Bad Rider รักร้ายของนายไรเดอร์

Bad Rider - 01 - อกหัก

ฉันถอยหลังกลับมาโอบกอดตัวเองกับบาดแผลที่ฉันเป็นคนยื่นให้เขาทำร้ายด้วยมือของฉันเอง ฉันถอยออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาจนมองแทบไม่เห็นทาง ฉันกลับมาที่คอนโดของตัวเองเพื่อรักษาแผลใจของฉัน แผลของฉันมันไม่ใช่แค่แผลถลอกแต่มันเป็นแผลเหวอะหวะจนไม่น่าดู เรียกได้ว่ามันช้ำเสียจนใครก็ไปสัมผัสมันไม่ได้ แม้จะสัมผัสหัวใจของฉันอย่างแผ่วเบาฉันยังรับรู้ถึงความเจ็บปวด

เขาไม่ได้จากฉันไปไหนแต่เป็นฉันที่จากเขามาพร้อมกับแผลที่ฉันต้องกลับมารักษาไม่รู้ว่ามันจะดีขึ้นเมื่อไหร่ หัวใจของฉันแตกสลายไปกับความเงียบของเขา ความเงียบมันเป็นคำตอบทุกอย่างว่าเขาไม่ได้ต้องการฉัน พอกลับมาคิด ๆ ดูแล้ว ไม่ว่าฉันจะพยายามเข้าไปหาเขามากเท่าไหร่ก็เหมือนกับฉันถูกเขากีดกันฉันอยู่เสมอเพราะว่าฉันไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยแม้แต่น้อย นอกจากชื่อ อาชีพ และเซ็กซ์ของเขา ฉันก็ไม่รู้อะไรเลย

ฉันมาถึงคอนโดด้วยหัวใจที่เจ็บปวด ราวกับว่ามันพร้อมจะขาดไปทุกเมื่อฉันทรุดตัวลงนั่งลงกับพื้น หัวใจของฉันที่มันพังยับเยิน ฉันต้องกลับมากอดมันด้วยตัวคนเดียว ทันทีที่ฉันเปิดห้องพักของฉัน ห้องที่เป็นราวกับเซฟโซน เป็นเหมือนบ่าไหล่ เป็นเหมือนที่ที่จะทำให้ฉันร้องไห้ออกมาได้อย่างเต็มที่โดยไม่ต้องอายใคร ห้องของฉัน เซฟโซนของฉัน

ฉันมีเตียงที่คอยปลอบโยน ฉันมีตุ๊กตาเน่าที่คอยเช็ดน้ำตา ฉันมีห้องทั้งห้องที่คอยปกปิดความอ่อนแอของฉันจากคนภายนอก ฉันเข้มแข็งขึ้นมาได้ เพราะสิ่งเหล่านี้ และตัวของฉันเอง เมื่อนึกไปถึงเหตุการณ์วันนั้น ฉันระบายยิ้มออกมาได้อย่างไรก็ไม่รู้ ฉันรู้แต่ว่า ฉันเก่งจังเลยที่ผ่านความสาหัสแบบนั้นมาได้

หลังจากวันนั้นประมาณสามเดือนฉันก็ยังจมอยู่กับความเศร้า และมีเพื่อนของฉันคนหนึ่งอยู่ข้างกาย คนหนึ่งอยู่ในใจเพราะตัวไม่อยู่ตัวนางอยู่ต่างประเทศที่คอยพูดคุยกับฉันเรื่อยมาโดยที่รู้เพียงแค่ผิวเผินว่าฉันเป็นฝ่ายเทผู้ชายคนนั้นก่อน ฉันพยายามทำตัวให้ดูเก่ง ทำตัวให้ดูแข็งแรง สดใสร่าเริงเพราะฉันไม่อยากไปเป็นพลังลบให้กับชีวิตของใคร ในเมื่อนี่มันเป็นชีวิตของฉัน ฉันก็ต้องรับผิดชอบมันเอง เพื่อนของฉันต่างก็มีเรื่องราว และปัญหาของตัวเองอยู่แล้ว ฉันเก่งมากพอที่จะดูแลตัวเองได้โดยไม่ต้องการให้ใครมาโอบกอด

ฉันมีตัวฉันเองแล้ว ฉันมีเซฟโซนของฉันแล้ว และฉันกอดตัวเองเป็น ฉันเริ่มเรียนหนักมากขึ้นพยายามหากิจกรรมทำเพื่อให้ลืมผู้ชายคนนั้น และสิ่งที่คนขยันเรียนอย่างฉันทำมันบ่อย ๆ ก็คือการสั่งอาหารออนไลน์ ฉันเจออยู่ร้านหนึ่งซึ่งทำอาหารอร่อยมาก และฉันก็ไปกินที่ร้านกับพ่อแม่ของฉันบ่อย ๆ ฉันสั่งอาหารร้านนี้มากินประจำเขามาส่งถึงที่ตรงกับความต้องการของฉัน

ฉันเยียวยาตัวเองด้วยของกิน การเรียน ออกกำลังกาย อ่านหนังสือ และเที่ยวกลางคืน แน่นอนว่ามันเป็นสิ่งที่ฉันสร้างขึ้นมาเพื่อป้องกันตัวเองจากอะไรก็แล้วแต่ที่จะเข้ามาทำร้ายฉัน ฉันเลิกยุ่งกับผู้ชายคนนั้น ฉันก็ได้คบกับคนนั้นคนนี้ไปเรื่อย แต่ไม่ได้จริงจัง ส่วนใหญ่เราจะแค่คุยกันเฉย ๆ เมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายคล้ายจะล้ำเส้นที่ฉันขีดเอาไว้เข้ามาฉันก็ต้องลาขาดจากเขาไป เพราะฉันรู้สึกกลัว

กลัวจะเจ็บเหมือนเดิม

กลัวจะซ้ำรอยเดิม

สุดท้ายฉันก็อยู่คนเดียว ฉันใช้ชีวิตแบบนี้เรื่อยมากระทั่งผ่านมาได้สองปี ฉันไปเจอร้านกาแฟร้านหนึ่งชื่อร้านว่า Ashi Cafe เป็นร้านที่มีสาขาตามจังหวัดท่องเที่ยวต่าง ๆ ฉันเคยมากินกาแฟที่นี่แล้วสี่ห้าครั้งได้ และฉันรู้สึกชอบมาก ร้านนี้ให้ความเป็นส่วนตัวดี และที่สำคัญเหมือนกับว่าฉันเจอที่ที่ฉันจะสามารถเศร้าได้อย่างเต็มที่นอกเหนือจากห้องพักที่คอนโดของฉันแล้ว

สองปีมาแล้วที่ฉันยังเศร้ากับเรื่องของผู้ชายคนนั้นอยู่เลย ตั้งแต่วันนั้น ที่ฉันจากเขามา ฉันก็ไม่ได้รับการติดต่อ ไม่สิ ฉันไม่เคยได้รับการติดต่อจากเขาเลยต่างหาก ทั้งตอนที่เรายังคุยกันอยู่ และตอนนี้ เขาจะติดต่อฉันมาเพียงแค่ต้องการร่างกายของฉันก็เท่านั้น

ในวันหนึ่งฉันนั่งอยู่ที่ร้าน Ashi Cafe หลังจากเลิกเรียนแล้ว และดื่มอเมริกาโนส้มที่ฉันชอบ ฉันมาที่นี่จนพนักงานที่ร้านรู้เลยว่าฉันจะสั่งอะไร แต่ที่ผิดไปจากเดิมคือในวันนั้น คนที่มาเสิร์ฟกาแฟที่ฉันชอบไม่ใช่เด็กเสิร์ฟคนเดิมแต่เป็นใครก็ไม่รู้ฉันไม่เคยเห็นเหมือนกัน

"อเมริกาโนส้มครับคุณโรสลิน"

สีหน้าฉันแปลกใจเล็กน้อยที่พ่อหนุ่มตี๋คนนี้เรียกชื่อฉันแต่พอเห็นที่แก้วก็ถึงได้รู้เพราะว่าที่แก้วมีชื่อของฉันที่พนักงานจะเขียนเอาไว้ทุกครั้งในตอนที่สั่งกาแฟ ฉันลอบมองสังเกตเขาใส่กางเกงผ้าเนื้อดีสีครีมกับเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนดูเป็นผู้ชายอบอุ่น ร่างกายเขาในส่วนที่โผล่ออกมานอกผ้าไร้รอยสักและลำคอของเขาสวยได้รูปจนฉันถึงกับลอบกลืนน้ำลายเล็กน้อย หวังว่าเขาจะไม่เห็นพฤติกรรมบ้าผู้ชายหล่อของฉันหรอกนะ ฉันมองเขาต่ออีกนิดลูกกระเดือกบ่งบอกถึงความเป็นผู้ชายแถมยังมีริมฝีปากสีอมชมพูสุขภาพดี จมูกโด่งได้รูปดวงตายาวรีมีชั้นเดียว เข้ากับคิ้วเข้มได้อย่างลงตัว เมื่อไล่มองเขาจนครบเกือบทุกส่วนฉันขอฟังธงเลยว่าผู้ชายคนนี้

หล่อ!

"เอ่อ…"

"ผมชื่ออชินะครับ"

น้ำเสียงนุ่มทุ้มกับรอยยิ้มที่ส่งมาทำให้ฉันไม่อาจทำเมินเฉยได้ ความเศร้าที่มีมาก่อนหน้าแม้จะยังเจ็บปวดอยู่แต่ยังไงก็แพ้อาหารตาที่เป็นคนหล่อ ๆ แบบนี้ได้

"ค่ะ"

"เรารู้จักกันเหรอคะ" ไม่ได้กวนทีนนะแค่แปลกใจที่เขามาทักฉันน่ะ

"ผมเห็นคุณตั้งแต่วันแรกแล้วครับ แต่ดูเหมือนคุณจะไม่เห็นผม" น้ำเสียงของเขาดูอ่อนลงราวกับว่ากำลังอยู่ในความผิดหวัง

ใครจะไปเห็นล่ะ คนกำลังเศร้า แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้คอยส่องสักหน่อยว่าที่นี่มีผู้หล่อหรือเปล่าอะ แล้ววันนี้ ฉันหน้าเยิ้ม มาสคาร่าเปื้อน ปากซีด หรือเปล่าก็ไม่รู้ เดี๋ยวนะ! ตาฉันล่ะ! ตาบวมมั้ยเนี่ย!

"ผมขอนั่งด้วยได้มั้ยครับ" ฉันหันไปมองรอบร้านก็มีที่นั่งว่าง ๆ อยู่นี่นา ทำไมต้องมานั่งกับฉันด้วยเนี่ย

"เอ่อ…"

"คุณนั่งที่ประจำผมน่ะครับ"

หะ! โอ๊ย! อ๊ายอาย ป้ำๆ เป๋อๆ อะไรขนาดนี้เนี่ย แต่ว่าเขาอาจจะโกหกเพื่อมาจีบฉันก็ได้ฉันเองก็ไม่ได้ขี้ริ้วนะ สวยพอตัว ตัวเล็ก นมใหญ่ ผมยาว ผิวก็ข๊าวขาว ติดที่ว่าฉันสายตาสั้น และไม่ชอบใส่คอนแทกต์เลนส์เลยเลือกที่จะใส่แว่นสายตาให้เข้ากับใบหน้า ฉันค่อนข้างมั่นว่าฉันแซ่บนะเพราะตอนที่ฉันกับผู้ชายคนนั้นทำอะไรร่วมกันเขามักจะครางออกมาให้ฉันได้ยินเสมอ แต่ก็ไม่น่าใช่เมื่อสายตาของฉันมองลงไปที่โต๊ะที่ฉันนั่งพอดีมันมีป้ายเล็ก ๆ วางเอาไว้ ที่ป้ายมีตัวอักษรเขียนเอาไว้ว่า

'VVIP'

"เชิญค่ะ" ฉันยิ้มตอบกลับไป รู้เลยว่าฉันยิ้มแห้งมากแค่ไหน แต่คุณคนนี้ก็ยังยิ้มตอบรับฉัน และไม่กล่าวโทษฉันด้วย เขานั่งลงฝั่งตรงข้ามฉัน ไม่นานเด็กเสิร์ฟคนที่มาเสิร์ฟกาแฟให้ฉันประจำก็เอากาแฟมาเสิร์ฟให้เขาด้วยเหมือนกัน

"ขอบคุณนะครับที่ให้ผมนั่งด้วย" ฉันอายนะ ย้ำอยู่ได้

"ผมเห็นคุณเศร้า ๆ เลยไม่กล้าเข้ามาทัก แต่วันนี้เหมือนคุณจะดีขึ้นเลยผมเลยถือโอกาสเข้ามาทัก คุณคงไม่ว่าอะไรใช่มั้ยครับ" จะว่าได้เหรอ เล่นมาแบบนี้เนี่ย

"ไม่ค่ะ"

"ครับ งั้นก็ เรียกผมว่าพี่อชิก็ได้นะครับ ผมคิดว่าเราคงต้องเจอกันบ่อย ๆ แน่เลย น้องโรส"