Bad Rider - 03 - ไม่ได้รู้สึก
1272 คำ
ชื่อของผู้ปกครองกับน้องแมวนี่คล้องจองกันมากเลยมันทำให้ฉันอดคิดไม่ได้ว่าเขามีแม่แมวแล้วหรือยัง ฉันเองก็รักแมวนะ ชอบมากด้วย แล้วฉันก็ยังไม่เคยมีลูกแมวเลย ฉันเผลอเหลือบมองไปที่พี่แม็กซ์ และพบว่าพี่แม็กซ์เองก็กำลังมองฉันอยู่เหมือนกัน จากที่ฉันเคยคิดว่าหากมีโอกาสได้เจอกันอีกฉันคงไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่แม็กซ์อีกแล้ว แต่ที่ไหนได้สิ่งที่ฉันสร้างมากำแพงแก้วที่บอบบางของฉันเพียงแค่พี่แม็กซ์มองมามันก็พังทลายลงในทันที
"ชื่อน่ารักนะคะ น้องมาร์โค่ทำหมันมาหรือยังคะ"
จากที่ดูแล้วน้องน่าจะอายุประมาณสี่ถึงห้าขวบได้ พี่แม็กซ์ไม่พูดแต่พยักหน้าตอบฉัน ฉันกับเขาแล้วมีน้องมาร์โค่อีกตัวที่อยู่ในห้องตรวจเพราะผู้ช่วยของฉันออกไปรับแมวไข้ตัวอื่นแล้วจะกลับเข้ามาอีกครั้ง
"ขอโรสคุย…" ฉันเผลอตัวไปหน่อย
"ขอหมอคุยกับน้องหน่อยนะคะ" พี่แม็กซ์ไม่ตอบฉัน แต่เขามองฉันจนไม่วางตา ไม่รู้ว่ากลัวฉันจะวางยาแมวของเขาหรือยังไงนะ ถ้าฉันต้องวางยาจริง ๆ สู้ฉันวางยาเขาเองเลยไม่ดีกว่าหรือไง
"สวัสดีค่ะน้องมาร์โค่ คุณหมอชื่อโรสลินนะคะ เป็นคุณหมอเจ้าของไข้ของน้องมาร์โค่ค่ะ" ฉันทักทายน้องมาร์โค่ไปตามเดิม น้องมาร์โค่เป็นแมวเพศผู้อายุประมาณสี่ถึงห้าขวบได้น้องมีสีส้มพันธุ์บริติช ช็อตแฮร์ ฉันเห็นว่าอาการแมวไข้ของฉันเริ่มดีขึ้นไม่สั่นกลัวแล้วฉันเลยจับน้องคลำ ๆ ท้องไม่รู้สึกถึงความเครียดเกร็งของกล้ามเนื้อจึงอนุมานได้ว่า
"หมอเช็…"
"เรียกเหมือนเดิม" อยู่ ๆ ผู้ปกครองของน้องมาร์โค่ก็พูดแทรกขึ้นมา ฉันชะงักไปเล็กน้อยแล้วขมวดคิ้วอย่างสงสัย
"แทนตัวเองว่าหมอ ฉันไม่ชิน" นี่คือคำตอบของเขา
"อ๋อ ค่ะ โรสคิดว่าน้องน่าจะเป็นกระเพาะปัสสาวะอักเสบค่ะ เดี๋ยวโรสจ่ายยาให้นะคะ พี่แม็กซ์ป้อนยาน้องแมวเป็นมั้ยคะเป็นแบบยาเม็ดนะ"
พี่แม็กซ์ไม่ตอบเขามองหน้าฉันนิ่ง ๆ ฉันจึงเข้าใจได้ว่าเขาป้อนยาน้องแมวไม่เป็น ฉันจึงอาสาป้อนยาน้องแมวให้เขาดู
"ทำแบบนี้นะคะ จับน้องไว้แบบนี้" ฉันสาธิตการป้อนยาน้องแมวให้พี่แม็กซ์ดู เขาดูฉันสอนอย่างตั้งใจกระทั่งฉันสอนเสร็จเรียบร้อย
"ไม่ยากใช่มั้ยคะ" ถามเพราะความอยากรู้แม้ว่าการอยู่ตรงหน้าเขาแบบนี้มันจะทำให้ฉันอ่อนแอก็ตาม ฉันรู้สึกได้ว่าหากฉันอยู่กับเขานานขึ้นอีกหน่อยฉันน่าจะใจอ่อน และเจ็บปวดอีกครั้งแน่ ๆ ฉันต้องทำทุกทางให้เขากลับไปโดยเร็วก่อนที่ฉันจะอ่อนแอ
"..."
"พี่แม็กซ์คะ เดี๋ยวโรสจ่ายยาให้ กินสักอาทิตย์นึงก่อนนะคะเสร็จแล้วเอามาให้โรสดูอาการอีกทีนึงค่ะ"
มือหนาของเขาลูบหัวเจ้ามาร์โค่อย่างอ่อนโยน ฉันเห็นแล้วก็อิจฉาเพราะฉันไม่เคยถูกเขาลูบหัวอย่างอ่อนโยนอย่างนี้มาก่อนเลย ในการที่ฉันกับเขากลับมาเจอกันในครั้งนี้ก็ทำให้ฉันรู้อะไรเกี่ยวกับเขาเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งอย่าง นั่นคือเขาเองก็เป็นทาสแมวเหมือนกัน
ฉันเห็นเขาเงียบไป และเอาแต่มองฉัน จนฉันเริ่มจะทำตัวไม่ถูก หรือว่าเขากำลังต้องการความช่วยเหลือ หรืออาจจะเป็นไม่สะดวกใจที่มีฉันเป็นหมอเจ้าของไข้แมวของเขา
"ถ้าพี่แม็กซ์ไม่สะดวกใจ เปลี่ยนหมอก็ได้นะคะ ที่โรงพยาบาลของเรามีหมอที่ฝีมือดีหลายคนเลยค่ะ"
"ไม่ต้อง!"
ไม่ได้อยากเปลี่ยนหมอ แล้วเป็นอะไร หรือฉันทำอะไรที่ขัดใจเขางั้นเหรอ พี่แม็กซ์ใช้สายตาของเขาไล่มองการแต่งตัวของฉันวันนี้ ฉันใส่กระโปรงสั้นปิด 'หมี' แค่คืบเดียวอวดขาเรียวยาว และใส่ส้นสูงน่าจะห้านิ้วได้ที่สำคัญด้านในเสื้อกาวน์เป็นเสื้อครอปสายเดี่ยวสีดำอวดเอวบาง ๆ ที่ฉันตั้งใจออกกำลังกายเป็นอย่างดี
"หรือว่า อยากจะจองคิวอาบน้ำให้น้องมาร์โค่มั้ยคะ? "
เสียงของฉันเริ่มสั่นไม่ใช่เพราะกลัวกับสายตาของเขา แต่ว่าสั่นเพราะมันดันไปนึกถึงเรื่องราวของฉันกับเขา ไออุ่นของเขาที่แผ่ออกมาตอนที่เรานอนอยู่บนเตียงเดียวกัน แม้ว่าเขาจะไม่เคยลูบหัวของฉันอย่างที่ทำกับมาร์โค่แต่ว่าเขาก็เคยเอาฉันไปกอดเวลานอนหลังจากที่เราเสร็จสิ้นภารกิจมอบความสุขให้แก่กันนะ เขากอดฉันจนฉันจมเข้าไปในอกของเขาเลยล่ะ
ตายแล้วยายโรสอยู่ ๆ มานึกถึงอะไรเนี่ย ใบหน้าของฉันแดงระเรื่อ อีกทั้งหัวใจยังเต้นแรงขึ้นเมื่อภาพวันที่ฉันอกหักจากเขามันแทรกเข้ามาแทนที่ภาพของความสุขชั่วคราว ความเจ็บปวดเมื่อหลายปีก่อนมันกลับมาหาฉันอีกแล้ว ฉันเจ็บแทบขาดใจอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ แต่ต้องแสร้งทำเป็นว่าฉันไม่เป็นอะไร
รีบไปเถอะนะ…
ก่อนที่กำแพงแก้วของฉันมันจะ…
"สบายดีมั้ย…"
พังทลายลงมาเรียบร้อยเพียงแค่ความห่วงใยจากพี่แม็กซ์แค่คำเดียวก็สามารถทำให้ฉันพังทลายลงมาได้มากถึงขนาดนี้ ตอนนี้ ฉันอยากร้องไห้มาก ๆ เลยล่ะ แต่ฉันต้องเม้มปากเอาไว้แน่นมือเรียวของฉันกำไว้แน่นเพื่ออดทน
ฉันไม่อยากให้เขาถามฉันเลย ฉันใจอ่อนจนได้เห็นไหมล่ะ ฉันไม่ได้ตอบเขากลับไปแต่ฉันเพียงแค่เงยหน้าเชิดตรงให้เขารู้ว่าฉันสบายดีแล้วยิ้มให้สดใสที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้ เพื่อบอกเขาว่าการไม่มีเขามันทำให้ฉันสบายดี
รอยยิ้มร้ายมุมปากของเขาทำให้ฉันชะงัก หรือเขารู้ว่าแท้จริงแล้วฉันไม่เคยจะลืมเขาได้เลยกันนะ ฉันเอื้อมมือออกไปจะไปเลื่อนบานประตูห้องตรวจออกแต่มือของพี่แม็กซ์ก็มาจับมือของฉันซ้อนทับเอาไว้อีกครั้งราวกับบังเอิญเปิดประตูพร้อมกับฉัน
การกระทำของเขามันทำให้ฉันกลับมามีความหวัง และเข้าใจผิดคิดว่าเขาคิดถึงฉัน คนใจร้ายอย่างเขานี่เหรอที่คิดถึงฉัน เขาทำให้ฉันจมอย่างทุกข์ทรมานมากขนาดนี้ เขาจะต้องการฉันจริง ๆ เหรอ
"..." เขาไม่ได้พูดอะไร แต่มองฉันจนสุดท้ายน้ำตาที่ฉันกลั้นเอาไว้มันร่วงเผาะลงมาต่อหน้าเขาฉันรู้สึกว่ากำลังถูกเขาล้อเล่นกับความรู้สึก แต่ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากยืดตัวตรงแล้วปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มลวก ๆ สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ส่งยิ้มที่พยายามทำให้มันสดใสบอกเขาไปว่า
"รอด้านนอกได้เลยค่ะ โรสเขียนใบจ่ายยาเสร็จแล้วรอเคาน์เตอร์ชำระเงินเรียกนะคะ" ฉันเดินออกมาหลังจากที่พูดจบทันที ผู้ชายใจร้ายคนนั้น ทำให้ฉันอ่อนแอขึ้นมาอีกแล้ว
"ฮึก… ทำไมต้องมาเจอกันด้วยนะ"
"ฮึก…" คนใจร้าย
- ผู้เขียน
