พอเครื่องแลนด์ และส่งผู้โดยสารเรียบร้อย ฉันก็ยิ้มสวย ๆ ลากกระเป๋าลงจากเครื่อง คำว่า อิ่มอกอิ่มใจ ของกัปตันต้นไม้ ทำฉันรู้สึกร้อนวาบไปทั้งตัว ร้อนตั้งแต่อยู่บนท้องฟ้าจนแลนดิ้งเลย
ตอนนี้ฉันหน้ามืดตามัวไปหมดแล้ว เขาทำอะไร ใจฉันก็สั่นแบบไม่มีเหตุผล แค่กระตุกยิ้ม แค่สั่งกาแฟ แค่สั่งขนม ฉันก็เหมือนคนเสียศูนย์ทุกที ที่เดินไปเสิร์ฟมันให้เขา
บ้า... อิ่มอกอิ่มใจจริง ๆ ดิ ไม่ใช่มั้ง
“เจแปนกลับรถตู้รึป่าว?” ขณะที่ฉันเดินไปยิ้มไปอยู่นั้น กวางก็รีบชะโงกหน้าเข้ามาถาม เธอเอียงคอสี่สิบห้าองศาทำท่าทางน่ารัก แต่ฉัน... ไม่ได้คิดว่ามันน่ารักเลย
ขอลาขาดตรงนี้เลยละกัน
“อ๋อ เราจอดรถที่สนามบิน กวางล่ะ?” ฉันเดินไปถามไปยิ้ม ๆ อีกนิดเดียวก็พ้นประตูทางออก ฉันจะได้แยกจากนางสักที
“แฟนมารับจ้ะ” แฟนมารับ? เดี๋ยวนะ แล้วที่พูดกับฉันที่นิวยอร์ก ว่าอยากแบบนั้นกับ กัปตันไคล์ แล้วที่ได้กับ กัปตันคนอื่น ๆ ล่ะ คือ?
โอ้โห
