บทที่ 2 ทัณฑ์เถื่อน 50%
3634 คำ
บทที่ 2
ทัณฑ์เถื่อน 50%
ทันทีที่ถึงโรงแรมการ์โลเน่ไม่รอช้าให้เสียเวลา ร่างหนาทรงพลัง รั้งร่างบางเดินเข้าไปในลิฟต์ด่วน อาจจะเรียกว่าใช้แรงกระชากกระชั้น ก็คงไม่ผิด เมื่อแม่คุณแสนจะดื้อและพยศมิยอมหยุด จนทำให้ในเวลาถัดมา เจ้าพ่อหนุ่มต้องตวัดท่อนแขนแกร่งรวบร่างแน่งน้อยไว้ในอ้อมกอด
“ปล่อยฉันนะ ปล่อย”กำปั้นเล็กซัดอุตลุดเข้ากับแผ่นอกกว้าง การ์โลเน่กัดฟันเสียงดังกรอดๆ ด้วยความโมโหระคนรำคาญ
“จะสะดีดสะดิ้งให้มันได้อะไรขึ้นมาล่ะห๊ะ”ตวาดเสียงห้วนจน หญิงสาวสะดุ้งโหยง พลันก่นด่าในใจ ‘ผู้ชายบ้าอะไรนอกจากจะหน้าดุแล้วยังพูดไม่เพราะอีก และตั้งแต่เจอกันมานี่! ตวาดเธอบ่อยจนนับครั้งไม่ถ้วน!’
เรียวปากสวยเตรียมบริภาษกลับต้องหมดสิทธิ์ ครั้นกลีบปากหยัก สีกุหลาบสดจรดแนบเรียวปากอิ่มที่เผยออ้าค้าง
“อ๊ะ อื้อ”
ชิวหาร้อนแทรกเข้าไปข้างในโพรงปากหวาน คว้านดูดกลืนอย่าง หิวกระหาย แล้วยิ่งแม่คุณไม่ประสา ทำเงอะๆงะๆ การ์โลเน่แสนจะพอใจสุดๆ พ่อคนหื่นกวาดกระหวัดชิมทุกซอกมุมและเนิ่นนาน ครั้นคนตัวเล็กออกลายพยศ ฟันคมขบเม้มเป็นการสั่งสอน
กระทั่งเสียงลิฟต์ดังส่งสัญญาณ! เขาถึงยอมละกลีบปากหยักร้อนชื้นออกจากเรียวปากสวย ซึ่งบัดนี้บวมเจ่อจนเห็นได้ชัด แต่มิทันจะเอื้อนเอ่ยวลีใดๆ ฝ่ามือบางยกตวัดใส่เสี้ยวหน้าคมแรงๆเน้นๆ ติดกันสองครั้งซ้อน
เพียะ! เพียะ!
ทอดนัยน์ตาคู่งามมองค้อนด้วยความกรุ่นโกรธ รอบเบ้าตามีหยาด น้ำใสๆ เออคลอ แต่หญิงสาวพยายามสกัดกลั้นไว้มิให้มันไหลออกมา
ทางด้านการ์โลเน่นั้นโกรธเกรี้ยวเป็นที่สุด และในจังหวะที่ฝ่ามือบางง้างขึ้นหมายจะตบซ้ำอีกครั้ง มือหนาแกร่งคว้าหมับเอาไว้ได้ทัน
“สองครั้งก็เกินพอแล้วคนสวย” เอ่ยเสียงเข้ม พร้อมพาร่างบางเข้าไปข้างในห้อง ระหว่างทางแพรพิชาตวาดเสียงหวานต่อว่าเขาไม่หยุด
เท้าหนาก้าวพ้นประตูธรณี รีบมุ่งตรงไปยังห้องนอนกว้าง และโยนร่างบางลงบนเตียงใหญ่อย่างไม่ไยดี
“คนสารเลว” เสียงต่อว่าของคนอวดเก่ง ทำให้เจ้าพ่อหนุ่มฉุนจัด แต่พยายามสกัดกลั้นอารมณ์เอาไว้
“เลวตรงไหนมิทราบ แล้วทางที่ถูกต้องน่ะนะ เธอต้องขอบคุณฉันเสียด้วยซ้ำ! เพราะฉันไปช่วยเธอให้รอดพ้นเงื้อมมือไอ้ป๋าอ้วนพุงพลุ้ยนั่น”
พูดถึงไอ้ป๋านั้นแล้วการ์โลเน่พลันรู้สึกโกรธผู้หญิงสิ้นคิดตรงหน้าขึ้นมาตงิดๆ มีอย่างที่ไหนยอมให้มันโอบ กอด แถมยังไซ้คออีก แล้วทีเขาแค่จูบ แม่คุณถึงกับแจกฝ่ามืออรหันต์ให้เป็นของสมนาคุณ น่านัก!
“รอดพ้นจากเขา แต่ก็ต้องมารองรับอารมณ์ใคร่จากผู้ชายอย่างคุณอย่างงั้นเหรอ” ได้ยินเช่นนั้นรีบสวนกระแทกถ้อยคำพูดแสนห่ามโต้ควัน
“ผู้ชายอย่างฉันนี่แหละที่จะทำให้เธอลืมไม่ลง ‘หนุ่มกว่า เร้าใจกว่า ที่สำคัญลีลาท่ายากเยอะกว่า’ ด้วย จำไว้!” พูดจบโน้มร่างแกร่งเข้าใกล้ จนได้ยินเสียงหัวใจของกันและกัน แพรพิชานั้นรีบขยับถอยร่นแต่ต้องผิดหวัง เมื่อมือแกร่งตะปบร่างบางให้นอนแผ่นหลังแนบติดเตียงจนไม่สามารถขยับเขยื้อนไปทิศทางไหนได้
“แต่ฉันไม่ต้องการ”
“แต่ฉัน ‘ต้องการ’ แล้ว ‘คืนนี้’ ฉันจะจัดการกับคนสิ้นคิดอย่างเธอ”
แพรพิชาได้ยินรีบโต้กลับ “คุณเป็นสาเหตุบังคับให้ฉันต้องไปทำ”
เจ้าพ่อหนุ่มกระตุกยิ้มร้ายกาจ แล้วเอ่ย “ฉันจำได้ว่าเมื่อสองวันก่อนเธอเป็นคนเลือกข้อเสนอนั้นเองมิใช่เหรอ” น้ำคำของเขาย้อนคืนอย่างเจ็บปวด สาวเจ้าทำได้เพียงกัดริมฝีปากจนเลือดห่อ แต่ว่าคนโมโหยังไม่สิ้นฤทธิ์ เธอยังเชิดหน้าแล้วพ่นเสียงหวานต่อว่าแว้ดๆ
“สารเลว”
“คำก็สารเลว สองคำก็สารเลว ฉันสารเลวสมใจเธอแน่คืนนี้” สิ้นเสียงห้วนห้าว ร่างแกร่งแห่งบุรุษคร่อมทับร่างเล็กที่ดีดดิ้น มือหนารวบข้อแขนเรียวเข้าหากัน พร้อมฝากฝังใบหน้าคมโน้มลงไซ้ซอกคอผ่อง กลิ่นสาบสาวทำเอาคนความอดทนต่ำถึงกับครางกระหึ่ม
ทางด้านแพรพิชาต่อต้านสุดชีวิต แต่ก็พ่ายแก่แรงชายชาตรี และยิ่งเขาควบคุมเกม เธอแทบกระดิกไปทางไหนได้เลย
ถึงกายจะถูกควบคุม ทว่าเรียวปากเล็กสีแดงระเรื่อยังเป็นอิสระ แม่คุณก็จัดการสาดวลีบาดหูชุดใหญ่ “ไอ้หน้าเลือด ชาติชั่ว สารเลว ต่ำ!”
‘ต่ำ’ คำนี้ล่ะ ที่ทำให้ฟางเส้นสุดท้ายขาดดังผึ่ง!
“ต่ำงั้นเหรอ! เดี๋ยวเธอจะรับรู้รสชาติคนต่ำอย่างฉันแพรพิชา” สิ้นคำกลีบปากร้อนชื้นแนบประกบกลีบปากบางบดขยี้อย่างเอาแต่ใจ
“อื้อ”
ยิ่งเธอดื้อเขายิ่งทวีความวาบหวามระคนดุเถื่อนขึ้นรี่เรื่อย ซ้ำคนช่ำชองยังเพิ่มบทเรียนให้คนปากเก่งด้วยการขบโพรงอ่อนหวานจนได้รสคาวของเลือดติดปลายลิ้น ในจังหวะเดียวกันมือหนาเลื่อนตามแนวร่างอรชร กระชากเสื้อตัวเล็กจิ๋วให้หลุดพ้นกายในชั่วพริบตา
เจ้าบราเซียร์ตัวเล็กนั้นเผยโฉมท้าแสงนีออน พร้อมกับบัวตูมคู่แฝด ที่เบียดเสียดกันอย่างน่าอึดอัด มือหนาไล้สัมผัสอย่างลุ่มหลง ก่อนจะตัดสินใจดูดกินความหวามหวานในโพรงปากแล้วเลื่อนกลีบปากร้อนผ่าวตามลำคอ ลาดไหล่ แล้วแวะไล้มายังเนินอิ่ม
พระเจ้า! นี่มัน 36C ชัดๆ แม้นจะเจอไซส์นี้มานักต่อนัก แต่บอกเลยว่าตรงหน้าเขาโดนใจสุดๆ แล้วยิ่งผลุบๆโผล่ในบราเซียร์ ให้ตายเถอะ จะยั่วกันไปถึงไหนแม่คุณ…
การ์โลเน่กระชากเนคไทจากคอเสื้อของตน พร้อมมัดรวบข้อมือเรียวไว้ด้วยกัน จากนั้นก็เชยชมเจ้าบัวสวรรค์ตูมเต่ง ตวัดปลายนิ้วแกร่งไปด้านหลังแล้วปลดตะขอ จังหวะนั้นแพรพิชาร้องห้าม
“ยะ อย่า อ๊ะ” จรดกลีบปากจุมพิต และสะกิดตะขอออกไปอย่างชำนิชำนาญ บราเซียร์สีครีมลอยหวือตกไปกองอยู่พื้น เผยเต้าสล้างเต็มสองตา เม็ดยอดเต่งตั้งชูชัน ชวนลิ้มรสเป็นที่สุดและเจ้าพ่อหนุ่มก็ไม่ปล่อยโอกาส ให้หลุดพ้นไป
ฝังใบหน้าคมโน้มลงแล้วอ้าปากครอบยอดสีหวาน ขณะมือร้อนอีกข้างนวดเฟ้นเต้าอวบอิ่มอย่างเมามันส์ แพรพิชานั้นแสนตระหนกตกใจและหวาดกลัว
“หวานเหลือเกินแพรพิชา…” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างพอใจ ในขณะที่เจ้าตัวเขาแสนจะทรมานระคนซาบซ่าน แม้นจะบอกตนเองว่าอย่าคล้อยตาม แต่ทว่าร่างกายมันกลับทรยศ นี่หรือที่เขาเรียกว่า ใจเป็นนายกายเป็นบ่าว!
ท่อนขาเรียวที่ซุกซ่อนภายใต้กระโปรงตัวเล็กเบียดเสียดกับ ท่อนขาแกร่ง หารู้ไหมว่ามันเป็นการปลุกเร้าเจ้าพ่อหนุ่มกรายๆ
“ดิ้นเลยแพรพิชา ยิ่งดิ้นฉันยิ่งชอบ” สิ้นเสียงเข้ม ความร้อนชื้นจากปากหยักตวัดเลียวนรอบยอดเม็ดสีหวาน เพิ่มแรงดูดดุนจนหญิงสาวสะดุ้งโหยง และเผลอครางออกมาเบาๆ เมื่อเขาขบฟันคม
“อ๊า…”
“หึ!”
การ์โลเน่ยิ้มพอใจ เมื่อสาวสวยภายใต้อาณัติเริ่มซ่านสยิว แล้วยิ่งเขาหยอกเย้าด้วยวิธีแสนถนัด แม่คุณถึงกับแอ่นหยัดอกอวบอัดตามจังหวะซาบซ่าน
“คะ คุณ” เสียงหวานร้องเรียก เมื่อเขาไล้ฝ่ามือผ่านบริเวณหน้าท้องแบนราบ แล้วจากนั้นก็สอดนิ้วเข้าไปทักทายสะดือบุ๋มสวย เย้าหยอก จุดอ่อนไหว จนคนไร้จริตต้องทุรนทุราย
สะโพกผายขยับถอยร่น แต่บุรุษผู้ชินสนามรบไม่สนใจ เขาตรึงร่างบางเอาไว้แล้ว สัมผัสเนินแห่งความเป็นหญิง พร้อมไล้ปลายนิ้วเบาๆ ทำเอาสาวเจ้าซ่านสยิวสุดกู่ แต่เจ้าตัวเขาไม่ยอมเผยอเรียวปากสวยเอ่ยบอก แม่คุณเอาแต่เม้มริมฝีปากกลั้นเสียงเอาไว้
“ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือแพรพิชา” เอ่ยถามทั้งๆ ที่รู้ว่าสาวเจ้าทรมาน ในจังหวะเดียวกันนั้นปลายกรณ์แกร่งไล้ผ่านปากทางสวรรค์ ที่มีแผ่นผ้าบางๆ กางกั้น เจ้าพ่อหนุ่มผู้ช่ำชองเกมกามรู้ว่าหญิงสาวเริ่มพรั่งพร้อมแล้ว
แต่ในเมื่อเธอปากแข็งและอวดเก่ง เขาก็จะก่อกวนเธอเช่นนี้ล่ะ คอยดูสิ! จะทนได้กี่น้ำ!
“ว่าไงคนสวย” เกาะเกี่ยวปลายนิ้วแทรกเข้าไปสัมผัส แพรพิชาสะดุ้งโหยงและครั้นจะอ้าปากครางออกมาก็แสนละอาย
“คะ คุณ อ๊ะ” เสียงกระท่อนกระแท่นทำให้คนเหนือร่างยกมุมปากหยักยิ้มอย่างพึงพอใจ เพราะในที่สุดเธอก็พ่ายแก่เพลิงพิศวาสที่เขาหยิบยื่นให้ ปลายกรณ์เลื่อนแตะไปทางใด แม่สาวปากเก่งก็ขยับสะโพกมนตามไปด้วย การ์โลเน่มองรูปเกมแล้วบอกเลยว่า สนุกแน่!
“ต้องการแล้วหรือคนสวย” คำถามแสนโจ่งครึ้ม ทำเอาสาวแรกดรุณีและยังเวอร์จิ้นถึงกับหน้าร้อนผะผ่าว ทั้งโกรธทั้งอายระคนปนเปกัน
ระหว่างนั้นมือร้อนรวบปลายกระโปรงตัวเล็กร่นขึ้นกองบนเอวคอดนาฬิการทราย จับท่อนขาเรียวเสลาสองข้างตั้งชั้น เผยให้เห็นชัดว่าสาวเจ้าพร้อมให้เขาทำศึก เมื่อน้ำหวานซึมออกมาจนซับในตัวบางเปียกชุ่ม
“อย่า มะ มอง”
“ไม่ให้มองแล้วจะให้ทำอะไรล่ะคนสวย”
แพรพิชาไม่ตอบ แต่ขยับเรียวขาสองข้างแนบติดกัน ทว่าคนเจ้าเล่ห์จอมร้ายกาจไม่ยินยอม ชายหนุ่มตะปบข้อขาเรียว แล้วถอยร่างนั่งทับส้นเท้าตนเอง พร้อมโน้มหน้าลงกลางหว่างขาสลักเสลา
ขณะเดียวกันปลายนิ้วยาวแหวกแพนตี้ผืนบางเบี่ยงไปด้านข้าง แล้วแทรกปลายชิวหาร้อนชื้นเชยชิมน้ำหวานตรงหน้า เพราะเวลานี้ลำคอของเขาแสนแห้งผากเกินบรรยาย
“อ๊ะ อ๊า…”
เสียงครางกระเส่าหวานๆ ของคุณเธอคือแรงกระตุ้นทำให้ชายหนุ่ม ‘คึกแข็ง’ เพิ่มเป็นเท่าทวี แต่ต้องกัดฟันข่มกลั้นเอาไว้เสียก่อน เพราะตอนนี้ ขอเวลาชิมน้ำหวานและเชอรี่สีชมพูสวยเสียก่อน
จังหวะเดียวกัน สะโพกงามกระดกตามอย่างไม่รู้ตัว ซึ่งการ์โลเน่ค่อนข้างพึงพอใจ ในขณะที่ปากหยักก็พร่ำเอ่ยไม่ขาดสาย
“หวาน หวานเหลือเกิน…”
เมื่อครั้นดื่มด่ำจวนหนำใจ เจ้าพ่อผู้หื่นห่ามและช่ำชองในกามก็ขยับกายยืดขึ้น แล้วจัดการตนเองให้พร้อมด้วยการเหวี่ยงเสื้อผ้าอาภรณ์ตัวหรูออกจากกายแล้วไปกองรวมอยู่พื้นห้อง และจัดการลูกหนี้สาวในท่าพร้อมรับบทรักแสนหวามหวานและซ่านเสียว
ขณะเดียวกันแพรพิชามิกล้าผินสายตามองเขา แนบเปลือกตาสองข้างกระทบกันเบาๆ ปล่อยให้เขาดำเนินการทุกอย่างไปอย่างหลบเลี่ยงมิได้และ ในจังหวะที่เขาแทรกกายลงมา แพรพิชากระถดกายถอยร่น พร้อมยกสะโพกหนีตามสัญชาตญาณ การ์โลเน่เห็นแล้วนึกดูแคลนในใจ
‘ทำเป็นไร้เดียงสา ผ่านลีลาบนเตียงมากี่สมรภูมิแล้วล่ะ แม่คุ๊ณ...’
มือหนาตราตรึงสะโพกมนเอาไว้มั่น จากนั้นฝากฝังแกนกายเข้าไปข้างในปล่องทางสวรรค์ที่มีหยาดน้ำหวานไหลซึมออกมา และนาทีแรกที่ชำแรกแทรกผสานเข้าไป เจ้าพ่อหนุ่มถึงกับกัดฟันกรอด เมื่อปากทางวิเศษนั้นคับแน่นอย่างเดียวไม่พอแต่มันกลับรัดรึงเขาเอาไว้จวนหายใจไม่ออก
“โอ้ยยย” เจ็บจนร่างกายจะแยกออกเป็นเสี่ยงๆ
หยดน้ำอุ่นร้อนไหลพร่างตามหางตาโดยอัตโนมัติ การ์โลเน่เลื่อนหน้าขึ้นมองแล้วพรมจูบซับให้เป็นการปลอบประโลมไปในตัว ขณะเดียวกัน เบื้องล่างดำเนินการต่อไปอย่างทรมานผสานกับความซ่านเสียว
“อยู่นิ่งๆ แล้วมันจะไม่เจ็บ” บอกเสียงเครียด เมื่อยามคนใต้ร่างดีดดิ้น ทั้งที่เบื้องล่างหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว แล้วยังสุดแสนจะคับแน่น...ไม่ใช่แต่เธอหรอก! ที่รวดร้าว หากแต่เป็นเขาด้วย เพราะการทำศึกสวาทครั้งนี้ ไม่ต่างจากเมื่อคราวที่เขาแตกเนื้อหนุ่มใหม่ๆ ซึ่งมันนานมากจนเขาแทบจะจำไม่ได้แล้ว
“ฉันเจ็บ เอาออกเถอะนะ ฮึกๆ” เอ่ยบอกพร้อมปล่อยหยดน้ำตาไหลออกมา ทว่าคนกำลังดำเนินงานหาได้สน ซ้ำยังโพล่งวาจาแสนเอาแต่ใจ
“พูดบ้าๆ ฉัน ‘เข้า’ มาขนาดนี้แล้ว ฉันไม่ยอมเอาออกแน่” ว่าจบ ก็จ้วงแทงเข้าไปอีก กว่าจะหมดความยาวของอาวุธมหัศจรรย์ แพรพิชานั้น กรีดร้องลั่นจวนแทบจะเป็นลม
“กรี๊ดดด…อื้อ…”
ประกบปากหยักบดขยี้เรียวปากสวยอย่างดิบเถื่อนระคนเร่าร้อน แทรกปลายชิวหาร้อนชื้นช่วงชิมจนหนำใจ ในขณะเบื้องร่างแนบสัมผัส จนอากาศลอดผ่านมิได้
ส่วนเบื้องบนนั้นยอดอกอวบอิ่มเสียดสัมผัสอกกว้างจนทั้งคู่ต่างกระสันสุดกู่ แต่หารู้ไหมว่าแพรพิชานั้นแทบจะขาดใจและทรมานสุดๆเมื่อประสบการณ์ใหม่ที่พึงได้รับมันทำให้เธอปรับระบบหายใจไม่ทัน ไหนจะความซ่านกระสันที่วิ่งจับพล่านทั่วสรรพางค์กาย แบบนี้หรอกหรือที่เขาเรียกว่า ‘เซ็กส์’ หญิงสาวเพิ่งจะประจักษ์และสัมผัสอย่างถ่องแท้ก็ในวันนี้ เวลานี้ นี่เอง!
“อ๊ะ อ๊า...” ครางเสียงครางกระเส่า เมื่อครั้นคราวความมหัศจรรย์ โยกขยับ แม้นจะเจ็บแปลบๆ ทว่ามันก็มีความสุขแปลกๆ แฝงเร้น
เจ้าพ่อหนุ่มยิ้มพออกพอใจ แล้วยิ่งนักเรียนหัวใจกระดกสะโพกรับแรงสวาทที่หยิบยื่น พ่อคนหื่นถึงกับครางลั่น!
แม้นเขาจะผ่านศึกสวาทมาอย่างโชกโชน ทว่าคืนนี้แหละเป็นคืนที่แสนจะท้าทาย และโคตรทรมานสุดๆ คิดได้ดังนั้นพ่อคุณโยกขยับสะโพกสอบเป็นจังหวะเนิบนาบ ค่อยๆ แทรกความมหัศจรรย์เข้าออก จนคนที่จะไปแตะขอบฟ้าร่ำไรต้องขยับร่อนตาม
“เป็นไง หืม...”
“ฉะ ฉัน”
“ว่าไงครับ คนสวย” สิ้นคำก้มหน้าอ้าปากครอบเต้างาม ดูดดึงจน แพรพิชาเกร็งไปทั้งตัว
“อ๊า...” เสียงครางกระเส่าพร้อมเรียวปากบวมเจ่อที่เผยอเย้ายวน มันช่างป่วนกำหนัดให้กายของเขาให้ลุกโชนนัก!
แต่ต้องข่มกลั้นเอาไว้แล้วเอ่ยกับแม่คนอวดเก่ง “อ้อนวอนขอฉันสิ! คนสวย” พูดจบก็ทำท่าจะถดถอย มือบางถึงกับรีบคว้าไขว่แล้วข่มความอาย เอ่ยในสิ่งที่เขาต้องการ
“ระ รักฉัน”
“พูดหวานๆ สิครับคนสวย” แสร้งกระแทกตัวตนเข้าไป แล้วเตรียมถอดถอนออกมา แพรพิชาเผลอทำตามที่เขาสั่งอย่างลืมตัว
“รักแพรนะคะ” สิ้นเสียงหวาน เจ้าพ่อจอมเหลี่ยมจัดถึงกับใจลิงโลด เพราะท้ายที่สุดแล้วคนที่เหนือกว่ามันคือเขา ต่อให้แม่คุณจะอวดเก่งสักแค่ไหน แต่ก็ต้องยอมพ่าย...
เรือนสะโพกสอบขยับเข้าออกเป็นจังหวะช้าๆ ในระยะแรกและ เมื่อนานเข้าความความเสียวซ่านมันพล่านเพิ่มมากขึ้น เขาจึงระรัวสะโพก อย่างซ่านกระสัน กัดฟันข่มกลั้นความทรมานเสียงดังกรอดๆ เส้นเลือดที่ลำคอปูดโปน เมื่อปล่องทางร้อนบีบรัดแน่นเข้าๆ เจียนจะหายใจไม่ออก ขณะเดียวกัน แพรพิชานั้นแสนทรมาน เมื่อสวรรค์ที่มีดวงดาวพร่างพราวประกายรออยู่เบื้องหน้า และในเวลาไม่ช้าเธอก็จะไปอยู่จุดนั้น
ในจังหวะที่ชายหนุ่มโยกเข้าออก แพรพิชาถึงกับร้องครางยาว ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปตามธรรมชาติ แต่หารู้ไหมว่าแรงบีบรัดที่ตอดตุบๆ นั้น ทำให้อีกคนต้องกัดฟันและคำรามร้องด้วยความทรมานสุดๆ เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วการ์โลเน่สาดซัดพายุสวาทเข้าใส่ไม่ยับยั้ง เร่งเครื่องตามไปติดๆ ไม่นานคนเหนือร่างก็ครวญครางห้วนห้าวด้วยความสุขสมเมื่อตนได้ปลดปล่อย แพรพิชาปรือเปลือกตามองอย่างไร้เดียงสา การ์โลเน่ลอบเห็นแล้วแสนประทับใจ ขณะเดียวกันมือหนาใหญ่ก็ตราตรึงสะโพกมนไว้มั่น เพื่อให้ดอกไม้งามนั้นรีดพิษสงจากส่วนมหัศจรรย์ของตนให้จนหมดเกลี้ยง
และมันก็เป็นความพลาดหรือความจงใจของเจ้าพ่อหนุ่มก็ไม่รู้ ที่เขาไม่คิดจะป้องกันใดๆ ทั้งๆ เวลาร่วมกิจกรรมหฤหรรษ์เขาจะเซฟตัวเองเสมอ หรือแม้กระทั่งคู่หมั้นเขาก็ยังสวมหมวกนิรภัย แต่ทำไมผู้หญิงคนนี้ เขาถึงได้แหกกฎตนเองทุกอย่าง...
เมื่อครั้นบทเรียนรักยกแรกผ่านพ้นไปได้ไม่ถึงห้านาที พ่อคน ‘คึกคะนอง’ ราวม้าออกศึกก็ทำการก่อกวนคนตัวเล็กให้หันมาออกกำลังกาย เรียกเหงื่อด้วยจังหวะซาบซ่านสะท้านกายและทรวงอีกครั้ง
“อ๊ะ คะ คุณ”
“ครั้งเดียวมันจะพอได้ไง คนอย่างการ์โลเน่มันต้องสามยก เป็นอย่างต่ำ” แม้นตนจะมีคติว่า ‘ไม่กินของซ้ำเดิม’ ทว่าวันนี้มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อผู้หญิงข้างกายเขาสุดจะเย้ายวน แล้วบอกตรงๆ เลยว่า ‘อยาก’ กลืนกินแม่คุณตลอดเวลา
แพรพิชาเบือนหน้าหนีสายตาแพรวพราวที่ทอดมอง พร้อมขยับร่างถอยร่น ทว่า...
“อย่าดื้อ” ขบฟันคมกับติ่งหูนิ่ม แพรพิชาขนลุกซู่ซ่า และหนำซ้ำพ่อคุณยังพ่นลมหายใจอุ่นร้อนรดซอกคอ สาวเจ้าถึงกับห่อไหล่ด้วยความสยิว
“ฉันไม่ได้ดื้อ อื้อ” เสียงถูกกลืนหายไปพร้อมกับจุมพิตหวามหวาน ขณะเดียวกันนั้นพ่อคนหื่นก็ดำเนินเกมสวาทอีกครั้ง อีกครั้งและอีกครั้ง กว่าพายุพิศวาสแสนยาวนานจะสิ้นสุดลงปาไปค่อนคืน
ขณะผ่อนร่างลงนอนเคียงข้าง ใบหน้าคมซุกไซ้ไหล่เนียนทางด้านหลัง เนื่องจากหญิงสาวนอนตะแคงข้างทั้งยังไม่ยอมหันหน้ามาหาเขาเสียด้วยซ้ำ
“คราวหลังอย่าทำอะไรสิ้นคิดอีก จำไว้!”
คนโดนต่อว่าไม่โต้ตอบ หากแต่หอบหายใจไหวสะอื้นร่ำไห้ นั่นเพราะเธอเจ็บใจ เจ็บใจที่พลาดท่าเสียทีแก่เขา การ์โลเน่ขยับเข้าใกล้ จนได้ยินเสียงสะอื้นฮึกๆ ครั้งแรกหัวใจแกร่งไหววูบ พลันเฝ้าถามตนเองในใจ
‘เป็นเมียเจ้าพ่ออย่างเรา มันน่าเสียใจถึงขนาดร้องไห้เชียวเหรอ?’
แปลกคน! แม่คุณคงเป็นสตรีคนเดียวในโลกกระมังที่นอนร้องไห้หลังจากมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเขา
“ฉันไม่ชอบคุยกับคนที่หันหลังให้” ว่าจบมือหนาพลิกร่างงามให้หันมาเผชิญหน้า แล้วพูดต่อว่า “พรุ่งนี้เช้าเก็บของไปอเมริกากับฉัน ฉันมีงานด่วนต้องทำและเธอต้องไปด้วย”
“…” หญิงสาวไม่ตอบ เพียงแต่ปล่อยหยาดน้ำตาอุ่นร้อนไหลอาบแก้มลงมา คนแพ้น้ำตาผู้หญิงชะงักครู่หนึ่ง แล้วจึงปลอบประโลมด้วยการพรมจูบซับให้อย่างอ่อนโยน และมันก็เป็นเพียงแค่ไม่กี่เสี้ยวนาทีที่เขาแสดงกิริยาเช่นนี้กับเธอ จากนั้นเจ้าพ่อหนุ่มก็หันมาเอ่ยสั่งอย่างเผด็จการ
“เวลาคุยกับฉันแทนตัวเองว่าแพร แล้วมีหางเสียงด้วย”
แพรพิชาตวัดตาเขียดปัด พร้อมปฏิเสธอย่างคล่องปาก “ไม่!”
การ์โลเน่ได้ยินแล้วกัดฟันเสียงดังกรอดๆ “จะหวงไว้ใช้กับใคร”
“มันเรื่องของฉัน” ถ้อยคำห้วนกระด้าง มันช่างมีอิทธิพลต่อเขานัก เพราะได้ยินแล้วชักอยากจะสั่งสอนแม่คนอวดเก่งให้สิ้นฤทธิ์สุดๆ
ทอดตาคมมองดวงหน้าหวานแล้วกระตุกมุมปากพร้อมเอ่ย กวนประสาท “เรื่องของเมียก็เหมือนเรื่องของผัว” ไล้ปลายนิ้วสัมผัส ผิวเกลี้ยงเนียน แพรพิชาสะบัดกายหนีห่างอย่างนึกรังเกียจ แล้วกระแทกวาจาปลุกโทสะสาดใส่
“ฉันไม่ใช่เมียคุณ”
“แล้วเมื่อครู่ที่ผ่านมาเขาเรียกว่าอะไรห๊ะ” ตะคอกเสียงดังลั่น แพรพิชามองหน้าเขาแล้วยกมุมปากบางหยักยิ้มอย่างไม่หวั่นเกรง
“แค่บริจาคทานแก่สุนัขที่มันยากไร้” ฟางเส้นสุดท้ายขาดผึ่ง! ดึงร่างบางมาแนบชิดแล้วใช้มือหนาบีบไหล่มน จนคนตัวเล็กเจ็บร้าว ราวกระดูกจะแตกเป็นเสี่ยง ทว่าเธอยังสามารถกลั้นเสียงมิยอมขยับปากเอ่ย
“งั้นก็เป็นแม่พระบริจาคอีกสักรอบ” ว่าจบกระโดดคร่อมร่างบาง พลางไซ้ปลายคางบึนกับซอกคอหอมกรุ่น แพรพิชาหวีดร้องห้ามพลันระดมกำปั้นน้อยทุบแผงอกกว้างกระด้าง และร้องหักห้ามเขา
“อย่านะ อย่าทำฉัน อย่า…” เสียงห้ามที่ลากยาวทำให้เจ้าพ่อผู้ใจร้อนดุจกองเพลิงชะโงกหน้ามองแล้วเอ่ยถาม
“ทำไมล่ะ?”
“ฉันอยากพักผ่อน” อุบอิบบอกพร้อมหลุบเปลือกตาต่ำ
“โอเค พักก็พัก แต่ถ้าหายเหนื่อยเมื่อไรฉันจัดการเธออีกรอบแน่!” ขู่คาดโทษเอาไว้ ซึ่งแพรพิชาได้ยินแล้วถึงกลับอุ่นซ่านขึ้นมาทั่วทั้งใบหน้า เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาได้ไม่ถึงชั่วโมง
ทางด้านเจ้าพ่อหนุ่มแลเห็นกิริยาแม่คุณแล้วนั้นอดมันเขี้ยวมิได้ พ่อคุณจึงแนบปลายจมูกโด่งกดหอมแก้มฟาดเลือดหนึ่งฟอดใหญ่ ซึ่งแพรพิชานั้นยอมจำนนให้เขากระทำได้ตามอำเภอใจ
จากนั้นการ์โลเน่ได้ผละห่างร่างแสนเย้ายวนใจ เพราะถ้าขืนอยู่ใกล้ มีหวังคืนนี้เขาได้จับเธอกินอีกรอบแน่! แต่ว่าที่ยอมออกมาเช่นนี้ ก็เพราะ เป็นห่วง เกรงว่าเธอจะขยาดหวาดกลัวกับความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น เพราะสำหรับครั้งแรกบอกเลยว่าหนักหน่วง ครั้นจะต่ออีกยก มีหวังเธอขยาดกลัวไปตลอดชีวิตแน่ และส่วนหนึ่งอาจจะมาจากที่เขาพลั้งมือกับเธอในยกแรก ก็ใครให้ให้แม่คุณอวดเก่งกับเขาก่อนล่ะ แต่ว่ายกต่อมาเขาแสนจะอ่อนโยนและทะนุถนอมสุดๆ
- ผู้เขียน
