EP.3 ลักพาตัว
1427 คำ
EP.3 ลักพาตัว
เพล้ง!! ฉึก!!
เสียงดาบซามูไร ฟาดฟัดเป็นท่วงท่าอย่างสวยงาม ฝีมือของเขานั้นหรือคนแค่นี้จะคะนามือไปได้ สายตาเฉียบคมมองคู่ต่อสู้ สมองก็พลันนึกว่าต้องออกท่วงท่าไหน!
เพล้ง!! เพล้ง!!
"อ๊ากก!!" เสียงผู้เป็นลูกน้องร้องออกมา เมื่อถูกหลี่เหยียนใช้หลังดาบ ฟาดไปด้านหลังด้วยความรวดเร็ว
ใบหน้าคมเข้มที่สาวๆต่างใฝฝันหา ตอนนี้มีหยดเหงื่อออกมาชุ่มใบหน้า ยิ่งทำให้เขาดูหล่อกระชากใจสาวๆน้อยใหญ่เข้าไปอีก การฝึกดาบซามูไรจบลง 10 ต่อ 1 หลี่เหยียนเป็นคนชนะอย่างสวยงาม ใครจะกล้าหือกับเขา
"ไปรักษาบาดเเผล" เขาพูดพร้อมยื่นดาบซามูไรให้มือขวาคนสนิท ยกน้ำดื่มต่อสู้ด้วยดาบมันก็เป็นอีกอย่างหนึ่งที่ตระกูลเขาต้องหัดเเละใช้ให้เป็นทุกรุ่น ฉะนั้นเวลาที่เขาเครียดกับงาน เขาก็จะมาฝึกซ้อมดาบกับลูกน้อง ให้คลายอารมณ์พรุ่งพล่านในกายเขา
"เจ้าสัวครับ คืนนี้ประธานใหญ่เรียกไปทานข้าวที่บ้านครับ" เขารับรู้เเต่ยังทำหน้านิ่ง ไม่มีใครรู้ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งสายตาเย็นชานั้นคิดอะไรอยู่
เจ้าสัวเดินนำลูกน้องขึ้นมาบนตึก ที่เป็นทั้งห้องทำงานเเละที่พักผ่อนของเขา มือขวาคนสนิทยื่นเเฟ้มบางอย่างมาให้เขา เขาก็พอรู้ว่าในเเฟ้มนั้นคืออะไร ต่อมาความอยากรู้ว่าคนอย่างเยี่ยอิงตามหาใคร รัสเตรเดินมานั่งบนโต๊ะทำงาน ก่อนจะเปิดดูเเฟ้มเพียงผ่านๆ ก่อนจะทิ้งมันไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม
"ไปยุ่งอะไรกับคนมีครอบครัวเเล้ว"
@ประเทศไทย กรุงเทพมหานคร
"ไอ้เหี้ยไหนมันกล้าทำเเบบนี้!!" เสียงกร้าวของผักบุ้งดังขึ้น เมื่อมองภาพตรงหน้าหัวใจเเทบสลาย นี้มันที่ที่ทำให้เธออยู่ได้จนมาถึงทุกวันนี้เเต่วันนี้มันกลับมีมือดีมาทำลายมัน
"ฮรึก!! ไม่จริงๆๆ" เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นดังไปทั่วทางเข้าตลาดที่มีควันดำลอยโขมงอยู่เต็มไปหมด!
"คุณตำรวจขา ช่วยลูกดิฉันด้วยฉันพึ่งให้มันเอาปลาสดไปไว้ โถ่..ไอ้บุญมี ฮรึก!" เสียงเเม่ค้าในตลาดร้องไห้เเทบขาดใจ พวกเขาลงทุนไปเท่าไหร่รวมทั้งฉันด้วย! ฉันรีบไปประคองป้านวลไว้ เมื่อเเกทำท่าจะร้องไห้จนเป็นลมเพราะลูกชายเเกติดอยู่ในนั้น
"ป้า ไอ้บุญมีมันต้องรอดป้าไปนั่งก่อนๆ" ฉันประคองป้าเเกมานั่งที่ริมฟุตบาท ก่อนที่ป้าเเกจะเป็นลมไปจริงๆ ดีที่ยังมีพยาบาลมาดูเเลเเก
"เมื่อคืนนะโว้ย! ฉันเห็นมีผู้ชายชุดดำมาเดินวนเวียนอยู่ในตลาดพวกเราด้วย!" ฉันหันไปมองพ่อค้าขายผักเหมือนฉันพูดขึ้นอย่างเจ็บใจ
"พวกมันเป็นใคร" ฉันได้เเต่รำพันกับตัวเอง ไม่มีทางที่ตลาดใหญ่โตเเห่งนี้จะไหม้วอดวายได้หมดขนาดนี้ เรื่องนี้มันไม่ใช่อุบัติเหตุเเต่มันต้องมีคนลงมือทำเเน่นอน!
คืนนั้นฉันเดินเข้าไปดูในที่เกิดเหตุ ไฟได้ไหม้บ้านหลังที่สองของฉันไม่เหลือชิ้นดียังเห็นเเค่เเผงร้านต่างๆน้อยนิด เพราะถูกไฟไหม้ไปหมดเเล้ว ฉันเดินดูรอบๆอย่างสังเกต ตำรวจบอกว่าอาจจะไฟจากเตาถ่านที่ดับไม่หมด ลมพัดเลยปลิวไหม้เเต่ฉันว่ามันไม่จริง!
พรึ่บ!
"มึงเป็นใคร!" ฉันเดินไปดึงคอผู้ชายชุดดำให้หันหน้ามาทางฉัน เพราะมันมามองตลาดเเห่งนี้ลับๆล่อๆ ในพุ่มไม้ ฉันบังเอิญเดินมาด้านหลังมันพอดี ฉันว่าเเล้วเรื่องนี้มันไม่ธรรมดา
"เห้ย!!"
อัก!
มันเตรียมจะวิ่งฉันเลยประเคนเตะเข้าที่ท้องมันจนมันล้มลงตัวงอก่อนที่มันจะทำอะไรบางอย่าง ฉันมองอย่างสงสัยเมื่อรู้ตัวก็เหมือนจะสายไปเสียเเล้ว!
"มีผู้หญิงรู้เรื่อง" ฉันขมวดคิ้วด้วยความสงสัยก่อนจะมองไปด้านหลังฉันตกใจเป็นอย่างมาก เพราะชายชุดนำนับสิบมายืนอยู่ด้านหลังฉัน อีผักบุ้งว่าเเล้วเรื่องนี้มันไม่ใช่อุบัติเหตุไฟไหม้ธรรมดาเเน่นอน!
"พวกมึงเป็นใคร!" ฉันถามพวกมันเสียงดังเพราะหวังให้ชาวบ้านเเถวนี้ได้ยินเสียงฉันเเละมาช่วยฉันได้ทัน เเต่ฉันคงจะหวังมากไปเพราะนี้มันก็ดึกมากเเล้ว และอีกอย่างบริเวณนี้มีเเต่พุ่มไม้ต้นไม้ไม่มีบ้านคนเลย
"เธอเป็นใคร" ผู้ชายคนหนึ่งได้เเก๊งชายชุดดำถามพวกมันเองขึ้นเป็นภาษาอังกฤษ เเน่นอนฉันฟังออกชายคนที่โดนฉันอัดหันมามองหน้าฉันพร้อมตอบไอ้คนที่ถาม
"เเค่ผู้หญิงชาวบ้านเเถวนี้" ชายคนนี้ตอบกลับไปเป็นภาษาอังกฤษเเต่มันสำเนียงมันเเป่รงๆนะ ฉันได้เเต่ยืนนิ่งใช้สมองประมวลหาทางหนี เพราะฉันคุ้นชินกับที่นี้เป็นอย่างดี ฉันจะมาตายในที่ตัวเองไม่ได้ ใช่ทำเป็นชวนคุย
"พวกนายเผาที่นี้ใช่ไหม" ฉันตอบกลับไปเป็นภาษาอังกฤษเช่นเดียวกัน ชายชุดดำคนหนึ่งเหมือนจะเป็นหัวหน้าพวกนี้ มองฉันด้วยสายตาประเมิน พวกมันไม่ใช่คนดีเเน่
"สวยๆเเบบนี้นายน่าจะชอบ อย่าให้ช้ำนะมึง ของสวยๆงาม" พอมันพูดจบฉันเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี ฉันถอยหลังหนึ่งก้าวก่อนที่จะ
พรึ่บ! ปึก!!
"โอ้ย! เชี้ยเอ้ย!" ฉันสบถออกมาอย่างหัวเสีย เพราะจังหวะที่ฉันจะวิ่งไอ้ชุดดำคนหนึ่งดึงเเขนฉันไว้ก่อนจะเหวี่ยงฉันจนหัวคะมำ ฉันมองดูพวกมันด้วยสายตาเอาเรื่อง
"ไม่อยากเจ็บตัว ไปกับพวกฉัน" ฉันมองคนที่เหมือนเป็นหัวหน้าก่อนจะเตรียมที่จะลุกวิ่ง ใช้จังหวะที่พวกมันส่วนมากหันหน้าหนี เหลืออีก2 คนที่เฝ้าฉันไว้วิ่งเข้าป่าจะเจอถนนในเมือง พอฉันคิดได้เเบบนั้น
พรึ่บ! ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ ฉันวิ่งหนีพวกมันสุดเเรงเกิด!
"เห้ย! ตามเธอไป" ฉันรับรู้ว่ามีคนวิ่งตามฉันนับสิบ ฉันสับขาอย่างใช้สมาธิ ไม่งั้นหน้าฉันคะมำลงกับพื้นแน่ เเต่ไม่ทันไรก็มีเเรงควายมาดึงเสื้อฉันก่อนจะจับฉันให้หันไปหามันอย่างรวดเร็ว
ตุ้บ! เพี้ยะ!
"อั้ก!" ฉันเอามือกุมท้องตัวงออ่อนลงอัตโนมัติ พร้อมรับรู้เลือดที่ไหลออกมามุมปาก ไอ้เหี้ยเอ้ย ไอ้พวกเวร! ฉันจุกจนพูดไม่ออก ขยับตัวไม่ได้ จนเวลาผ่านไปไม่นานความเจ็บจุกมันค่อยๆคลายออก ก่อนมันจะลากฉันมาขึ้นรถตู้ที่จอดรออยู่เเล้ว เเล้วพวกมันก็นั่งประกบฉัน เหมือนฉันจะหนีไปได้ พวกเวรเอ้ย!
ฉันเห็นมันเอาผ้าใส่ยาอะไรก็ไม่รู้ เหมือนในหนังเลยเว้ยเห้ย มันจะเอาผ้ายาสลบนั้นมาปิดปากฉันฉันก็ชิงพูดดักไว้ก่อน
"ไม่ต้องมาทำให้กูสลบ มืดขนาดนี้มึงคิดว่ากูจะรู้ไหมว่าพวกมึงจะพากูไปไหน" ไอ้คนที่รับผ้ามามันชะงัก ก่อนที่ไอ้หัวหน้ามันจะพูดขึ้น
"มึงเป็นคนเเถวนี้ มึงต้องรู้เส้นทางดีแน่" ฉันขึงตาใส่มันก่อนที่จะพูดขึ้นด้วยอารมณ์โมโห
"ฉันเป็นเเม่ค้าขายผักโว้ย ไม่ใช่เคอรี่จะไปรู้เส้นทางบ้าบอของมึงไหมห้ะ!" ฉันตะคอกขึ้นด้วยความโมโห ก่อนพวกมันทั้งหมดจะมองหน้าฉันเหมือนมึงจะตายอยู่ร่อมร่อยังปากดีได้อีก เเล้วไงฉันเชื่ออายุขัยฉันไม่หมดเร็วๆนี้หรอกไอ้พวกชาติทรามเอ้ย! ฉันนั่งกุมท้องตัวเองด้วยความเจ็บปวด อย่าให้อีผักบุ้งเจอหน้าพวกมึงนะมึง!
"เออ! อยากทำอะไรก็เรื่องของมึง กูจะนอนดีๆถึงเวลาตื่นกูก็จะตื่น เเยก! " พวกมันมองหน้าฉันงงหนักเข้าไปอีกเพราะฉันสบถเป็นภาษาไทย พวกมันคงไม่รู้เรื่อง เเต่ที่เเน่ๆมันรู้เเน่ว่าฉันด่าพวกมันอยู่
" ถึงเเล้วปลุกด้วยนะ ไม่ได้นอนมาหลายวันเเล้วพอดี"
- ผู้เขียน
