่งทรงพลังผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วสืบเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว
‘ฉันจะลงโทษเธอให้หนักสาหัสเลยแพรพิชา โทษฐานที่เธอทำให้ฉันวุ่นวายและเสียการเสียงาน’ ไม่เสียได้ไงเล่า ก็ในเมื่อวันนี้เป็นวันประชุมใหญ่ แต่เขาต้องสั่งให้เลขาคนสนิทไปจัดการหน้าที่แทน ส่วนเขาก็มาจัดการกับเธอแต่ผู้เดียว ให้มันได้อย่างนี้สิ! ผู้หญิงดื้อ! งี่เง่า!
ภายในห้องน้ำบ้านไม้สองชั้นหลังกะทัดรัด แพรพิชาอาบน้ำ ในห้องน้ำนานเป็นพิเศษ ขัดถูล้างคาบผู้ชายหน้าดุเถื่อนหวังให้หมดสิ้นซากไป และเธอเพิ่งสังเกตว่าตามเนื้อตัวมีรอยจ้ำแดงประปราย และยิ่งโดยเฉพาะบริเวณเนินอกสล้างแดงช้ำจนเห็นเด่นชัด หญิงสาวมองแล้วอดสูใจยิ่งนัก! ความสาวที่เฝ้าเก็บสั่งสมมานับยี่สิบกว่าปีต้องเสียให้แก่ผู้ชายที่เป็นเจ้าหนี้และรู้จักกันไม่กี่วัน คิดแล้วพลันน้ำตาจะหลั่งไหลออกมาเอาดื้อๆ
‘แต่ช่างเหอะ! เสียไปแล้วร้องไห้แทบตายมันไม่ได้อะไรกลับคืนมาหรอก! สู้แล้วเราเอาเวลาที่เหลือไปหาเงินมาใช้หนี้เขาให้มันจบสิ้นดีกว่า’ คนเพิ่งเสียพรหมจรรย์คิดในใจ
ระหว่างที่ร่างอรชรซึ่งมีผ้าขนหนูผืนสีขาวอยู่นั้น เดินเข้ามาในห้องของตน และมิทันสังเกตว่าภายในห้องมีใครเร้นกายเข้ามา หญิงสาวจึงยืนตรงหน้ากระจกบานใหญ่ยาวเท่าตัว มือบางปลดผ้าขนหนูออกให้พ้นร่าง เหลือเพียงซับในชิ้นบนและล่างปกปิดสิ่งสงวนเอาไว้ แพรพิชามองตนเอง ที่สะท้อนในกระจกแล้วเห็นร่องรอยที่เขาฝากฝั่งไว้ ก็อดประหวัด ถึงไอ้คนกระทำมิได้
ขณะหญิงสาวกำลังปลดปล่อยความคิดไป คนถ้ำมองอยู่นาน รีบกระโจนออกมาจากที่หลบซ่อน พร้อมสวมกอดหญิงสาวทางด้านหลัง ฝังปลายจมูกคมไซ้ซอกคอผ่อง ทั้งยังใช้ฟันคมขบเนื้อผ่องอย่างมันเขี้ยว
เจ้าพ่อหนุ่มแทบจะหักห้ามใจตนเองมิได้ เมื่อตอนแม่คุณปลดผ้าขนหนูออกจากเรือนกายนั้น บอกตรงๆ เลยว่าโคตรเซ็กซี่สุดๆ เห็นแล้วอยากจะจับแม่คุณมาฟัดให้หน่ายหนำใจ ในข้อหาเซ็กซี่จนยับยั้งความหื่นไม่อยู่
“กรี๊ดดด...อ๊ะ...อื้อ...” เสียงกรี๊ดร้องกลืนหายไปพร้อมกับจุมพิต ดุเถื่อน กลีบปากร้อนชื้นบดขยี้ปากเรียวด้วยความชำนิชำนาญ พร้อมเลื่อน ฟันคมขบเม้มโพรงอ่อนนุ่มอย่างเอาแต่ใจ
คราแรกแพรพิชาตกใจหวั่นกลัว ดวงตาคู่งามเบิกกว้าง ทว่าพอฉุกนึกขึ้นได้แล้วนั้นถึงกับโมโหเลือดขึ้นหน้า เพราะว่าไม่มีมนุษย์ตนใดในโลกใบนี้ ที่เถื่อนและถ่อยเท่ากับเขาอีกแล้ว เจ้าพ่อหน้ายักษ์!
เมื่อคนตัวเล็กต่อต้าน มือหนาเลื่อนรวบข้อมือเรียวบางเข้าไว้ด้วยกัน พร้อมมืออีกข้างกดเอวบางแนบสัมผัสกายตน จนคนที่มีอาภรณ์ชิ้นเล็กบนกายอย่างแพรพิชาเสียววาบไปทั้งสรรพางค์ แล้วยิ่งเธอดื้อมากเท่าไร มือหนาใหญ่ ก็กดร่างน่าฟัดให้แนบแน่นมากขึ้นเท่านั้น
จวนกระทั่งปราบม้าสาวจอมพยศให้อยู่นิ่งได้ เจ้าพ่อสุดเถื่อนและหื่นถึงยอมละกลีบปากชื้นห่างเรียวปากสวยแสนหวาน พร้อมยกมุมปากยิ้มยวนแล้วเอ่ยเสียงทุ้ม
“ขวัญอ่อนเสียงจริง ผัวจูบแค่นี้ถึงกับร้องลั่นบ้าน”
ถ้อยวลีที่หลุดออกมา ทำเอาแพรพิชาโกรธสุดทน ดังนั้นแม่คุณจึงสาดพ่นถ้อยวาจาหวดห้วนโต้ตอบอย่างเร็ว
“คุณไม่ใช่ผัวฉัน! แล้วใครอนุญาตให้คุณเข้ามาห๊ะ” แม่เสือสาวยามกรุ่นโกรธนี่โคตรน่ารักเป็นบ้าแหะ ไหนจะนัยน์ตาดังลูกกวางที่ทำขึงขังใส่อีก บอกเลยว่าเขาโคตรชอบ เจ้าพ่อหนุ่มคิดในใจ จากนั้นจึงได้ขยับปากเอ่ยกวนคนที่กำลังปรี๊ดปรอทแตก
“ไม่ใช่เมียแล้วอะไรล่ะ เมื่อคืนทำไปตั้งหลายรอบ หลายยก คนสวยยังทำปากแข็งอีกเหรอ หื้อ...” ไล้ปลายคางมนเบาๆ แพรพิชาสะบัดมือหนาทิ้งอย่างนึกรังเกียจ การ์โลเน่ประจักษ์แล้วยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไอ้คนทุเรศ”
“ฮ่าๆ”
“คนเขาด่ายังไม่สำนึก ไอ้คนเฮงซวย เมื่อคืนนี้มันยังไม่พอใช่ไหม ตามฉันมาทำไมห๊ะ ตามฉันมาทำไม๊!!” แผดเสียงดังลั่นห้องด้วยความแสนโมโห แต่ทว่าการ์โลเน่หาได้ใส่ใจ ตรงกันข้ามเขากลับยิ้มยวนกวนกลับ แล้วจึงได้เอ่ยวาจาด้วยความไม่เป็นเดือดเป็นร้อน
“เอ้า! ผัวกับก็ต้องนอนเตียงเดียวกัน ฉะนั้นวันนี้ผัวก็มาตามเมียไปนอนบนเตียงด้วยยังไงล่ะ” สืบเท้าเข้ามาใกล้ จนแพรพิชาต้องขยับเท้าถอยหลังลงมา ทำให้น่องขาชิดเตียงนอน กระนั้นหญิงสาวยังมิวายบอกปฏิเสธ
“ฉันไม่ไป วะ ว้าย” ล้มพับกองอยู่บนเตียง การ์โลเน่ที่คร่อมตามลงมาได้กลิ่นครีมอาบน้ำอ่อนๆ ของหญิงสาวแล้วถึงกับเคลิบเคลิ้ม และพ่อคุณ ไม่หยุดเท่านั้น เขายังฝังปลายจมูกซุกไซ้ และไล้ปลายชิวหาร้อนชื้นสัมผัส ตามเนื้อผิวนวลผ่อง
แพรพิชาห่อไหล่ด้วยความซ่านสยิว พร้อมยังใช้มือสองข้างผลัก อกกว้างกระด้างให้ออกห่าง ทว่าพ่อคนพละกำลังเหนือกว่ากลับไม่แยแส และยังคงดำเนินงานบนเรือนร่างอรชรหอมกรุ่นต่ออย่างตามใจชอบ จากนั้น ลากลิ้นร้อนเลียมาตามลาดไหล่มน แล้วไล้วกวนกลับไปยังขอบหูแล้วเอ่ย เสียงพร่า
“เธอต้องไป...”
“ไม่!” แม้นสาวเจ้าปฏิเสธเสียงห้วนแข็ง แต่ทว่าเจ้าพ่อหนุ่มไฟแรงไม่ได้สน เขายังคงเอาระบอบความเป็นเผด็จการมาใช้ ด้วยการออกคำสั่ง อย่างเด็ดขาดและไร้การลดหย่อน
“เธอต้องไปอเมริกากับฉัน ไม่มีแม้แต่ข้อยกเว้น ไม่ว่ากรณีใดๆ ทั้งสิ้น”
ทางด้านแพรพิชาครั้นมองไม่เห็นทางหนีทางเลี่ยง หญิงสาว จึงแปรเปลี่ยนมาใช้เหตุผลพร้อมหยิบยกเอาความจริงมาบอกกล่าว เผื่อว่าเขาจะมองเห็นว่ามันสำคัญ
“ฉันมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ จะให้ฉันไปใช้หนี้คุณคงไม่ได้ น้องฉัน ยังต้องเรียนหนังสือ ไหนจะงานที่ฉันทำอยู่อีกล่ะ”
“นั่นมันเป็นข้ออ้าง” คนล่วงรู้ทันโต้ทันควัน เพราะเขาได้วางแผน ทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว ไม่ว่าจะเรื่องน้องชายจอมแสบของเธอหรือว่าเรื่องงานประจำที่เธอทำอยู่ เขาก็จัดการให้แล้วเสร็จได้ เพียงแค่สั่ง ทุกอย่างเรียบร้อย คนอย่างการ์โลเน่ใครต่างรู้ดีว่าอำนาจบาตรใหญ่ขนาดไหน
แต่อีกคนนี่สิ! พอมองไม่เห็นทางรอดถึงกับเริ่มใจเหี่ยว แต่ยังไม่ยอม เธอยังจ้องหน้าและถกเถียงเขาต่อ
“มันไม่ใช่ข้ออ้าง เพราะทุกอย่าง คือ ความจริง” ใบหน้านวลสวย เริ่มมีเค้ากังวล ซึ่งคนตัวโตที่ทอดสายตามองอยู่เริ่มพอจะเข้าใจ
“ฉันจะจัดการทุกอย่างเอง” เจ้าพ่อหนุ่มอาสา
“แต่ว่า”
“ไม่มีแต่ เรื่องเล็กๆน้อยๆ ฉันสั่งคนไปจัดการให้เดี๋ยวเดียวก็เสร็จ”
“เอ่อ” ขนาดเขาพูดชัดแล้วนะ ยังเห็นแม่คุณทำกังวล เจ้าพ่อหนุ่ม จึงตัดบทด้วยการสั่งเธอไปจัดการตนเองซะจะดีกว่า
“ฉันให้เวลาเธอเก็บของหนึ่งชั่วโมง ถ้าไม่เก็บก็ไปตัวเปล่า”
“แต่” แม่ม้าสาวยังทำดื้อ ทั้งยังลีลา แบบนี้มันน่าจับปล้ำสักรอบ สองรอบก่อนดีไหม
แล้ว ดูสิ! ปฏิมากรรมนูนสูง ที่เบียดแซะอยู่ใต้อาณัติเขานี่! ให้ตายเถอะ! จะยั่วกันไปถึงไหน... เจ้าพ่อหนุ่มผู้มีความต้องการทางเพศสูงลิ่ว ต้องกัดฟันแล้วกัดฟันอีก อดทนแล้วอดทนเล่าที่ไม่ลงมือปล้ำแม่สาวเจ้าจอมยั่วหน้าซื่อแต่ไม่จืดชืด
“เดี๋ยวเธอไปรอฉันอยู่โรงแรม เพราะบ่ายโมงฉันต้องเข้าประชุม กับผู้ใหญ่ แล้วทุ่มตรงเราจะออกเดินทาง” เจ้าพ่อหนุ่มร่ายแผนการเดินทาง ให้หญิงสาวฟังคร่าวๆ
“ฉันไม่มีพาสปอร์ต” เหตุผลสุดท้ายที่มีในเวลานี้ ทว่ามันมิได้ช่วยอะไร เมื่อการเดินทางครั้งนี้เจ้าพ่อหนุ่มหาได้พึ่งเครื่องบินโดยสารไม่ เพราะเขามีเจ็ทส่วนตัวที่พร้อมจะพาลูกหนี้สาวคนสวยเดินทางและพาไปอยู่ในอาณาจักร ‘อัลเดเกสต์’
“นั่นไม่ใช่ปัญหา” แพรพิชาได้ยินคำห้วน รีบโต้ควันเร็วพลัน
“คุณอย่ามาอำนาจบาตรใหญ่ที่นี่ ฉันไม่ไปกับคุณ ฉันไปมันไม่ต่างอะไรจากต่างด้าวอพยพ!” การ์โลเน่ได้ยินแล้วนึกรำคาญแม่คุณนัก คิดเล็ก คิดน้อยอยู่ได้ ประเดี๋ยวพ่อลงโทษซะให้เข็ดเลย จะอะไรนักหนา!
“จะคิดให้หนักกบาลทำไมฮึ! ฉันเอาเจ็ทส่วนตัวมา อย่าเรื่องมาก! ไปเก็บของ”
“เอ่อ...”
“หรือจะให้ฉัน ‘กิน’ เธอเสียก่อน” ถามพลางทอดสายตาเจ้าเล่ห์ โลมเลียร่างน่าฟัด หญิงสาวได้แต่สะบัดกายออกให้พ้น แต่ทว่าวงแขนแกร่งแข็งแรงกลับกางดักเอาไว้ จนสาวเจ้าหาทางดิ้นไม่หลุด ซ้ำยังเค้นเสียงเข้ม รบเร้าเอาคำตอบ
“ว่าไง” ไม่ถามเปล่า แต่เขาโน้มหน้าเข้าใกล้ สัมผัสได้ถึงลมหายใจ อุ่นร้อน ไหนจะกลีบปากหยักสีกุหลาบที่เฉียดกลีบปากบาง ทำเอาคนอ่อนประสบการณ์ถึงกับใจสั่นระรัว
“เออ แพร”
เขาไม่รอเอาคำตอบ มือหนาผลักร่างบางนอนลงบนเตียง แล้วรีบโถมร่างลงตามไปอย่างรวดเร็ว เพราะตอนนี้คนที่มีความต้องการสูง ไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป
เสียงหวานเตรียมบริภาษกลืนหายไปพร้อมจุมพิตรสหวาน โรมรันด้วยประสบการณ์ที่เปี่ยมไปด้วยชั้นเชิง ผ่านไปไม่ถึงห้านาทีร่างบางถึงกับ พรั่งพร้อม หยาดธารหวานไหลออกมาเป็นเปียกชุ่ม ชายหนุ่มกระดกปลายลิ้นร้อนชื้นชิม
“อ๊ะ ซี้ดส์” ความเสียวซ่านวิ่งพล่านทั่วสรรพางค์ ร่างบางถึงกับเผลอแอ่นหยัดตอบสนอง การ์โลเน่ยิ้มพอใจ จากนั้นโย่งร่างสูงใหญ่ขึ้นสูงนิดๆ แล้วฝากฝังตัวตนเข้าไปจนมิดด้าม
“อ๊า...” แพรพิชายกสะโพกเด้งรับ แล้วส่ายร่อนด้วยความซ่านเสียวขณะเดียวกันสะโพกเพรียวสอบโยกเข้าออกเป็นจังหวะเร่าร้อน
“อ๊ะ... โลเน่ขา...”
เสียงหวานครางกระเส่าเมื่อเขาห่ำหั่นแกนกายตอกตรึงเข้าใส่ ในขณะที่ชายหนุ่มเองนั้นก็ทรมานเกินจะต้านทาน พลันกัดฟันเสียงดังกรอดๆ เมื่อดอกไม้งามรัดรึงด้วยความแนบแน่น
“โอว... แน่นเหลือเกินแพรจ๋า”
“พะ แพร อ๊ะ... อ๊ะ... อ๊าซ์... อ๊ายยย...” ได้ยินเสียงหวานกรีดร้องครางยาว เจ้าพ่อหนุ่มผู้เร่าร้อนจึงจับร่างบางตะแคงข้างแล้วแทรกจังหวะรักซาบซ่านลงไป
ผ่านหนึ่งยกสำหรับการลงโทษแม่สาวจอมดื้อและอวดเก่ง เมื่อการ์โลเน่ผ่อนร่างแนบข้าง แขนแกร่งตวัดร่างเปลือยเปล่ามากกกอดแล้วกระซาบถามเสียงพร่า
“คราวนี้จะไปเก็บได้หรือยัง” เอ่ยถามทั้งที่อยากรักเธออีกรอบ แต่ต้องยั้งใจเอาไว้เสียก่อน
ทางด้านแพรพิชาเมื่อได้ยินเช่นนั้นสาวเจ้าหน้าแดงระเรื่อ เธอจึงหลุบเปลือกตาไม่กล้ามอง ทั้งยังไม่ขยับปากเอ่ยตอบ
“ว่าไงหือ...หรือจะ ‘เอา’ อีกรอบ” ไม่เพียงพูดเปล่า หากแต่ปลายนิ้วยาวแกร่งเขี่ยสะกิดเม็ดยอดเต็มเต่งอย่างเย้าหยอก ทว่าแพรพิชานี่สิ!
“อ๊ะ อู๊ย ซะ ซี้ดส์” เสียงครางหวานกระเส่าทำเอาคนเจ้าเล่ห์ยิ้มพราว และเขาก็ยังไม่หยุดมือ ไม่เพียงแค่ที่ยอดอกเท่านั้น หากแต่มือร้อนอีกข้าง ไล้เวียนบริเวณหน้าท้องแบนราบแล้วเกี่ยวสะดือบุ๋มสวย ลากสัมผัสด้วยน้ำหนักที่แสนวาบหวิว
“ยะ อย่า คะ คุณ” เอ่ยห้ามแต่มีหรือคนหื่นและแสนเอาใจจะยอมฟัง เขายังก่อกวนเธอไม่หยุดมือเพื่อรอคำตอบที่ตนต้องการ
“ตอบมาสิคนสวย” ก้มลงตวัดยอดเม็ดสีหวานเต่งและขบเม้มเบาๆ แพรพิชาบิดกายเร่าด้วยความซ่านเสียว แต่หญิงสาวจะไม่ยอมให้เรื่องอย่างว่ามันเกิดขึ้นอีก หญิงสาวกัดฟันกลั้นลมหายใจแล้วเอ่ยบอก
“อ๊า...ปะ ไปเก็บก็ได้”
“แน่ใจนะว่าไม่ให้ฉัน ‘รัก’ อีกรอบ” คำถามของเขาทำเอาเธอต้องข่มกลั้นความต้องการที่มันเรียกร้อง แล้วแข็งใจเอ่ยบอกอีกครั้ง
“นะ แน่ใจ อ๊ะ... อูย...”
“เดี๋ยวบนเครื่องเราค่อยมาต่อกัน ฉันจะสอนในสิ่งที่เธอไม่เคยรู้และ ไม่เคยพานพบมาก่อนแพรพิชา...”
“มะ ไม่นะ” คำปฏิเสธของสาวเจ้าทำให้จอมเจ้าเล่ห์ต้องพูดอีกครั้ง
“หรือจะให้ฉัน ‘เอา’ ตอนนี้ล่ะ ร่างกายเธอพร้อมสนองฉันแล้วนะ คนสวย ไม่เกินสิบนาทีเธอได้ขึ้นสวรรค์แน่”
“ไม่เอา”
“งั้นก็ไปเก็บของ ฉันให้เวลาห้านาที ถ้าช้ากว่านี้เธอได้ไปตัวเปล่า” หยุดเสียงเข้มแล้วกวาดสายตามองร่างเย้ายวนอย่างโลมเลียจึงเอ่ยต่อ
“ฉันไม่ได้ขู่ แต่จะทำจริงๆ”
แพรพิชาคว้าผ้าห่มมาปิดบังเรือนร่าง พลางตอบเขา
“กะ ก็ได้”
“พูดง่ายแบบนี้หน่อย ค่อยน่ารัก” ยิ้มมาดกวน ทั้งยังป่วนประสาทด้วยการยักคิ้วเข้มให้ทีหนึ่ง แพรพิชาเห็นแล้วค้อนขวับ
“ไม่ได้ขอให้มารักสักหน่อย” บ่นเบาๆ ในใจ
และเมื่อเป็นอิสระมือบางรีบคว้าเอาผ้าเช็ดตัวผืนสีขาวมาห่อหุ้มกาย แล้วรีบค้นหาเสื้อผ้าในตู้มาสวมใส่พรางๆ ไปเสียก่อน เพราะตอนนี้พ่อคุณก็ยังนั่งเอกเขนกบนเตียงไม่หนีไปไหน จับจ้องมองคนตัวเล็กทุกอิริยาบถ จึงพลอยทำให้หญิงสาวรู้สึกเกร็งๆ
- ผู้เขียน
