เฟยหลงเซียนหยุดเดินแล้วหันหน้ามาก้มลงมองหนิงเหมยนิ่งๆ เห็นใบหน้าของนางแดงระเรื่อไปหมด เหงื่อไหลซึมผุดพราวเต็มวงหน้า เกิดเป็นภาพเย้ายวนใจอย่างน่าประหลาด ริมฝีปากน่าจูบนั่นก็ซีดเซียว ให้รู้สึกสงสารนัก
แต่เขายังต้องใจแข็งเข้าไว้ เพราะว่านางช่างบังอาจกับเขา
ไม่เคยมีสตรีนางใดทำกับเขาอย่างนี้ มีแค่นางคนเดียว!
หญิงสาวเงยหน้าสบตาชายหนุ่มอย่างไม่ยอมอ่อนข้อสักนิด ใบหน้าของนางยังคงอ่อนหวาน หากแต่แววตายังคงดื้อดึง นางเอ่ยอย่างดื้อรั้น “ข้ามิได้เถียงท่าน ข้าแค่บอกความจริงกับท่าน รับสั่งของฮ่องเต้ใครก็ไม่อาจขัดขืน ในเมื่อพระองค์ตรัสออกมาต่อหน้าธารกำนัล การกลับคำย่อมไม่อาจทำได้ เรื่องนี้ข้าย่อมเข้าใจ หากแต่ข้าไม่ต้องการโกหกท่านก็เท่านั้น”
ดวงตาเรียวคมจ้องเขม็งอย่างไม่ยินยอมเช่นกัน “เจ้าบอกว่าเหตุผลที่ยอมแต่งงานก็เพราะต้องการออกจากบ้านเดิม ไม่ชอบข้าเลยสักนิด และไม่มีวันที่จะชอบข้า” เขาเอ่ยทวนความจร
