“เฮ้ออออออ”
เสียงถอนหายใจอันหนักหน่วงของเสือสมิงค์ดังขึ้นเมื่อเขาเดินออกจากบ้านมาจนกระทั่งถึงบ้านท้ายไร่ด้วยหัวใจอันหนักอึ้งแต่กลับมาพบว่าสิงหเรศไม่ได้ออกไปไหนเหมือนทุกๆวัน เขาอุตส่าว่าจะมาแอบพักกายพักใจอยู่ที่นี่กับมุกรินทร์แค่เพียงไม่กี่นาทีก็ยังดี เพราะเวลาได้อยู่กับเธอเขาเหมือนกับไม่ต้องคิดอะไรมากมาย เหมือนสมองและร่างกายได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ แต่ตอนนี้กลับทำแบบนั้นไม่ได้เสียแล้วเพราะสิงหเรศอยู่บ้าน
“อ่าว นายเสือ มาทำอะไรที่นี่ครับ หรือว่ามาหาหนูมุก”
“อืม แต่คงไม่ได้แล้วล่ะ”
เสือสมิงค์บอกขึ้นก่อนจะเดินหันหลังเดินกลับออกไปปล่อยให้ เชษฐ์ คนงานที่คอยดูแลสิงหเรศ และรอบๆบ้านท้ายไร่ได้แต่มองตามอย่างเห็นใจ เพราะตนรู้ดีว่าเจ้านายใหญ่คิดยังไงกับมุกรินทร์เพราะเห็นมาหากันแทบทุกวัน แต่จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อมุกรินทร์ดันเป็นคนของน้องชายตัวเอง ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปอีกทาง เพราะไม่ได้รับอนุญาตให้เหย
