ดวงตาคู่คมของเฟยหลงเซียนพลันวูบไหว หัวใจพลันเต้นระส่ำ รู้สึกบีบรัดอย่างประหลาด อึดใจริมฝีปากได้รูปพลันเอ่ยพร้อมตบโต๊ะเสียงดัง “เหมยเอ๋อร์!”
หนิงเหมยถึงกับสะดุ้งตกใจ จ้องหน้ากันอยู่ดีๆ ตบโต๊ะทำไม?
“เจ้าบ้านั่นเป็นใคร จงบอกข้ามา!” เสียงทุ้มต่ำถามออกมาอย่างไม่มีเกรงใจ
หญิงสาวตรงข้ามโต๊ะถึงกับงุนงง “เจ้าบ้าหรือ? ท่านหมายถึงใครกัน?”
เฟยหลงเซียนหรี่ตาคมคล้ายหยั่งเชิง “คนรักของเจ้าประไร ชายคนที่น้องสาวเจ้าแย่งไปอย่างไรเล่า!”
หนิงเหมยได้ฟังพลันตาโต “ท่านหมายถึงพี่เหวินหลางน่ะหรือ?”
อา...นางลืมเขาไปเลย นางลืมได้อย่างไร?
สีหน้าของคนงามยามนี้ แสดงออกถึงคนที่ลืมสิ่งหนึ่งสิ่งใดไปเสียสนิท แล้วพลันระลึกได้ขึ้นมาโดยบังเอิญ
เฟยหลงเซียนได้เห็นอย่างนั้นพลันตกใจยิ่งกว่า เมื่อเห็นได้ชัดว่าสตรีตรงหน้าลืมเจ้าบ้านั่นไปแล้ว นางลืมมันผู้นั้นแล้วจนสิ้น
แต่ทว่า...เขากลับสะกิดให้นางจำได้ขึ้นมาเสียนี่
อา...
