บทที่ 21
ปราศจากเงาของแสงระวี ไม่มีอาหารเช้าบนโต๊ะ ไม่มีใครอยู่ในส่วนใดของบังกะโล ชายหนุ่มตัดสินใจเดินออกไปที่หน้าระเบียง เขามองไปยังบังกะโลหลังเล็กของหญิงสาว แต่ทันที่สายตาคู่นั้นจะเหลือบไปเห็นร่างบอบบางไว ๆ ที่เดินเลียบออกไปตามชายหาดอีกฝั่ง
“เร” เขารำพึงกับตัวเองก่อนจะก้าวเดินตามลงไป ปราบเดินตามหลังหญิงสาวในชุดกระโปรงผ้าฝ้ายยาวกรอมเท้าห่าง ๆ และเห็นว่าเธอย่ำเดินไปบนชายหาดกระทั่งถึงบริเวณโขดหินซึ่งเขามานั่งเป็นประจำในคืนที่พระจันทร์เต็มดวง
แสงแดดเริ่มแผดจ้าขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ยังอบอุ่นพอและไม่ร้อนมากจนเกินไป เขาเห็นเธอหยุดลงที่ก้อนหินก้อนใหญ่ หันหน้าออกไปยังทะเลกว้างที่น้ำสีฟ้าครามส่องแสงระยับยามต้องประกายแดด
“เร” ปราบส่งเสียงเรียกเธอในที่สุด แสงระวีหันกลับมาทางเขาแต่ใบหน้าของหญิงสาวไม่ได้แสดงออกว่าเธอตกใจแต่อย่างใด ตรงข้ามเธอกลับยิ้มให้ในขณะที่ชายห
