Ep.4 ลมพัดตึง+ห่อหมกฮวกไปฝากป้า
762 คำ
- ไบรอัน -
เวลาเที่ยงคืน
ชั้นลอยของผับที่ถูกออกแบบเป็นห้องทำงาน
ผมยืนมองลงไปข้างล่างที่เปิดเป็นโซนผับ ตรงที่ๆผมยืนอยู่ถูกกั้นด้วยกระจกสีทึบอย่างดีและมองเห็นพื้นที่ทั้งหมดของผับได้ ในขณะที่คนข้างล่างไม่สามารถมองเห็นผม
บรรดานักท่องราตรีทั้งหญิงและชายต่างโยกย้ายไปตามเสียงเพลงที่ดีเจประจำผับเปิด ภาพที่เห็นดูมีสีสัน แต่ในความรู้สึกของผมมันคือเรื่องปรกติที่แสนธรรมดา
จนกระทั่งตีสองได้เวลาผับปิด หลังจากที่เคลียร์ทุกอย่างในห้องทำงานเสร็จผมก็เตรียมตัวที่จะกลับบ้าน
ผมเดินลงมาจากห้องทำงานปะปนไปกับนักเที่ยวกลางคืนที่กำลังทยอยออกจากผับเพื่อดูความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนที่จะกลับบ้าน
"วู้ววว ! ขอ~เพลง~หน่อย~ อาวอีก~อาวอีก ! วู้วววว !"
"เปิดไม่ได้แล้วครับคุณ ผับปิดแล้ว"
"อารายยน้าาา ผับปิด อึก ! ม่ายย~ อย่า~เพิ่ง~ปิด~เซ่ ! ยาง~ซา~หนุก~อยู่~เลยยย อาวหล้าวมาอีก !"
ผมชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวออกจากผับทันที เมื่อได้ยินเสียงโวยวายของลูกค้าที่อาละวาดเสียงดังลั่น พอหันไปมองก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนเซซ้ายเซขวาอยู่บนโต๊ะ !
หมดคำที่จะพูด ขนาดยืนยังเซ ยังดันทุรังขึ้นไปอยู่บนโต๊ะได้ สุดยอดจริงๆ
"เกิดอะไรขึ้น ?"
ผมเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับถามการ์ดที่กำลังพยายามดึงผู้หญิงคนนั้นให้ลงมาจากโต๊ะ
"คุณผู้หญิงคนนี้เมามากครับ ร้องขอเหล้าขอเพลงอีก แล้วก็ปีนขึ้นไปเต้นบนโต๊ะอย่างที่เห็นนี่แหล่ะครับ"
ผมเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงขี้เมาที่กำลังยืนเต้นท่าเด็กแว๊นอย่างมันส์ในอารมณ์ทั้งๆที่ไม่มีเสียงเพลงอย่างเบื่อหน่าย
สายตาของผมมองผ่านไปก่อนที่จะหันกลับไปมองเธอใหม่อีกครั้งชัดๆ
" กิ่งกานดา ! "
ผมพึมพำเรียกชื่อเธอเบาๆ เหมือนไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือเธอ
"โล๊มมมม ~ พัด ~ ตึ่ง ~ ตึ่ง ~ ตึ่ง ~ ตึ่ง ~ ตึ่ง ~ ตึ่ง ~ ตึ่ง ~ ตึ่ง ~ ตึ่ง ~ ตึ่ง ~ตึ่ง ~ ตึ่ง ~ ตึ่ง ~ ฝั่งภูกระดึง ~ เขตเมืองเลยยยย เอิ้กกก !?"
" ! "
ร้องเองเต้นเอง ไม่ใช้ตัวแสดงแทนอีกต่างหาก คิ้วข้างขวานี่กระตุกเลยครับ เมื่อรู่ว่ายัยขี้เมานี่เป็นใคร ถึงกับยกมือขึ้นตบหน้าผากกันเลยทีเดียว
"กิ่งกานดาลงมาเดี๋ยวนี้ !"
ผมตะคอกยัยหมอโรคจิตนี่เสียงดัง พร้อมกับยื่นมือไปดึงเธอลงมาจากโต๊ะ แต่คุณเธอกลับปัดมือผมออกอย่างไม่ใยดี
มันน่าจับบีบคอจริงๆ !
"ครายย~เนี่ย ~มา~ยุ่ง~อา~ไร~ปาย~กาย~กาย~เลย~ อาว~เหล้า~มา~อีก เปิด~เพลง~ด้วย~เร็วๆ ~เอิ่กกกก"
แล้วคุณเธอก็แหกปากร้องเพลงอีก พร้อมเต้นท่ากับดึงดาวไปด้วย. . .
"วู้วววว ! อาวห่อหมกฮวกไปฝากป้า ~ ป้าไปนาเลยห้อยไว้หน้าฮั่ว ~ แด่ ~ แด้ ~ แด่ ~ แด้ ~แด ~แด อ๊ะ ! ?"
หมับ !
ผมกระชากเธอลงมาอยู่ในอ้อมแขนของผมทันทีพร้อมกับเอามือปิดปากเธอไว้ เพราะไม่อยากทนฟังเธอดำน้ำร้องเพลงต่อจนจบ
"อื้อ~อื้อ~!"
"หยุดแหกปากร้องเพลงซะที ผับปิดแล้ว ถ้าอยากจะต่อก็ไปต่อที่บ้านของเธอนู่น"
ผมบอกเสียงห้วนแล้วผลักเธอออกเบาๆ และยัยขี้เมานี่ก็ยืนไม่อยู่ทำให้เธอล้มลงไปนั่งกับพื้น
และจังหวะนั้นก็มีผู้หญิงสองคนเดินเข้ามาหิ้วปีกกิ่งกานดาไว้
"มีอะไรกับเพื่อนฉันเนี่ยคุณ !?"
หนึ่งในนั้นเอ่ยถาม มองหน้าผมอย่างเอาเรื่อง
"เพื่อนคุณเหรอ ?"
ผมไม่ตอบคำถามของเธอแต่ย้อนถามกลับแทน
"ใช่. . ."
"พาเพื่อนขี้เมาของคุณกลับไปซะ ผับปิดแล้ว"
ผมบอก จากนั้นก็หันหลังเดินออกจากผับไปทันที โดยไม่สนใจอะไรอีก
เสียเวลาพักผ่อน. . . .
จากนั้นผมก็เดินไปขึ้นรถที่ลูกน้องขับมารอหน้าผับแล้วตรงกลับบ้านทันที
ในแต่ละวันผมก็จะใช้ชีวิตวนเวียนอยู่แค่นี้ ตื่นเช้ามาก็อยู่แต่ในบ้าน ค่ำก็มีหน้าที่มาดูแลผับแห่งนี้
นี่คืองาน คือชีวิตประจำวันของผม
- ไบรอัน -
- ผู้เขียน
