บทที่ 3 เมืองคนบาป 50%

3779 คำ

บทที่ 3 เมืองคนบาป 50% ลาสเวกัส ประเทศสหรัฐอเมริกา หลังจากเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทางข้ามทวีปเป็นเวลานาน หลายชั่วโมง แพรพิชาถึงกับหลับเป็นตาย และการ์โลเน่ก็ไม่ได้ก่อกวนเธอ แต่การใด นั่นเพราะตอนอยู่บนเครื่องเขาได้กระทำตามที่ลั่นวาจาเอาไว้ พาเธอท่องเที่ยวแดนสวรรค์หลายต่อหลายหน ดังนั้นมาถึงคอนโดหรู เขาจึงปล่อยให้เธอพักผ่อน แต่ทว่ามีหรือที่เจ้าหนี้สุดหื่นอย่างการ์โลเน่ จะไม่เอาเปรียบ เพราะมาถึงเกิดการบังคับสั่งให้เธอนอนเตียงเดียวกับเขา แม้นจะไม่กระทำเรื่องอย่างว่า แต่พ่อคุณยังแสดงทีท่าได้อย่างน่าหมั่นไส้ วาดวงแขนแกร่งโอบกอดเธอตลอดทั้งคืน... เช้าวันรุ่งขึ้น...แพรพิชาลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความไม่คุ้นเคย เพราะทุกเช้าเธอจะคุ้นกับปลายยอดไม้ที่ปลูกเรียงรายรอบบ้าน ซึ่งใบมันปลิวไหวไปตามแรงลมที่พัดโบก พร้อมกับวิหคตัวเล็กๆ ที่ส่งเสียงร้องจ๊อกแจ๊กๆ แต่เช้าตรู่ ทว่าวันนี้มันกลับไม่ใช่ เมื่อครั้นเลื่อนสายตาไปทิศทางใด เห็นเพียงตึกสูงตระหง่านฟ้า ทั้งยังสิ่งปลูกสร้างหรูหราที่เรียงราย บอกเลยว่าสำหรับเธอมันไม่ใช่ เพราะเธอคิดเสมอว่าความเจริญก้าวหน้ามักจะนำพาความเสื่อมโทรมมาด้วยเสมอ...คิดแล้วสาวน้อยจากเมืองสยามได้แต่ถอนหายใจยาวพรืด... ถึงไม่ชอบแต่ต้องทำใจยอมรับ สามเดือนเท่านั้น สามเดือนเธอจะอยู่ที่นี่และมีเขาเป็นเจ้าชีวิต สามเดือนแลกกับหนี้จำนวนค่อนล้าน หนี้สินจากเจ้าหนี้ผู้แสนหน้าเลือด หนี้สินที่ทั้งชีวิตไม่รู้จะมีปัญญาหามาใช้หรือเปล่า แพรพิชาผินสายตามองหน้าคนตัวโตที่นอนอยู่ข้างกาย มองคนที่พร่าพรหมจรรย์เธอไปได้อย่างน่าเจ็บใจ นัยน์ตาสีน้ำตาลทอดมอง พร้อมไล่สำรวจดังจะเห็นได้ว่าผู้ชาย คนนี้สุดแสนจะแบดบอยเอามากๆ ดูคิ้วพ่อคุณสิ! สีเข้มเป็นแผงยาวรับกับดวงตาคมกริบ ที่ยามเมียงมองจ้องมองมาแล้วแทบไม่กล้ามองสู้ ไหนจะจมูกโด่งสันที่รับกับริมฝีปากหยักสีกุหลาบสดที่มักพ่นถ้อยวลีร้ายๆ ตอกหน้าเธอ ในขณะเดียวกันสาวน้อยรู้สึกใจไหวระรัว ทั้งๆ ที่เขาเองก็มิได้ทำอะไร หากแต่เป็นเธอด้วยซ้ำที่ลวนลามเขาทางสายตาเอ๊ย! ไม่ใช่สิ! ไม่ได้ลวนลาม เพียงแค่เก็บรายละเอียดข้อมูลแล้วนำมาวิเคราะห์เฉยๆ ทางด้านคนแกล้งหลับรู้ตัวว่ามีคนกำลังจดจ้อง พ่อคุณก็ยินยอมให้เธอกระทำได้เต็มที่ แต่ก็มีโมเมนอยากแกล้งแม่คุณกลับเช่นกัน เขาจึงวาดวงแขนแกร่งโอดรัดร่างบางให้แนบแน่นจวนหญิงสาวรู้สึกอึดอัดและทำการต่อต้านด้วยการผละร่างออกห่าง แล้วสะบัดท่อนแขนบึกบึนแสนหนักหน่วงให้หลุดพ้น ทว่าเจ้าพ่อหนุ่มกลับไม่สนใจยิ่งเธอต่อต้านเขายิ่งอยากแกล้ง ผู้หญิงดื้อๆ แบบนี้ล่ะบอกตรงๆ เลยว่าโคตรชอบ! “ฮืม...” ครางด้วยความขัดใจ แพรพิชาได้ยินแล้วโมโหนักขนาด นอนหลับพ่อคุณยังก่อกวนได้อีก และสาวน้อยต้องโมโหหนักขึ้นกว่าเดิม เมื่อปลายคางบึนพร้อมกลีบปากหยักร้อนชื้นเลื่อนสัมผัสเนื้อหอมกรุ่นบริเวณ ซอกคอผ่อง “คะ คุณ” แพรพิชาเรียกคนแสร้งทำละเมอได้อย่างน่าหมั่นไส้ เธอล่ะอยากบิดเขาให้เนื้อเขียวช้ำนัก แต่ก็ทำได้แค่คิด เมื่อเห็นว่าเขายังคงหลับตา สงสัยว่าพ่อคุณจะหลับละเมอจริงๆ แต่หลับละเมอแบบลามกนี่มันก็ ไม่น่าอภัยนะ “หือ...” ไม่เพียงแค่ซุกไซ้ แต่ทว่ามือร้อนของพ่อคุณนี่สิ! เลื่อนลอดสอดเข้ามาใต้ร่มผ้า แพรพิชาตาเบิกกว้าง พร้อมตะครุบมือหนาแล้วเอ่ยห้ามเสียงดังลั่น และแรงพอจะปลุกให้คนแกล้งอยู่ในภวังค์ลืมตาตื่นขึ้นมาได้... “คุณคะ หยุดนะ” เจ้าพ่อหนุ่มไม่สนใจคำหักห้าม ซ้ำยังเย้าหยอกหญิงสาวด้วยการแกล้งจูบสะเปะสะปะตามเนื้อนุ่มหอมกรุ่น ทั้งยังขบเม้มด้วยความมันเขี้ยว แพรพิชาดิ้นขลุกขลักจนคนชอบแกล้งเอ่ยครางและปรือเปลือกตามอง “หื้ม...ไม่ดื้อสักห้านาทีจะได้ไหม” “ไม่ได้ดื้อ...” บอกอุบอิบ “ดื้อ...” ได้ยินเสียงเข้มสำทับ สาวเจ้าถึงกับแจกค้อนวงงาม พลางชักเสียงขุ่นใส่ด้วยความไม่ใครพอใจ “เอ๊ะ คุณนี่!” ย่นจมูกรั้นประกอบ การ์โลเน่มองเห็นแล้วมันเขี้ยวนัก “อื้อ” ประกบปากหยักบดขยี้เรียวปากสวย เอาพอหอมปากหอมคอ และเมื่อถอนกลีบปากออกมาแล้ว เสียงเข้มทุ้มจึงเอื้อนเอ่ย “มอร์นิ่งคิสครับ...คนสวย” เห็นแววตากรุ้มกริ่มของเสือร้ายตัวพ่อ แพรพิชาถึงกับร้อนผ่าวทั่วทั้งดวงหน้า ทั้งโกรธทั้งอาย ผู้ชายบ้าอะไร อารมณ์นี่เปลี่ยนเร็วชะมัด เช้าเมื่อวานทำอย่างจะฆ่าจะแกงเธอ แต่ไหงวันนี้พูดด้วย ซะหวานหยดจนมดไต่น้ำตาลเลยเชียว ตัวตนที่แท้จริงของเขาคือ ใครกันแน่? เห็นหญิงสาวเขินอายพวงแก้มแดงระเรื่อ การ์โลเน่ยิ่งชอบอกชอบใจ ซ้ำยังไล้เลียริมฝีปากของตนแล้วเอื้อนเอ่ย “หวานเป็นบ้า” ขยับกายเข้ามา รวบกอดร่างอรชร แพรพิชาถลึงสายตา พร้อมกับสั่งเขาว่า “ปล่อยแพรนะคะ” “กอดกำลังอุ่นเลย จะให้ปล่อยไปไหนหืม...” “ก็ฉัน เอ่อ ฉันจะไปเตรียม” “เตรียมอะไรคนสวย” ถามเสียงทุ้มพร้อมทอดตาแพรวพราวมองลูกหนี้สาวคนสวย แพรพิชาอายหน้าแดง สาวเจ้าหลุบเปลือกตาต่ำ แล้วจึงกล้าขยับปากเอ่ยตอบ “เตรียมน้ำให้คุณอาบไงล่ะคะ” “ไม่ต้องเตรียมให้เสียเวลา ไปพร้อมกันตอนนี้เลยดีกว่า” เหตุผล ที่หยิบยกมาถูกคนเผด็จการล้มเลิก พร้อมกันนั้นเขายังตวัดรวบร่างบางแนบอกกว้างกระด้าง แล้วก้าวๆ ดุ่มๆ ตรงไปยังห้องน้ำที่เชื่อมต่อกันออกไป “วะ ว้ายยย...คนบ้า ปล่อยนะ” เสียงหวานแหลมแว้ดๆ สั่ง ทว่าคนกำลังเดินมิได้สนใจ ซ้ำยังกระชับอ้อมแขนให้แนบแน่นแล้วเร่งฝีเท้า ก้าวเดินต่อไป ห้านาทีถัดมา การ์โลเน่ลงไปแช่ในอ่างน้ำอุ่น ซึ่งแพรพิชา ยืนเม้มปากเป็นเส้นตรงด้วยความลังเล พร้อมกับทำหน้าเหมือนอยากตาย ในสิบวินาที จนเจ้าพ่อจอมเจ้าเล่ห์เห็นแล้วครางหัวเราะชอบใจ “ลงมาสิ ฉันพร้อมให้เธอแทะโลมแล้วนะ” เอ่ยชวนคนยืนหนาวกอดกายตนเอง ใบหน้างามของลูกหนี้สาวร้อนผะผ่าว แล้วยิ่งคราวโดนสายตาประหัตประหารทอดมองมา แพรพิชาอยากจะมุดหน้าหนียิ่งนัก! ก็ดูคำพูดอันแสนโจ่งครึ้มของพ่อคุณสิ! “บะ บ้า แทะโลมอะไรกัน” เห็นคนตัวเล็กหุ่นน่าฟัดค้อนขวับ เจ้าพ่อหนุ่มล่ะอยากจับแม่คุณมาสำเร็จโทษให้แล้วเสร็จกันไป แต่อดใจเอาไว้เสียก่อน เพราะเวลาชำระความกับแม่คุณยังมีอีกเยอะ รับรองเขาคิดทบต้นทบดอกจนคุ้มค่าแน่นอน เห็นอากัปกิริยาแม่คุณแล้วนะ หึๆ การ์โลเน่ขยับริมฝีปากหยักยกขึ้นยกลงเอื้อนเอ่ย ซึ่งแต่ละคำในประโยคนั้นน่าข่วนเอามากๆ “แทะโลมสรีระชวนใจละลายของฉันอย่างไรล่ะ แล้วมีไม่กี่คน หรอกนะ ที่จะได้รับสิทธิพิเศษแบบนี้ มา มะ ลงมาเถอะ” “ฉันขอสละสิทธิ์” บอกปัดอย่างคล่องปาก “ลงมาจัดการฉันเดี๋ยวนี้” เห็นทีว่าแม่ลูกหนี้สาวจะปฏิเสธ คนตัวโต ก็สั่งเสียงห้วนกระด้างแกมเผด็จการ ทางด้านแพรพิชาได้ยินคำพูดแสนไม่อายของคนหน้าหนาแล้วแจกค้อนวงใหญ่อีกครั้ง “พูดจาน่าเกลียด” เสียงหวานสำทับอีกแรง ทำเอาคนโดนบริภาษสัพยอกสาวเจ้ากลับคืนไปว่า “คิดอะไรน่าเกลียดเองรึเปล่า ฉันแค่จะให้เธออาบน้ำเองนะ” พูดจบหัวเราะหึๆ แพรพิชาได้ยินแล้วทั้งโกรธทั้งอาย ผู้ชายบ้า! “เท่าที่ฉันเห็น คุณก็มิได้วิกลจริตแต่ประการใด คุณน่าจะอาบเอง ได้นะคะ” “แต่ฉันอยากใช้ให้เธออาบให้ มีอะไรไหม” คำพูดเอาแต่ใจของคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนในอ่าง มันช่างทำให้เธอปวดตับยิ่งนัก ผู้ชายอะไรนอกจาก จะลามก ไร้มารยาท แล้วยังเอาแต่ใจอีก “ไอ้ ไอ้” เห็นหน้าแสนจะสบายใจเฉิบเวลาได้ก่อกวนประสาทเธอแล้ว ถึงกับนึกคำด่าทอต่อไปไม่ออก ซึ่งการ์โลเน่เห็นกิริยาท่าทางของหญิงสาว โคตรพึงพอใจและยังมิวายถามยวนต่อ “ไอ้อะไรล่ะฮึ คนสวย” “ไอ้คนหน้าด้าน ทุเรศ” “ฮ่าๆ” ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น พร้อมผุดลุกขึ้นยืนจากอ่าง หยดน้ำพราวพร่างเกาะเรือนกาย แพรพิชาหันหน้าหนีโดยอัตโนมัติ จะเพราะหุ่นสรีระชวนใจละลายหรืออะไรก็ช่าง! เธอไม่อยากมอง ผู้ชายบ้าอะไรหน้าหนาไม่รู้จักอาย บนกายมีกางเกงชั้นในสีขาว บางๆ ตัวเดียว “หัวเราะทำไม” ถามเสียงขุ่น แต่ร่างทรงพลังยังเคลื่อนขยับเข้าใกล้ แล้วเลื่อนมือหนาประคองดวงหน้าหวานหันมามองสบตา แพรพิชาหลุบตาต่ำ พร้อมอุทานตกใจ “อะ อุ๊ย!” การ์โลเน่พ่นลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดพวงแก้มใส แล้วแนบกลีบปากสัมผัสเหนือริมฝีปากเรียวสวย “ปล่อยนะ” เขาไม่โต้ตอบ หากแต่... “ว้ายยย!” แพรพิชาร้องวี้ดว้ายเสียงดัง เมื่อชายหนุ่มรวบร่างบาง ลงไปในอ่างด้วยโดยไม่ทันตั้งตัว น้ำอุ่นซ่านกระเซ็น จวนบัดนี้ทั้งเธอและเขาเปียกปอน เสื้อนอนตัวบางแนบเนื้อจนเจ้าพ่อหนุ่มมองเห็นแล้ว กลืนน้ำลาย ผ่านลงคอแห้งผากดังเอื้อก! แพรพิชาดิ้นขลุกขลัก ทว่าเขาไม่สนใจ ซ้ำยังใช้มือหนากดร่างบาง ให้แนบสัมผัสกายตน อากัปกิริยาที่เธอแสดงออกมานั้น แม้นจะเห็นบ่อย แต่ก็ชิน... และไม่เพียงแค่คิด เมื่อเจ้าพ่อหนุ่มขยับปากเอ่ยออกมา “ถือว่าแสดงใช้ได้ ถึงฉันจะเห็นจนชินตา แต่ถือซะว่ามารยาหญิงของเธอนี่มันโคตรอินโนเซนต์ ฉันจะทนดูละกัน” สิ้นคำพูดกระตุกยิ้มที่มุมปาก แล้วเลื่อนมือกระชากอาภรณ์ผืนบางที่เปียกชุ่มออกไปให้พ้นกายสาว คนโดนปล้นถอดเสื้อผ้าถึงกับหวีดร้องลั่น พลันเลื่อนมือเล็กปิดบัง สิ่งสงวนเอาไว้ “อ๊ะ อ๊ายยย!” แพรพิชาอายหน้าแดงเมื่อบนกายมีเพียงซับในชิ้นบนและล่าง แล้วยิ่งมาอยู่ในอ่างกับคนคนหื่นกาม ห่าม โรคจิตอย่างเขาอีก! ให้ตาย! “เอ้า... จัดการ” คว้าเอาสบู่มาให้ลูกหนี้สาว แพรพิชาสะบัดทิ้งและมันก็หายจ๋อมลงไปในน้ำ แล้วยิ่งตอนนี้ฟองครีมที่ผสมลงไปในอ่างก็ท่วมท้นจนมองไม่เห็นพื้นท้องอ่างแล้ว “หาเอาเอง” เอ่ยเสียงเข้ม แพรพิชาตวัดตามองค้อน และสะบัดหน้าหนีพรืด “รีบหา แล้วก็รีบอาบ ฉันมีงานต้องไปทำ” สั่งย้ำอีกรอบ “ไม่!...อื้อ” ในระหว่างที่บดขยี้ปากแม่คนดื้อ มือหนาก็คว้านเอาสบู่ที่ตกอยู่กลางหว่างขามายัดใส่มือหญิงสาว แล้วเอ่ยชิดริมฝีปากบางเสียงแหบกระเส่า “ถ้ายังดื้ออีกล่ะก็ จะไม่หยุดแค่จูบ แต่จะมากกว่านี้เป็นร้อยๆ เท่า เธอน่าจะรู้ดีว่าฉันหมายถึงอะไรคนสวย” และคราวนี้ไม่เพียงพูดเปล่า มือหนาเลื่อนสัมผัสเนินอวบอัด บีบขยำเจ้าบัวตูมที่มันล่อตาล่อใจหนักๆ เน้นๆ ทำเอาหญิงสาวถึงกับร้องลั่น “อ๊าย ไอ้!” “ขืนด่ามาอีกคำ ฉันจะปล้ำในอ่างเดี๋ยวนี้” ไม่เพียงแค่ขู่แต่มือหนา ที่ขยำดอกบัวตูมเลื่อนผ่านลงมาหน้าท้องแบนราบ แล้วไล้สัมผัสผะแผ่ว จนหญิงสาวซ่านสยิว ขนกายเส้นเล็กบางตามกายพลันลุกตั้ง ตามมาด้วย เสียงหวานปฏิเสธโต้ตอบ “ไม่นะ” “ไม่อะไร ไม่ปฏิเสธงั้นเหรอ” ถามกวนประสาท จนคนที่กำลังถูสบู่ให้รั้งปากเอาไว้ไม่อยู่ “ผู้ชายลามก” “ผู้ชายไม่ลามก เขาเรียกผู้ชายตายด้าน” สีหน้าอารมณ์เจ้าพ่อหนุ่มโคตรระรื่นและพึงพอใจที่ได้ทำหื่นใส่ลูกหนี้สาว แล้วมันก็ได้ผลดีซะด้วย “ชิ” สิ้นเสียงชิชะงอนสะบัด แพรพิชาก็กัดฟันกลั้นใจทนอาบน้ำให้ผู้ใหญ่ ไม่รู้จักโต แต่อย่างว่าล่ะนะ การ์โลเน่ก็ยังแกล้งเธอมิหยุด แล้วยิ่งคราวมือเรียวบางเล็กถูสบู่บริเวณหน้าท้องแกร่งที่มีซิกแพคเรียงตัวน่าซบสัมผัส สาวเจ้ากลับทำละล้าละหลังมิกล้าเลื่อนมือลงต่ำกว่านั้น “ขัดลงมาข้างล่างบ้างสิ” คำสั่งของเขา ทำเอาคนมือสั่นถึงกับ อ้าปากค้าง จะให้ขัดลงไปต่ำกว่านั้นน่ะนะ ไม่เอาหรอก! เดี๋ยวเจอ ‘ของ’ ไม่พึงประสงค์ “แต่ว่า” “เร็ว” พูดจบกุมมือเล็กเลื่อนต่ำลงไป หญิงสาวสะดุ้งตื่นตกใจ ครั้นมือเล็กดันไปสัมผัสโดน ‘สิ่งมีชีวิต’ ดิ้นได้ภายใต้ฟองอาบน้ำ ใบหน้างามแดงระเรื่อด้วยความโกรธระคนอาย เมื่อสมองซุกซน ของตนมันเผลอนึกย้อนไปถึง ‘ขนาด’ ในเวลาที่มัน ‘ผงาดประกาศศักดา’ ว่ายิ่งใหญ่แค่ไหน “คนทุเรศ” พ่นเสียงหวานแว้ดต่อว่าพลางตวัดตาเขียวปัดส่งให้ การ์โลเน่เห็นอาการแม่คุณแล้วอยากยั่วให้หนักกว่าเดิม เพราะเวลาที่สาวเจ้างอนสะบัดหรือทำท่าขัดใจนี่โคตรน่ารักและน่าจับกดเป็นบ้า! “หรือจะให้ฉันขัดให้เธอด้วยล่ะคนสวย” มือหนาอีกข้างเลื่อนกุม เจ้าปทุมมาลย์ที่ซุกซ่อนภายใต้บราเซียร์เปียกชุ่ม ดูแล้วเซ็กซี่ชะมัด! พวกดาราที่ถ่ายแบบลงอ่างหรืออาบน้ำโชว์ในห้างนี้เอาไว้ข้างหลัง เพราะคนตรงหน้าเขาโคตรเซ็กซี่และกระตุ้นเร้าอารมณ์กว่าเป็นไหนๆ “ว้ายยย…ปล่อยนะ” “นุ่มๆ แบบนี้ไม่ปล่อยหรอก” ว่าจบแล้วก็เพิ่มแรงเคล้นคลึง จนแพรพิชาหน้าแดงลามไปถึงใบหูผ่อง พยายามเอี้ยวกายหลบทว่าไร้ผล แล้วยิ่งเธอดื้อหรือขัดขืน เจ้าพ่อหนุ่มก็ยิ่งเพิ่มน้ำหนักมากขึ้นเรื่อยๆ กว่าจะอาบน้ำเสร็จสรรพปาเข้าไปค่อนชั่วโมง เมื่อการ์โลเน่นั้นเอาแต่หาเรื่องก่อกวน แพรพิชากัดฟันก้มหน้า ทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด ซ้ำยังไม่พอ เขายังให้เธอแต่งกายให้อีก เรียกว่ากว่าจะออกจากคอนโดหรูได้ คนที่โคตรเหนื่อยและทรมานที่สุดเห็นจะเป็นเธอ แต่ว่าคนแสนสุขใจและอารมณ์ดีก็หนีไม่พ้นเจ้าหนี้อย่างเขา การ์โลเน่ อัลเดเกสต์ หลังจากชายหนุ่มออกไปจากห้อง แพรพิชาถึงรู้สึกโล่ง จากนั้นเธอ จึงได้นอนดูทีวีแก้เครียดพลางๆ เมื่อวันนี้เขายังไม่ให้เธอเริ่มทำงาน อนุญาต ให้เตรียมตัวให้พร้อม สำหรับงานก็ไม่ยุ่งยากแม้แต่นิด แค่ตั้งแต่แหกตื่นขึ้น จนปิดเปลือกตาหลับนอนเท่านั้นเอง โดยตื่นเช้าขึ้นมาต้องทำอาหาร อาบน้ำ แต่งกาย และออกไปทำงานพร้อมกับเขา งานที่ว่าคือ รับผิดชอบชั้นส่วนตัวของเจ้าของ The Paradise ทั้งหมด ห้องทำงาน ห้องสมุด ห้องน้ำ ห้องครัว ห้องนอน ห้องนั่งเล่นและอีกสารพัด และต้องว่างเสมอเมื่อเขาเรียกใช้ แพรพิชาได้ยินภาระหน้าที่งานแล้วไม่หนักใจเท่าไร แม้นจะเหนื่อยแต่ก็อดทน แต่ไอ้ที่ทนไม่ได้เห็นจะเป็นชุดที่เขาสั่งลูกน้องเตรียมมาให้ ชุดแม่บ้านบ้าบอ คอแตกอะไร สั้นจู๋อวดขาเรียวไม่พอ ถ้าก้มลงไปนี่มีหวังเห็นก้นรำไร ให้ตายเถอะ! The Paradise ภายในห้องทำงานขนาดกว้าง เจ้าพ่อหนุ่มวัยสามสิบสองกะรัต นั่งอ่านแฟ้มรายงานทั้งหมดของยอดสรุปไตรมาสที่ผ่านมา ขณะไล่สายตา อ่านอยู่นั้น เสียงเคาะประตูดังติดกันสองสามที จากนั้นประตูบานหรู ถูกเปิดออก พร้อมกับร่างสะโอดสะองของผู้มาเยือน แอริต้า แอลเชส นางแบบวัยยี่สิบหกแสนเซ็กซี่ เดินบนส้นสูงสี่นิ้วเข้ามาหาคู่หมั้นหนุ่ม ครั้นเดินมาหยุดตรงหน้าโต๊ะทำงาน แม่สาวจอมยั่วก็โน้มหน้า พร้อมยื่นกลีบปากเรียวสวยอิ่มสีแดงสดจูบทักทายอย่างดูดดื่ม จากนั้นเอ่ยเสียงหวานแหลมต่อว่าคู่หมั้นหนุ่ม “โลเน่ขา กลับมาทำไมไม่บอกริต้าสักคำคะ” กรีดมือเรียวผ่าน อกกว้างกระด้างที่มีอาภรณ์เนื้อดีกางกั้น ทว่าความฟิตปั๋งของกล้ามเนื้อแกร่ง ก็ยังมิวายชวนน้ำลายไหล การ์โลเน่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วขยับเรียวปากเอ่ยบอกคู่หมั้นสาว “ฉันงานยุ่งนิดหน่อยน่ะริต้า” จรดกลีบปากสัมผัสติ่งหูเล็กเบาๆ ทว่าแม่สาวแอริต้ายังไม่เลิกแกล้งทำเสียงออดอ้อนถาม “งานยุ่งจนลืมคู่หมั้นอย่างริต้าเชียวหรือคะ โลเน่ขา...” เจ้าพ่อหนุ่มกระตุกยิ้มแล้วเอ่ยเอาใจสาวเจ้า “ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้ฉันพาริต้าไปกินข้าวนะครับ” เสียงทุ้มสุภาพพร้อมกิริยาอ่อนโยนแบบนี้ไม่บ่อยนักหรอกที่คนดุกระด้างอย่างการ์โลเน่จะแสดงออกมา ซึ่งแอริต้าเองเธอค่อนข้างพอใจ แต่ยังทำทีไว้เชิง... “คิดว่าริต้าจะหายงอนโลเน่หรือคะ” มือเล็กลูบสัมผัสแก้มสากพร้อมกับหยิกเบาๆ การ์โลเน่เห็นอาการแม่คุณแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก จากนั้น เอ่ยเสียงพร่าเหนือกลีบปากอิ่มสีแดงสดเย้ายวน “เดี๋ยวรู้กัน” ทุ่มเศษ... คู่หมั้นหนุ่มสาวที่คาดว่าจะมีวิวาห์เร็วๆ นี้เดินจับจูงมือกันขึ้นมา บนชั้นดาดฟ้าของโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง ซึ่งเจ้าพ่อหนุ่มได้สั่งลูกน้องจัดการเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เพราะว่ามื้อค่ำวันนี้เขาจะดินเนอร์กับคู่หมั้นคนสวยและแสนเซ็กซี่ เจ้าของชุดสีแดงเพลิงถึงกับเผยยิ้มกว้าง เมื่อพิศดูรอบด้านแล้วบอกเลยว่าบรรยากาศโรแมนติกสุดๆ “ชอบหรือเปล่าครับ” เอ่ยถามเอาใจ ทว่าเรียวปากสวยที่เผยยิ้มเมื่อครู่พลันหุบฉับ แล้วเอ่ยเสียงเล็ก ติดเง้างอน “พอใช้ได้ค่ะ” “ริต้ายังไม่หายงอนหรือครับ” “จะหายง่ายๆ ได้ที่ไหนกัน โลเน่ไปทำงานเป็นสัปดาห์ ไม่เคย โทรหาริต้าสักครั้ง แถมยังมาถึงก็ยังไม่บอกริต้าสักคำ ถ้าริต้าไม่ไปหาคุณป้า ริต้าคงไม่รู้” การ์โลเน่ได้ยินเช่นนั้นรู้ทันทีว่าแม่คุณทราบข่าวมาจากมาดาม อัลเดเกสต์ และแน่นอนว่าเขาและเธอรู้จักกันเพราะผู้ใหญ่แนะนำ และโดยเฉพาะมาดามอัลเดเกสต์นั้นดูท่าว่าอยากจะได้สาวเจ้ามาเป็นลูกสะใภ้เอามากๆ แต่เจ้าพ่อหนุ่มก็หลีกเลี่ยงมาโดยตลอด ใช่จะว่าเธอจะไม่ดีพอหรือไม่เหมาะสมแต่ประการใด หากว่าเขากลับไม่รู้สึกพิเศษและอยากร่วมชีวิตคู่ กับเธอสักนิด แรงดึงดูดที่อยากจะเข้าหามันแค่ครั้งแรกที่เจอ พอนานเข้ากลับรู้สึกว่าเธอเหมาะจะเป็นเพื่อนมากกว่าเป็นเมีย และอาจจะมีอีกเหตุผลที่เขาไม่ค่อยพอใจคือ คุณเธอจะเป็นเหมือนเงาตามตัวเขาตลอดเวลา แถมยังคอยหาเรื่องจับผิดร่ำไป ทั้งๆ ที่เป็นแค่คู่หมั้น! “จะให้ฉันทำอย่างไรล่ะ ริต้าถึงจะหายงอนน่ะหืม...” พะเน้าถาม เอาใจพร้อมสายตาแพรวพราว มันทำให้สาวเจ้าถึงกับคลี่ยิ้ม แล้วขยับเรียวปากอิ่มสีสวยเอ่ยตอบ “ทำอะไรดีล่ะคะ ที่มันกระชับความสัมพันธ์ของเราสองคน” โปรยยิ้มยั่วยวนคู่หมั้นหนุ่ม ซึ่งการ์โลเน่รู้ความหมายดีว่าเจ้าหล่อนหมายถึงอะไร “หึๆ” ครางหึๆ ในขณะที่มือหนาเลื่อนสัมผัสเรียวขาขาวผ่องที่โผล่พ้นเนื้อผ้าอาภรณ์ตัวเล็กออกมา “อุ๊ย! อย่าเพิ่งสิคะ” เอ่ยห้ามอย่างมีจริต การ์โลเน่มองดูแล้วกระตุกมุมปากยิ้ม จากนั้นจึงเอ่ยเสียงพร่า “ตรงนี้มีแค่เราสองคน” “แต่ริต้า อื้อ...” เสียงหวานกลืนหายไปพร้อมกับจุมพิตร้อนแรง เจ้าพ่อหนุ่มบดขยี้ริมฝีปากอย่างเอาแต่ใจ ในขณะที่คู่หมั้นคนสวยก็จูบตอบอย่างเป็นงาน ก็แหงสิ! ในเมื่อสาวเจ้าออกเดตตั้งแต่อายุสิบห้า แค่เรื่องจูบ มันจิ๊บจ๊อยสำหรับเธอสุดๆ ในขณะละเลียดเรียวปากอิ่มอยู่นั้น สมองพ่อคุณพลันนึกถึงใครอีกคน ใบหน้างามของเธอมันซ้อนภาพเข้ามาในห้วงสำนึกและรบกวนจิตใจ จนชายหนุ่มต้องเสียมารยาทกับคู่หมั้นสาวด้วยการถอนจูบอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เธอกำลังเคลิบเคลิ้ม “โลเน่!” เรียกชื่อเจ้าพ่อหนุ่มอย่างอารมณ์เสีย เมื่อเขาหยุดรสจุมพิตดูดดื่มที่กำลังไปได้สวย แต่ไฉนเขากลับทำให้เธออารมณ์เสีย แอริต้าจ้องหน้าคู่หมั้นหนุ่ม ในขณะที่คนรู้ตัวว่าทำเสียมารยาทก็เอ่ยอย่างรู้ตัว “โทษทีริต้า พอดีฉันเครียดไปหน่อย” พ่นลมหายใจยาวพรืด ขณะเดียวกัน นึกคาดโทษเจ้าของดวงหน้าหวานที่มีอิทธิพลต่อเขาตลอดเวลา แม้กระทั่งตอนจูบกับผู้หญิงอื่น ‘ยายเด็กดื้อ ถึงห้องเดี๋ยวฉันลงโทษเธอแน่’ แอริต้าทอดนัยน์ตาสีฟ้าครามมองคู่หมั้นหนุ่ม แล้วเอ่ยด้วยความ เป็นห่วงพ่วงกับความสงสัย “ริต้าว่าคุณแปลกไปนะคะ มีอะไรหรือเปล่า...” “เปล่า” แอริต้าได้ยินแล้วนิ่วหน้าด้วยความไม่เข้าใจ ว่าทำไมอารมณ์ของคู่หมั้นเธอถึงแปรเปลี่ยนเร็วนัก ทั้งๆ ก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทีเขาดีๆ อยู่ “ริต้าว่า” เอ่ยไม่สิ้นประโยค เสียงเข้มแทรกขึ้น “ริต้ารีบกินเถอะ เดี๋ยวฉันต้องเข้าไปตรวจงานน่ะ” พยายามยิ้ม ให้คู่หมั้นสาว ขณะที่ภายในใจเจ้าพ่อหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดสุดๆ ในขณะที่แอริต้าก็เอาใจคู่หมั้นหนุ่มด้วยการเสนอตนเองไปว่า “ริต้าขอไปด้วยคนนะคะ” ไม่ใช่แค่อยากติดตามอย่างเดียว หากแต่เธออยากจับสังเกตพฤติกรรมของเขาด้วย “งั้นรีบกินสิครับ จะได้ไปด้วยกัน” พูดจบเจ้าของใบหน้าเข้มกระแทกลมหายใจยาวพรืดออกมาอีกครั้ง จะว่าอึดอัดคนตรงหน้าคงไม่ใช่ โกรธก็ไม่เชิง เพราะอาการทั้งหมดทั้งมวลมันมาจากผู้หญิงอีกคน ผู้หญิงที่ทำให้เขาว้าวุ่น ได้ทั้งวัน ‘แพรพิชา’ แอริต้าเริ่มรู้สึกว่าเขาแปลกไปจากเดิม หลังกลับจากประเทศไทย เพราะอยู่ใกล้ๆ เขาจะหงุดหงิด และที่สำคัญอารมณ์เสียบ่อยมากๆ ดังนั้น เธอต้องรู้สาเหตุให้ได้แล้วล่ะ ว่ามันอาการเหล่านี้มันเกิดจากอะไร “ค่ะ”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more