ฉันกอดผ้าห่มแน่นมองหน้าเขา ก่อนจะกัดฟันพูดกับตัวเองเบา ๆ ว่าอดทน อดทน แต่มันเหมือนจะทนไม่ไหว ยิ่งฉันมองตาชั้นเดียวที่จ้องฉันอย่างดูถูกเท่าไหร่
ฉันยิ่งของขึ้น!
“ฉันต่างหากที่ต้องพูดแบบนั้น แกมันมั่วยิ่งกว่าหมาไคล์” ฉันจ้องเขานิ่ง ทั้งที่น้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย
จนไคล์เขาโน้มลงมายิ้ม แล้วเช็ดน้ำตาให้
“อย่าร้องสิ เราไม่ต่างกัน...”
‘เพียะ’ ฉันตบหน้าไคล์สุดแรงเกิด ก่อนจะรีบดึงชุดใส่ และยืนขึ้นจ้องหน้าเขา
มือที่สั่น ๆ ทำอารมณ์ฉันเดือดมาก เดือดจนตอนนี้ฉันเดินไปใกล้ ๆ ไคล์ แล้วกระชากคอเสื้อเขาอีก
“จำไว้ ฉันไม่เหมือนแก ไม่เหมือนเลยสักนิด!”
เขาไม่ตอบ เขาใช้ลิ้น เลียริมฝีปากเบา ๆ แล้วมองหน้าฉันนิ่ง มันเป็นสายตาที่เย็นชาปะปนกับความดูถูก จริง ๆ ฉันอยากตบหน้าเขาอีก ตบให้เลือดกลบปาก แม่ง!
แต่ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ ฉันจึงตัดสินใจปล่อยคอเสื้อเขา และดันเขาออกไปไกล ๆ แทน ก่อนจะวิ่งร้องไห้เข้าไปในห้องน
