Bad Rider - 02 - เจอกันอีกครั้ง
1346 คำ
ปัจจุบัน @Rose International Pet Hospital
"คุณหมอโรสคะ ประวัติคนไข้ค่ะ"
ผ่านมา 4 ปีแล้วจากเรื่องในวันนั้น ฉันได้พี่ชายเพิ่มมาหนึ่งคน คือพี่อชิ และฉันเรียนจบเรียบร้อยแล้ว ในวันที่ฉันเรียนจบพี่อชิก็มาร่วมแสดงความยินดีกับฉันด้วยนะ แถมยังพาฉันไปดินเนอร์สุดหรูอีกต่างหาก แล้วก็ยังชอบแวะมาหาฉันที่โรงพยาบาลสัตว์บ่อย ๆ ฉันทำงานเป็นลูกจ้างของโรงพยาบาลนี้ซึ่งก็คือโรงพยาบาลของพ่อกับแม่ฉันเอง เพิ่งเปิดมาได้ประมาณแปดปี ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี พ่อกับแม่ฉันมีแผนจะเปิดสาขาเพิ่มโดยที่สาขานี้ยกให้ฉันดูแลส่วนท่านทั้งสองจะไปดูแลอีกแห่งหนึ่ง พ่อกับแม่ของฉันก็เป็นสัตวแพทย์เหมือนกันทั้งคู่ ที่ฉันเลือกเรียนสายนี้เพราะฉันรักสัตว์ และอยากเป็นเหมือนพ่อกับแม่ของฉัน
พอฉันได้เข้ามาทำงานที่นี่ฉันก็ขอพ่อกับแม่ของฉันขอย้ายคอนโดมาอยู่ใกล้ ๆ กับที่ทำงานเพราะว่าถ้าอยู่ที่บ้านฉันต้องเดินทางไกลร่วมสองชั่วโมงกว่าจะมาถึงฉันคิดว่าฉันไม่ไหว ฉันตื่นเช้าไม่เก่ง อ้อนอยู่สองสามชั่วโมงพ่อของฉันก็ใจอ่อน และฉันก็ได้มาอยู่ที่คอนโดสุดหรูแห่งนี้โดยที่ห่างจากที่ทำงานฉันไปไม่ถึงสิบห้าโล ตอนที่ย้ายจากที่เก่าฉันค่อนข้างใจหายอยู่เหมือนกันเพราะว่าที่นั่นเต็มไปด้วยเรื่องราวของฉัน แต่ไม่เป็นไรคนเราต้องเดินหน้าต่อไปอยู่แล้ว ความทรงจำที่เจ็บปวดพวกนั้นฉันไม่อยากจะคิดถึงมันเลย
"สวัสดีค่ะน้องก้นหม้อ วันนี้เป็นอะไรมาคะ?"
ฉันเดินไปหาแมวไข้วัยสองเดือนเศษพันธุ์วิเชียรมาศที่มากับคุณพ่อของเขา และแมวไข้ของฉันก็ค่อนข้างน่ารัก ยิ้มใส่ฉันตั้งแต่เห็นหน้าแถมยังอยากจะยื่นมือเข้ามาทักทายฉันด้วย แต่สงสัยว่าแมวไข้ของฉันน่าจะลืมปลดอาวุธเลยทำให้ฉัน…
"อุ๊ย!"
"ก้นหม้อ! ตีคุณหมอทำไมครับลูก"
"ไม่เป็นไรค่ะคุณผู้ปกครอง เดี๋ยวคุณหมอขอคุยกับน้องหน่อยนะคะ" ฉันโน้มตัวเข้าหาน้องก้นหม้อพร้อมกับยิ้มให้อย่างสดใสทักทายน้องด้วยคำหวาน และแนะนำตัวอีกครั้งเมื่อกี้น้องก้นหม้ออาจจะไม่ได้ยินฉัน
"สวัสดีค่ะ คุณหมอชื่อโรสลินนะคะ เรียกว่าคุณหมอโรสก็ได้ค่ะ"
น้องก้นหม้อยังดูกลัวฉันอยู่เลยฉันคาดว่านี่น่าจะเป็นการออกมาจากบ้านครั้งแรกของน้องแน่ ๆ
"วันนี้พาน้องมา…"
"ตรวจสุขภาพครับ ฉีดวัคซีนด้วย"
ผู้ปกครองท่านนี้เลี้ยงแมวค่อนข้างหลายตัว และทุก ๆ ตัวก็จะอยู่ในความดูแลของฉันทั้งหมด ตัวล่าสุดนี่ก็น้องก้นหม้อนี่แหละฉันคิดว่าที่ตั้งชื่อนี้น่าจะเพราะว่าน้องมีใบหูตั้งตรงที่เป็นสีดำ และมีใบหน้าตรงส่วนจมูกดำแน่ๆ เลย
"ได้เลย อาบน้ำด้วยมั้ยคะ" ฉันหันไปถามผู้ปกครองใจดีที่รักสัตว์ แต่ทำไมเขาถึงหน้าแดงแบบนี้แถมยังหลบสายตาฉันอีก อย่าบอกนะว่าคิดอะไรที่ไม่เข้าท่าอยู่!
"คือผม…"
"น้องก้นหม้อน่ะค่ะ อาบน้ำด้วยเลยมั้ย หมอจะได้ล็อกคิวให้ค่ะ"
"โถ่~ คุณหมอให้ผมฝันหน่อยไม่ได้เหรอครับ" ฝันไปเถอะค่ะ ก็ภรรยาของคุณผู้ปกครองท่านนี้นั่งหน้าบูดตั้งแต่เห็นฉันเดินออกมาแล้ว ฉันหันไปยิ้มทักทายเธอแต่เธอปาค้อนใส่ฉันเข้าเต็ม ๆ ฉันเลยเลือกที่จะดูแลน้องก้นหม้อจนเสร็จเรียบร้อย
"เรียบร้อยค่ะ น่ารักเชียว อีกสองสัปดาห์เจอกันนะคะแมวไข้ของหมอ" ฉันนัดกับแมวไข้จับมือสัญญากันแล้วเรียบร้อยก็ส่งตัวไปที่เคาน์เตอร์ชำระเงิน เฮ้อ… ตั้งแต่เช้าวันนี้คนค่อนข้างเยอะเป็นพิเศษ ฉันเข้าไปนั่งในห้องของตัวเองชั่วคราวเพื่อคลายเหนื่อย
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
"เชิญค่ะ" ประตูห้องทำงานของฉันถูกเปิดออกด้วยสาวน้อยน่ารักวัยใสเป็นผู้ช่วยสัตวแพทย์
"มัดมุก"
"คุณหมอขาาาา~ มัดมุกเอาของมาฝากค่า~" อะไรอีก เพราะยายเด็กคนนี้ทำให้ฉันต้องตื่นเช้ากว่าเดิมทุกวันเพื่อมาวิ่ง!
"ท๊าด๊าาา~ ชานมไข่มูกกกกก"
"ฮันแน่! ทำตาโตเลยนะคะคุณหมอ" ยายเด็กนี้ก็รู้ว่าฉันแพ้ชานมไข่มุกอ่า ฉันมองแก้วชานมในมือของมัดมุกพลางทำตาปริบ ๆ ดูเหมือนผู้ช่วยสัตวแพทย์ของฉันคนนี้จะสาแก่ใจที่ได้แกล้งฉัน
"อื้อ… อาโหร่ยยยยย~" ดูดยั่วยวนฉันอีก!
"ขอจินมั่งจิ" ฉันอดใจไม่ไหว เดินเข้าไปแล้วยืนทำตาปริบ ๆ ใส่มัดมุกที่กำลังกลั่นแกล้งฉัน
"ก็ได้ค่ะ"
ฉันยื่นเงินไปให้มัดมุกแต่เธอปฏิเสธทำให้ฉันต้องคิดว่าพรุ่งนี้จะต้องหาขนมอร่อย ๆ มาฝากทุกคนให้ได้ และมักจะเป็นแบบนี้อยู่ร่ำไป ฉันได้รับชานมไข่มุกมาจากมือของผู้ช่วยสัตวแพทย์สาวแล้วดูดมันลงคออย่างชื่นใจกระทั่ง…
"ฟ้องคุณอชิดีกว่า คุณอชิห้ามคุณหมอกินชานมไข่มุกเกินวันละสามดูด!"
"แค่ก ๆ ม มัดมุก หมอเพิ่งดูดไปแค่สองดูดครึ่งเองนะคะ"
"หยอกเล่นค่ะ มัดมุกไปรับคนไข้ก่อนนะคะ"
ฉันพยักหน้าให้ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องทำงาน แล้วรีบถ่ายชานมไข่มุกไปอวดเพื่อนสาวทั้งสองคน ยายลลิน กับยายใบเฟิร์นที่ตอนนี้กลับมาคืนดีกับวาคีนแล้ว และคนสุดท้ายที่ฉันส่งภาพไปอวดก็คือพี่อชิ
Line (อชิ)
Today
โรสลิน : คุณส่งรูปภาพ
พี่อชิ : อ้วน!
โรสลิน : (～o￣3￣) ～
พี่อชิ : หึ
พี่อชิ : อย่าลืมวิ่งด้วยนะ!
End
"คุณหมอคะ มีแมวไข้ค่ะ"
แมวไข้อีกแล้ว ที่จริงโรงพยาบาลของฉันก็รับสัตว์ทุกประเภทนะแต่ส่วนใหญ่มีแต่น้องหมากับน้องแมวจนฉันต้องคอยหาความรู้เกี่ยวกับสัตว์อื่นอยู่เรื่อยเพราะกลัวว่าจะลืมน่ะสิ
"โอเคค่ะ"
ฉันวางแก้วชานมไข่มุกแล้วเดินเอามือล้วงกระเป๋าเสื้อกาวน์ออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มทักทายกับแมวไข้และผู้ปกครอง ทันทีที่ฉันได้เห็นใบหน้าของผู้ปกครองของแมวไข้ฉัน ฉันก็ต้องชะงัก และรู้สึกว่าหัวใจของฉันมันเต้นแรงมาก ๆ ความเจ็บปวดที่เคยเป็นแค่ความทรงจำจาง ๆ ตอนนี้มันไม่ได้เป็นแค่ความทรงจำอีกแล้ว เพราะว่าผู้ชายคนนี้เข้ามารื้อค้นลิ้นชักความเจ็บปวดของฉันขึ้นมาจนได้ ฉันยื่นมือไปรับแมวไข้มาอย่างสั่น ๆ ก่อนจะรวบรวมสติแล้วถามเขาขึ้นมา
"น้องเป็นอะไรมาคะ"
"ฉี่เป็นเลือด" เขาตอบฉันห้วน ๆ โดยที่ค่อนข้างแปลก ๆ ที่ว่าแปลก ๆ คือเขากำลังจ้องตาของฉันอยู่ นานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันไม่ได้เห็นดวงตาสีเทาราวกับหมาป่าคู่นี้ของเขาฉันไม่ได้เจอเขามานานเท่าไหร่แล้วนะ
"นานหรือยังคะ"
ฉันถามออกไปน้ำเสียงของฉันสั่นจนฉันรู้สึก พี่แม็กซ์ยังคงจ้องเข้ามาในดวงตาของฉันอยู่เขาไม่มีสีหน้าแปลกใจแม้แต่น้อยที่บังเอิญมาเจอฉันที่นี่ แต่ก็นะเขาไม่มีท่าทีอะไรตอบสนองฉันอยู่แล้วยกเว้นแค่ตอนที่อยู่บนเตียง
"อาทิตย์นึง"
"ถ่ายรูปไว้มั้ยคะ" เขาไม่ตอบแต่ล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาขึ้นมาแล้วเปิดรูปให้ฉันดู
"เดี๋ยวเชิญน้องเข้าห้องตรวจได้เลยค่ะ ว่าแต่ว่าน้องชื่ออะไรเหรอคะ"
"มาร์โค่"
- ผู้เขียน
