“พี่เมษ ว้าย!” กันยาร้องเสียงหลงเมื่อโดนอุ้มพาดบ่า พาเธอไปโยนโครมลงบนเตียงนอนหนานุ่ม ไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไร ร่างหนาหนักของเขาก็โถมทับเข้าหา เพื่อไม่ให้เธอหนีไปไหนได้
“พี่เมษ ปล่อยนะคะ กันยา อื้อ...” เธอร้องประท้วง แต่เขาหานำพา บดเบียดร่างกายแข็งแกร่งเข้าหาอย่างไม่ปรานี
ริมฝีปากหนาหนักของเขาจุมพิตเธออย่างดุดัน เขากระแทกจนเธอรู้สึกเจ็บ มือหนาบีบเคล้นไปทั่วเนื้อกายสาวสด
กันยาสู้แรงของเขาไม่ไหวเธอก็ร้องไห้ออกมา นั่นทำให้เมษได้สติ เขาชะงักมองคนใต้ร่างที่ร้องไห้จนตัวโยน
“กันยารู้ดีว่าตัวเองเป็นเพียงลูกหนี้ที่พี่เมษเกลียดนักหนา แต่ขอให้กันยาได้อธิบายในสิ่งที่ไม่ได้ต้องการให้มันเกิดขึ้นบ้างได้ไหมคะ กันยาไม่ได้อยากให้ผู้ชายหน้าไหนมากอดหรอกค่ะ เพราะกันยา!” เธอพูดได้แค่นั้นก่อนจะมองหน้าเขานิ่ง เกือบหลุดปากออกไปว่าเธอรักเขา จะอยากให้ผู้ชายคนอื่นมากอดได้ยังไงกัน
“เพราะอะไรเหรอกันยา” เมษเอ่ยถาม เ
