บทที่ 11
“คุณปราบจะกลับไปที่บ้านของคุณหญิงอีกเมื่อไหร่คะ?”
แสงระวีเปลี่ยนเรื่องพูดแต่คำถามของเธอทำให้สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป
“เธอคงอยากกลับบ้านแล้วอย่างนั้นซีนะ”
“เปล่านะคะ...เอ้อ...เรหมายความว่า คุณปราบจะต้องกลับไปหาคุณหญิงอยู่แล้ว”
หญิงสาวรีบกลบเกลื่อนแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ไว้วางใจในความคิดของเธอ
“มีใครรอเธออยู่ที่บ้านอย่างนั้นหรือถึงได้อยากกลับ”
“เรไม่มีใครทั้งนั้นล่ะค่ะ...บอกแล้วว่าเรไม่เคยมีใคร แต่สำหรับคุณปราบอาจจะไม่แน่”
แสงระวีพูดขณะสายตาคู่นั้นจับจ้องอยู่บนใบหน้าคมคายของชายหนุ่ม ไม่ใช่เขาที่ไม่แน่ใจแต่เธอเองก็เริ่มไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองด้วย เธอพูดเหมือนตัดพ้อเขายังไงยังงั้นแต่ความจริงเธอก็ไม่มีสิทธิ์แสดงความเป็นเจ้าของเขาได้อยู่แล้ว
“บางทีฉันก็อยากลืมเรื่องบางเรื่องไปนะเร”
“ถ้าอย่างนั้นที่เรพูดคงจะเป็นความจริงซีนะคะ”
หญ
