บทที่ 6
1196 คำ
“รู้สึกตัวแล้วเหรอแม่ตัวดี! ไหนบอกมาสิว่าเธอไปทำอีท่าไหนนางเขาถึงได้โกรธฉันขนาดนี้น่ะห๊ะ!!” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดที่มาพร้อมแรงบีบที่ต้นแขนทำให้หญิงสาวที่เพิ่งจะฟื้นคืนสติได้ไม่กี่นาทีต้องนิ่วหน้าด้วยความปวดร้าวจากแรงมหาศาล หากแต่ยังไม่ทันจะได้ตอบอะไรเสียงเข้มของปีศาจร้ายที่เป็นผู้พรากเอาทุกๆ สิ่งที่มีค่าไปจากเธออย่างเลือดเย็นก็ดังกังวานขึ้น
“ฉันถามว่าเธอพูดอะไรนางเขาถึงได้โกรธฉันแบบนั้น!!”
“อะ…อรเปล่านะคะ อรไม่ได้พูดอะไรกับคุณนางเลยนะคะ คุณเมฆอรเจ็บค่ะ…” เอมอรร้องบอกคนใจร้ายที่กำลังบีบต้นแขนของเธออย่างแรงทั้งน้ำตา เธอไม่รู้ว่าเขากำลังโกรธเรื่องอะไร แต่ที่แน่ๆ เธอไม่ได้ทำอย่างที่ถูกเขาต่อว่า แม้แต่แรงจะพาตัวเองลุกจากเตียงเธอยังทำไม่ไหวเลย
นับประสาอะไรจะเที่ยวเอาเรื่องแบบนี้ไปเรียกร้องความสงสารจากใครต่อใครเขาแบบนั้นได้เล่า
“เจ็บก็ดีจะได้สำนึกให้สมองว่าเธอเป็นใครแล้วฉันเป็นใคร! หึ! อยากขึ้นแท่นเป็นเมียฉันจนตัวสั่นเลยรึไงถึงได้กล้าไปบีบน้ำตากับนางเขาแบบนั้น! แต่ฉันจะบอกอะไรเธอให้เอาบุญนะเอมอรว่าอย่างเธอมันเป็นได้แค่นางบำเรอแก้ขัดของฉันเท่านั้น! อย่าได้คิดฝันสูงว่าจะเป็นอย่างอื่นเพราะคนอย่างฉันไม่มีวันใฝ่ต่ำคว้าเอาผู้หญิงสกปรกอย่างเธอมาเชิดหน้าชูตาเป็นเมียแน่!” คำพูดของเขามันเจ็บแสนสาหัสจนน้ำตานองหน้า มันเจ็บเสียยิ่งกว่าร่างกายที่กำลังถูกบีบเคล้นเต็มกำลังในตอนนี้เสียอีก หากคนเราสามารถตายได้ด้วยคำพูดของใครสักคนจริงๆ ล่ะก็ เธอคิดว่าตัวเองคงไม่รอดแล้วกับคำพูดใจร้ายใจดำเมื่อสักครู่ของเขา
“อรไม่เคยคิดแบบนั้น…คุณเมฆกำลังเข้าใจผิด โอ้ย!!!”
“เข้าใจผิดเหรอ! ฉันคิดว่าฉันเข้าใจถูกต่างหาก เธอมันหน้าซื่อใจคดแค่ไหนคิดว่าฉันไม่รู้รึไง แต่ไม่เป็นไร…อยากเป็นนักใช่ไหมเมียฉัน! อยากได้นักใช่ไหมไอ้ตำแหน่งนายหญิงไร่ข้าวโพด ได้สิ! ฉันจะจัดให้อย่างสาสมเลยทีเดียว มานี่!!” สิ้นเสียงร่างที่บอบช้ำไปทั้งตัวก็ถูกกระชากออกจากห้องอย่างรุนแรงท่ามกลางเสียงอ้อนวอนขอร้องของเอมอรที่ดังไปตลอดทางที่ถูกเมฆาลากขึ้นบันไดไปที่ชั้นบนมุ่งตรงสู่ห้องนอนที่เขาแสนจะหวงมันนักหนา
“ป้าบัวช่วยอรด้วย…คุณเมฆอย่าทำอรเลยนะคะ อรไม่รู้เรื่องจริงๆ ฮึก!” นางบัวได้แต่ยืนนิ่งน้ำตาตกเมื่อเจอเข้ากับสายตาเอาจริงของเมฆาที่ตวัดมองมาที่ตนอย่างเอาเรื่อง ต่างจากเอมอรที่ดึงราวบันไดเอาไว้แน่นด้วยเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ด้วยรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างหากเธอยอมให้เขาลากขึ้นไปบนห้องได้อีกครั้ง ภาพความทรงจำเลวร้ายที่ฝังแน่นจนเกิดเป็นรอยแผลขนาดใหญ่กลางใจทำให้ต้องฮึดสู้อีกครั้งแม้จะรู้ว่าสู้ไปก็ไม่มีเอาชนะเขาได้
“จะเล่นตัวไปทำไม! มานี่!!”
เมฆาตวาดอย่างหัวเสียก่อนจะจัดการอุ้มแม่ตัวดีขึ้นแนบอกพาเธอเดินขึ้นมาจนถึงห้องนอนก่อนจะโยนร่างบางลงบนเตียงอย่างรุนแรงพร้อมโถมเข้าหากัน
“ฮึก! อรขอร้อง อรไม่ได้ทำ คุณเมฆเชื่ออรสักครั้งนะคะ อรไม่ได้พูดอะไรกับคุณนางเลยจริงๆ” เอมอรยกมือไหว้อ้อนวอนให้เขาฟังเธอบ้างแต่ก็ไร้ผลเมื่อเสื้อผ้าที่ใส่อยู่ถูกเมฆาดึงทึ้งออกไปจากตัวอย่างรวดเร็วก่อนบทรักที่แสนจะป่าเถื่อนจะเริ่มต้นขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับว่าเขาจะตอกย้ำให้เธอได้รู้ซึ้งถึงสถานะของตัวเองที่คงเป็นได้เพียงนางบำเรอคั่นเวลาในยามที่เขาต้องการจะปลดปล่อยเท่านั้น
ไม่มีค่า ไม่มีความหมายกับใครเลย
ด้านอินทิราก็หนีตายมาได้อย่างหวุดหวิด เธอหลงระเริงไปกับการพนันที่ชู้รักมาข้ามฟากมายังประเทศเพื่อนบ้านอย่างลืมตัว กว่าจะรู้ตัวทั้งสองก็เป็นหนี้บ่อนจนต้องทำงานเพื่อชดใช้หนี้สินจำนวนมากที่กว่าจะรู้ตัวก็สายเกินที่จะถอยหลังทัน
“บัดซบเอ้ย! เพราะแกคนเดียวนังอิน! ทำไมถึงได้เอาเงินไปเล่นจนหมดตัวแบบนี้ห๊ะนังบ้า!” ชาติตวาดพร้อมตวัดฝ่ามือลงบนใบหน้าเมียสาวอย่างรุนแรงเพื่อระบายอารมณ์มาคุของตัวเอง เขาไม่คิดว่าเงินที่ได้มาจากการขายเครื่องเพชรมันจะหมดไปอย่างรวดเร็วถึงเพียงนี้
มันแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้นที่เขาเสียทีเอาเงินไปเล่นพนันจนหมดแถมยังสร้างหนี้ก้อนโตเป็นของแถม
“แกยังมีหน้ามาด่าฉันอีกเหรอไอ้เลว! ใครกันที่บอกว่าเดี๋ยวก็ได้คืน แกต่างหากที่ผลาญเอาเงินฉันไปจนหมด ฉันไม่น่าหนีมากับแกเลยไอ้ชาติชั่ว!” อินทิราตวาดกลับพร้อมลุกขึ้นระดมทุบตีคนสารเลวที่ทำให้ชีวิตของเธอพินาศได้ในเวลาอันรวดเร็วแต่เรี่ยวแรงของเธอกลับสู้อะไรอีกฝ่ายไม่ได้เลยเมื่อมือหนากระชากผมเธอเอาไว้มั่นก่อนจะกระตุกมันแรงๆ จนร่างของเธอล้มลงไปกองอยู่ที่พื้นอย่างรุนแรงแต่อีกฝ่ายกลับได้หาสนใจความเจ็บปวดนั้นของเธอไม่
เขาจ้องมองกันก่อนจะไปหยุดที่หน้าท้องแบนราบ..
“หุบปาก! ไอ้เด็กเวรในท้องแกนี่ก็เหมือนกัน! รีบๆ จัดการเอามันออกไปซะจะได้ไปทำงานรับแขกหาเงินมาใช้หนี้! โถเว้ย!! นี่มันวันซวยอะไรของฉันกันนักวะ!!” สิ้นคำสั่งร่างกำยำสูงใหญ่ก็เดินออกไปจากห้องทิ้งไว้แต่หญิงสาวที่ทำได้เพียงสะอื้นไห้ให้กับชีวิตที่แสนจะมืดมัวของตัวเอง
หากเธอไม่หลงผิดเชื่อคำลวงของมันป่านนี้ก็คงได้แต่งงานกับเมฆากลายเป็นคุณนายไร่ข้าวโพดไปแล้ว เธอผิดเองที่โง่หลงคิดว่าชีวิตจากนี้ไปจะดีดั่งคำลวง
“ฮึก! คุณเมฆ…อินขอโทษ อินไม่ยอมตายอยู่ที่นี่แน่ รออินก่อนนะคะ อินจะหาทางหนีกลับไปหาคุณ แล้วเราจะได้แต่งงานกัน” หญิงสาวยังคงเพ้อฝันคิดว่ายังไงเสียเมฆาก็ต้องอภัยให้เธอ แต่เหนือสิ่งอื่นใดเธอจะต้องหาทางหนีไปจากที่นี่ ไปจากไอ้ผัวเลวนี่ให้ได้เสียก่อน ส่วนเรื่องอื่นนั้นค่อยหาทางแก้ทีหลังก็คงยังไม่สายเกินไปแน่ เธอเชื่อว่าเมฆาจะต้องให้อภัย
เพราะว่าเขารักเธอ!
- ผู้เขียน
