เจ้าหนี้ที่รัก

"บ้านหลังนี้แหละครับที่นายประเสริฐโกงบริษัทเรามาสร้าง ทำเลดีซะด้วยถ้าเราเอาไปขายต่อราคาดีไม่น้อยครับคุณพุทธิชัย" ทนายความหนุ่มใหญ่ประจำบริษัทชี้แจงลูกชายของเจ้านายที่ยืนกระชับแว่นตากันแดดให้เข้าที่ พุทธิชัย เจริญทรัพย์ หรือ "เสือ" หนุ่มลูกครึ่งไทย-ฮ่องกง เจ้าของใบหน้าหล่อแบบเอเชียยืนนิ่งอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่สไตล์ไทยผสมยุโรปที่ถูกลูกน้องคนสนิทของพ่อเขาโกงมาสร้าง มูลค่าความเสียหายประมาณหนึ่งร้อยล้านบาท "บ้านและที่ดินประเมินไว้ที่ราคาห้าสิบล้านบาทครับ ถ้าเรายึดมาเขาต้องหาเงินมาคืนเราอีกห้าสิบล้านบาท ครึ่งต่อครึ่ง" "อืม" เสือพยักหน้าให้กับทนายประจำบริษัทอย่างเข้าใจรับกล้องส่องทางไกลส่องลอดรั้วดูบริเวณโดยรอบก่อนจะสะดุดตาให้กับหญิงสาวหน้าตาดีกับหญิงวัยกลางคนนั่งจิบน้ำชาอ่านนิตยสารแฟชั่นที่สวนหย่อมหน้าบ้านใกล้กับที่เสือยืนอยู่ "คุณแม่ขาเดี๋ยวทำผมเสร็จแล้วเราไปชอปปิ้งกันนะคะ มินนี่อยากได้ชุดใหม่กระเป๋าใหม่เมื่อวานยัยโมพึ่งไปถอยกระเป๋ามาอวดหนู" เสือหลบมุมที่รั้วข้างบ้านฟังเสียงสองคนแม่ลูกคุยกันอย่างอารมณ์ดีไม่ทุกข์ร้อนกับอะไรทั้งสิ้น บทสนทนาส่วนใหญ่ก็มีแต่เรื่องช้อปปิ้งใช้เงินไร้สาระสำหรับเสือ "พวกหน้าด้าน" เสือเบื่อจะฟังขึ้นรถกลับที่พัก เขาบอกให้ทนายเตรียมเอกสารหลักฐานการโกงเงินบริษัทของนายประเสริฐเพื่อส่งฟ้องศาล ใครทำกรรมอะไรไว้จะต้องได้รับกรรมที่ก่อ "ยัยส้มเน่าฉันกับแม่จะไปช้อปปิ้งวันนี้ไม่ต้องตั้งโต๊ะนะ" มินนี่เจ้าของใบหน้าสวยหุ่นนางแบบหันไปพูดกับคนที่อยู่ไม่ไกลจากเธอนัก "แล้วพี่มินนี่กับคุณป้าณีจะกลับดึกมั้ยคะจะได้รอ" "เรื่องของฉันอย่าสาระแน ไปไกลๆ เลยไปเห็นหน้าแกแล้วรำคาญลูกตา ยัยเฉิ่มเอ้ย... คุณแม่รู้มั้ยคะอยู่มหาลัยพวกเพื่อนๆ หัวเราะเยอะหนูใหญ่เลยที่ยัยนี่เอาของไปให้ที่ห้องเรียน หนูละอายจริงๆ" มินนี่กับแม่พจณีมอง "ส้มจี๊ด" สาวแว่นหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มวัยสิบเก้าปีญาติผู้น้องที่ใส่เสื้อยืดกางเกงขาส่วนที่มองตรงไหนก็เหมือนชุดแม่บ้านไปจ่ายตลาดอย่างดูถูกดูแคลน สาวแว่นไม่ตอบโต้ที่ถูกต่อว่ากลับไปทำหน้าที่รดต้นไม้ต่อส่วนผู้เป็นพ่อก็นั่งพรวนดินอยู่ไม่ไกล "ออกไปเที่ยวอีกละสิ ใช้เงินเก่งขนาดนี้อีกหน่อยจะลำบาก ส้มจี๊ดดูไว้นะลูกเราต้องเห็นคุณค่าของเงินที่หามาได้นะแก่ตัวมาจะได้ไม่ลำบากเหมือนพ่อ " นายตุผู้เป็นพ่อเตือนลูกสาวมองดูสองแม่ลูกที่ควงกันไปเข้าบ้านไปแต่งตัว "ค่ะพ่อตุ ส้มจี๊ดจะจำไว้" "คุณหนูคุณตุคะเข้าร่มเถอะค่ะเดี๋ยวจะไม่สบายเอา" แม่บ้านเรียกให้ทั้งสองเข้าร่มเพราะแดดแรง "เลิกเรียกว่าคุณหนูเถอะค่ะป้า เดี๋ยวคุณผู้หญิงของป้าจะไม่พอใจเอา หนูมันก็ขี้ข้าเขานี่แหละไม่มีอะไรพิเศษหรอก" คุณหนูเหรอ... ยาจกน่ะสิไม่ว่าแม้แต่เงินจะประทังชีวิตแต่ละวันยังต้องรอเศษเงินของคนอื่นมาช่วยจุนเจือ เฮ้อ... พูดแล้วเศร้าแม่นะแม่ไม่หน้าหนีไปจนครอบครัวพังไม่เป็นท่าแบบนี้เลย นี่ก็ไม่เห็นหน้าตามาหลายปีละไม่รู้จะเป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้คงจะแก่งอมหนังเหี่ยวแล้วสินะ "ยัยส้มเน่าฉันเปียกหมดแล้ว! เหม่อหาอะไรยะ!!" ส้มจี๊ดไม่ทันมองเลยฉีดน้ำจากสายยางใส่มินนี่ที่จะเดินไปขึ้นรถ เธอโมโหมากผลักน้องสาวนอกไส้อย่างแรงจนล้มไปกองที่พื้นก่อนจะขึ้นรถไป ผู้เป็นพ่อรีบมาพยุงลูกสาวขึ้นก่อนจะปลอบใจ ตัวเขาเองสงสารลูกสาวที่เป็นที่ระบายอารมณ์ให้กับคนในบ้านหลังนี้แต่ทำอย่างไรได้เพราะเขาไม่มีที่ไป อย่างน้อยอยู่บ้านหลังนี้ลูกสาวยังได้เรียนหนังสือมีที่ให้หลับนอนสบายไม่ต้องร่อนเร่ไปเรื่อยๆ ไม่มีจุดหมาย "อดทนหน่อยนะลูกหนูเรียนจบเมื่อไหร่เราไปจากที่นี่กัน" "ส้มจี๊ดไม่เป็นไรค่ะพ่อหนูชินละ ดีกว่าไปแย่งข้าวหมาข้างนอกกิน^ ^" เธอยิ้มให้ผู้เป็นพ่อแต่ภายในใจแอบน้อยใจในโชคชะตาที่ชอบเล่นตลกกับเธอนัก มหาวิทยาลัยรัฐชื่อดัง "นี่แกดูยัยแว่นนั่นสิเอาข้าวไปให้หมาหลังม.อีกละ เดี๋ยวก็โดนหมาขี้เรื้อนนั่นไล่กัดเอาหรอกปัญญาอ่อนหรือเปล่าวะ" "ทำไม? น่ารักดีออกเทรนนี้กำลังมานะเว้ย รักสัตว์รักโลกนางฟ้าชัด" กลุ่มนักศึกษาในมหาลัยนั่งซุบซิบนินทาสมจี๊ดที่กำลังเอาอาหารไปให้สุนัขจรจัดหลังมหาลัยเหมือนกับทุกวันที่เคยทำ วันไหนไม่ได้ให้อาหารให้น้ำมันเธอก็จะนอนไม่หลับทุกที ตุ้บ!! "โอ้ย! ขอโทษ ค่ะไม่ทันระวังเจ็บตรงไหนไม่คะส้มจี๊ดขอโทษจริงๆ!" "เดินไม่ดูทางตาบอดหรือไงยัยเตี้ย!!" ส้มจี๊ดไม่ทันดูทางเดินชนเสือรุ่นพี่ปีสามจนข้าวในกล่องหกเลอะเทอะเต็มตัวทั้งสองคน "หนูขอโทษแล้วไงคะ... จะตะคอกทำไมหนูตกใจนะพูดดีๆ ก็ได้" เรียกยัยเตี้ยได้ไงสูงตั้ง 162 ว่าแต่พี่คนนี้หน้าตาดีจังเป็นดาราหรือเปล่านะ? "ผิดแล้วยังจะปากดีอีกชื่ออะไรอยู่คณะอะไรบอกมา!" หนุ่มลูกครึ่งตวาดเธอเสียงดังจนคนหันมามอง ส้มจี๊ดเดินถอยหลังไปสามเก้ารู้สึกกลัวขึ้นมา "เฮ้ยไอ้เสือมึงจะใส่อารมณ์กับน้องเขาทำไมวะเขาไม่ได้ตั้งใจ" เสือมองสมจี๊ดอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ เสื้อแจ็กเกตที่เขาพึ่งซื้อมาใหม่เลอะหมดพึ่งจะใส่ยังไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ เสือยกมือทุบผนังที่เป็นแผ่นไม้จนสมจี๊ดตกใจหลับตาปี๋คิดว่าเขาจะตีเธอ เอ๊ะ! ทำไมไม่เจ็บนะ โดนตีไม่ใช้เหรอ? เธอลืมตาดูข้างหนึ่งไม่เห็นคนตรงหน้าซะแล้วก่อนจะมองหาเห็นเขาเดินห่างออกไปพร้อมเพื่อนชายหุ่นนักกีฬาท่ามกลางสายตาบรรดานักศึกษาที่ยืนดูอย่างสอดรู้สอดเห็น "มองเหี้ยอะไร! หลบสิคนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่!" น่ากลัวชะมัด ขาอย่าสั่นสิส้มจี๊ดเขาไปแล้ว เธอโกยข้าวที่หกใส่กล่องเหมือนเดิมก่อนจะไปทำหน้าที่ให้สำเร็จ "ส้มจี๊ดขอโทษนะโกโก้ข้าวเลอะนิดหน่อยอย่าโกรธนะ" ดูสุนัขพุดเดิ้ลตัวน้อยจะสนใจอาหารมากกว่าคนตรงหน้าที่ทำหน้าเสียใจให้กับข้าวตรงหน้าที่เปื้อนฝุ่นเล็กน้อย "ยัยเอ๋อโชคดีชะมัดเลยที่เฮียเสือไม่ตบเอา เมื่อกี่ฉันเกือบหยุดหายใจซะแล้ว" "เออสิ แต่ฉันก็แอบอิจฉายัยเอ๋อนะที่ได้ใกล้ชิดเฮียเสือสุดหล่อแบดบอยแบบนี้ฉันชอบ" "วันหลังก็เดินไปชนพี่เขาสิแกจะได้หายไปจากโลกนี้" เพื่อนร่วมสาขาของส้มจี๊ดกำลังเมาส์วีระกรรมที่เธอก่ออย่างมันส์ปากไม่สนใจเธอที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ อยู่คนเดียว "อ่านหนังสือไปสิยะ มองหน้าฉันแล้วหนังสือมันลอยเข้าหัวเธอหรือไง" ส้มจี๊ดหันไปมองกลุ่มสามสาวขาเมาส์แต่โดนดุกลับจึงก้มหน้าอ่านหนังสือต่อจนถึงเวลาเรียน เธอเลือกมุมหน้าต่างที่ยังไม่มีคนนั่งรออาจารย์เข้ามาสอน ดูคนในคลาสเรียนจะไม่มีใครอยากจะพูดคุยกับเธอเลยสักคนถ้าไม่จำเป็นเพราะเธอเป็นยัยแว่นจอมซุ่มซ่ามจอมเฉิ่มประจำคณะ แล้วแต่คนจะเรียกอย่างไรเธอก็ไม่โกรธเพราะเธอเป็นแบบนั้นจริงๆ เธอจึงมีตาต้าชายหนุ่มหน้าตาดีหัวใจสาวเพียงคนเดียวที่พูดคุยกับเธอและเรียนกับเธอมาตั้งแต่สมัยเรียนชั้นมัธยม "ส้มจี๊ดกลับบ้าน เธอจะนอนที่ม.หรือไงเหม่ออะไรของเธออีก?" ตาต้าดูจะรำคาญสาวแว่นที่เชื่องช้าไปซะทุกเรื่องจนบางทีอยากจะตบเข้าสักฉาด "ปะ เปล่าคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ ตาต้าจะกลับเลยใช่มั้ย" ทั้งสองเดินออกมารอรถที่หน้ามหาลัย ส้มจี๊ดยืนส่งตาต้าขึ้นรถยนต์ที่บ้านเสร็จส่วนตัวเองก็เดินไปป้ายรถเมย์ที่อยู่ไม่ไกลก่อนจะล้วงเศษเหรียญเตรียมไว้เป็นค่ารถ อ้าวเฮ้ยจะกลิ้งไปไหนเหรียญสิบรอส้มจี๊ดด้วย! บรื้นนน!! "กรี๊ดดด!!" เอี๊ยดดด!! ส้มจี๊ดวิ่งตามเหรียญที่หล่นกลิ้งลงถนนไม่ทันดูรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ที่กำลังวิ่งมา ดีที่รถเบรกทันพอดี "เธออีกแล้วอยากตายห่าหรือไงออกมาวิ่งเล่นที่ถนนแบบนี้! ถ้าอยากตายก็ไปผูกคอตายใต้ต้นไม้โน้นอย่ามาทำให้คนอื่นเดือดร้อน!!" เสือถอดหมวกกันน็อกต่อว่าส้มจี๊ดที่ทำเขาซวยถึงสองครั้ง ดูเธอจะช็อกจนยืนนิ่งไม่ขยับดวงตาเบิกข้าง "หลบสิ! ยืนเอ๋ออะไรอีก!!" ส้มจี๊ดยังไม่ขยับ เสือดูจะไม่สนใจว่าเธอเป็นอะไรเมื่อเรียกไม่ขานจึงกวักมือเรียกนักศึกษาที่ยืนอยู่ตรงป้ายรถเมย์ให้ลากส้มจี๊ดไปขอบถนน เขาขับมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ออกไปด้วยความเร็วสูงอย่างไม่ใส่ใจว่าใครจะเป็นจะตาย ยิ่งเป็นผู้หญิงแล้วเขายิ่งไม่สนใจเพราะอ่อนแอ ขี้อ่อยและชอบทำอะไรเรียกร้องความสนใจพวกผู้ชายแบบเขา เสือขับมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์กลับมาที่บ้านหลังใหญ่อันหรูหราสมฐานะลูกชายนักธุรกิจอาหารส่งออกระดับประเทศ เขาถอดหมวกกันน็อกออกโยนให้แม่บ้านที่รับเกือบไม่ทันอย่างอารมณ์เสียก่อนจะเดินเข้าห้องนอนลากกระเป๋าเดินทางออกมาเพื่อใส่เสื้อผ้าจนเต็มกระเป๋าแล้วลากไปใส่รถยนต์คันหรูที่จอดอยู่โรงรถ "คุณเสือเก็บเสื้อผ้าจะไปไหนคะเดี๋ยวคุณพ่อมาก็ดุหรอกค่ะ!" "ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉันอย่ามาแส่ถ้าไม่อยากตกงาน!" "อยู่ๆ จะมาไล่คนของน้าออกไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ" มาริสาหญิงวัยกลางคนภรรยาใหม่ของพ่อเขาเดินเข้ามาทักทาย "แม่ฉันเป็นลูกคนเดียวฉันไม่นับญาติกับอีตัว" "ฉันเป็นคุณผู้หญิงของบ้านนี้นะให้เกียติกันบ้างสิ!" มาริสาแสดงความโกรธ ไม่มีใครกล้าต่อปากกับเธอแบบนี้มาก่อนนอกจากเขา นางอาศัยอยู่บ้านหลังนี้มาสี่ปีมีเรื่องกับเสือทุกครั้งที่เจอหน้าจนคนในบ้านปวดหัวตามกันปัญหาแม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยงไม่ได้มีแค่ในละคร เสือมองคนตรงหน้าอย่างรังเกียจไม่พูดอะไรขับรถยนต์ออกจากบ้านด้วยความเร็วเกินที่กฎหมายกำหนดไว้ ที่เขาตัดสินใจเก็บข้าวของออกจากบ้านเพราะทะเลาะกับนายดำรงผู้เป็นพ่อเรื่องที่ท่านจะให้มาริสาเข้าไปทำงานในบริษัท แค่เจอหน้ากันที่บ้านก็จะอ้วกแล้วยังจะตามไปหลอกหลอนเขาที่ทำงานอีกเขารับไม่ได้จริงๆ วันนี้ทั้งวันเขาไม่เป็นอันเรียนหนังสือเลย "ไงมึงทะเลาะกับพ่ออีกแล้วสิคุณหนูเสือ" หมูเพื่อนชายเจ้าของร่างท้วมเกือบอ้วนหุ้นส่วนบาร์เกเรของเสือเอ่ยทัก เขานั่งลงหน้าเคาร์เตอร์สั่งเครื่องดื่มมาดื่มแก้กลุ้ม "เอาเบียร์มาขวดซิ ทำไมร้านเงียบเป็นป่าช้าเลยจะเจ็งแล้วเหรอดีใจด้วยนะกูจะได้พักสักที" "มึงจะนั่งแดกเบียร์ดีๆ หรือจะแดกตีนกูแทน ปากหมานะมึง" หมูนั่งลงข้างกันดีดกีตาร์เบาๆ รอลูกค้า ตอนนี้พึ่งหกโมงเย็นร้านพึ่งจะเปิดยังไม่มีแขกสักโต๊ะ "บอกให้กูไปฝึกงานก็ไปให้แล้วยังไม่พอใจอีก แม่งยังจะให้ยัยงูพิษนั่นไปยุ่งที่บริษัท เดี๋ยวแม่งก็โกงไปอีกเหมือนไอ้ประเสริฐอะไรนั่นตั้งร้อยล้านกูจะบ้าตาย" "แม่เลี้ยงมึงกูดูไม่มีพิษอะไรนี่มึงอคติหรือเปล่า" เสือไม่ตอบโบกมือให้หยุดพูดอยากนั่งเงียบๆ คนเดียว เขานั่งดื่มคนเดียวอยู่นานจนสามทุ่มแขกเริ่มแน่นร้านเสียงเพลงจากดีเจดังกระหึ่มเข้าสู่ระบบประสาทจนเขาเริ่มหนวกหู มองไปรอบร้านสาวๆ ที่มาเที่ยวต่างชายตามองเขาไม่ขาดพลางยกแก้วเชิญชวนให้เขาเข้าหา เขาไม่มีอารมณ์เสวนากับใครออกจะรังเกียจผู้หญิงพวกนั้นเสียด้วยซ้ำที่เข้าหาผู้ชายก่อน "กูกลับก่อนนะเดี๋ยวเจอกัน" "เออ ระวังด่านด้วยล่ะ" เสือขับรถไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมายมองไปข้างทางเหลือบไปเห็นผู้หญิงที่เขาเกือบขับรถชนเมื่อตอนเย็นเดินเท้าไปหยุดหน้าบ้านนายประเสริฐที่เขามาส่องเมื่อวานตามคำสั่ง เขาเลื่อนกระจกดูหญิงสาวเรียกคนในบ้านมาเปิดประตูให้ "คุณหนูส้มจี๊ดกลับดึกจังเลยครับ คุณๆ รู้เดี๋ยวก็โดนดุหรอกครับ" "เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ" ส้มจี๊ดรีบเดินเข้าบ้านก่อนประมุขของบ้านจะกลับมาแล้วโดนดุ เธอเดินหายเข้าไปข้างในเสือมองดูไม่วางตา "คุณหนูเหรอ... หึ พวกขี้โกงนี่เอง"