ล่อ ลวง หลอก 2
1251 คำ
หนิงไช่กวงลุกขึ้นผายมือให้กับจื้อซิ่งเหมียน ที่เดินเข้ามาภายในโรงเตี๊ยม ด้วยท่าทีกระวีกระวาด
"ขอบคุณเจ้าค่ะคุณชายหนิง" นางยิ้มส่งให้แล้วเดินเข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามของหนิงไช่กวง
"ข้าทำให้คุณชายลำบากรอ ต้องขออภัยด้วยนะเจ้าคะ"
"รอคนงาม ลำบากเสียที่ไหน" น้ำเสียงเย้าหยอกสตรีเพศ ทำให้จื้อซิ่งเหมี่ยนเผลอจ้องไปยังนัยน์ตาของหนิงไช่กวงอย่างรังเกียจเสียไม่ได้ แต่เพียงอึดใจนางก็ส่งยิ้มเอียงอายให้ หากแต่เมื่อครู่ที่นางหลุดอาการเป็นช่วงที่หนิงไช่กวงมองนางเข้าพอดี และเห็นแววตารังเกียจของนางที่จ้องตนเอง จนเขาไม่แน่ใจว่าตนเองมองผิดไปหรือไม่
"คุณชายเป็นอะไรหรือเจ้าคะ"
"ปะ..เปล่า ข้าแค่..."
"เมื่อครู่ข้าเห็นแมลงบินอยู่เหนือศีรษะของคุณชายหนิง แต่ไม่กล้าปัดให้ ได้แต่จ้องมองมัน ดีที่บินผ่านไปแล้วหวังว่าอาการเมื่อครู่คงไม่ทำให้คุณชายหนิงเข้าใจผิดและขุ่นเคืองข้านะเจ้าคะ" นางรีบกล่าวปฏิเสธอาการเมื่อครู่เมื่อรู้ว่าเขาเห็นแววตาไม่เป็นมิตรของตนเข้าเสียแล้ว
"ไม่ ว่าแต่ข้าไม่เห็นเจ้าลงมาแสดงหลายวัน เจ้าป่วยตรงไหนหรือไม่" นางนึกในใจว่าต่อไปนี้ต้องระวังอาการของตนเองให้มากขึ้นเสียหน่อย แม้จะยากนักก็ตาม
"ขอบคุณคุณชายหนิงที่เป็นห่วงเจ้าค่ะ แต่ข้าสบายดี เพียงแต่ข้ารู้สึกผิดจนไม่กล้าสู้หน้าคุณชายหนิง จึงต้องใช้ข้ออ้างว่าป่วยมาปิดบัง" นางแสดงสีหน้าละอายใจยิ่ง
"รู้สึกผิดต่อข้าเรื่องอันใด? "
"ก็เรื่องที่ข้าน้อยไปเยือนร้านผ้าของคุณชาย"
"เรื่องนั้นนี่เอง" เขาแสดงสีหน้ากังวลขึ้นมาทันที เพราะรู้สาเหตุว่าจื้อซิ่งเหมี่ยนแอบสวมรอยซื้อผ้าที่ร้านแต่มิจ่ายค่าผ้า แต่ให้ไปเก็บยังจวนสกุลกู้
"ข้าน้อยรู้สึกไม่สบายใจจึงนัดให้คุณชายออกมายังโรงเตี๊ยมแห่งนี้ หวังจะอธิบายให้คุณชายได้เข้าใจข้าน้อย"
"อธิบาย? เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องอธิบายหรอกและเจ้าก็ไม่ต้องเป็นกังวลหากเจ้าอยากได้สินค้าตัวใดก็ไปเลือกได้เลยข้าจะให้คนจัดการให้ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายเจ้าไม่จำเป็น"
"ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ เมื่อไม่กี่วันก่อนคุณชายก็เสียเงินจำนวนมากให้ข้า ด้วยเหตุนี้ข้าน้อยที่คิดอยากจะตอบแทนโดยตั้งใจจะอุดหนุนสินค้าที่ร้านเพราะหากจะนำเงินมาคืนให้แก่ท่านโดยตรงคงไม่ดีแน่
แต่ไม่คิดว่าหลงจู๊ที่ร้านจะเข้าใจผิดคิดว่าข้าน้อยเป็นกู้หรูอวี้ ไม่ยินยอมให้ข้าน้อยจ่ายค่าผ้า กลับส่งรายการไปยังจวนสกุลกู้"
"เจ้าอย่าคิดมากไป ถึงอย่างไรเจ้าก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นบุตรีของ
ใต้เท้ากู้ อีกอย่างเจ้าไม่เคยได้สิ่งใดจากบิดา จำนวนเงินเพียงแค่นี้เล็กน้อยมากสำหรับสกุลกู้นัก"
"แล้วหนิงฮูหยินจะไม่โกรธหรือเจ้าคะ ถ้ารู้ความจริงว่า.."
"ท่านแม่ข้าไม่โกรธหรอก เพราะอย่างไรเสียกู้ฮูหยินก็ได้ให้คนนำเงินมาชำระแล้ว"
"เช่นนั้นข้ายิ่งต้องไปอธิบายกับกู้ฮูหยิน ยิ่งนางไม่ชอบข้า มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นจะทำให้ยิ่งบาดหมางเข้าไปอีก ถ้าอย่างไรข้าน้อยขอตัวนะเจ้าคะ" นางกล่าวและกำลังจะลุกจากเก้าอี้
"เดี๋ยวสิ! นั่นเจ้าจะไปไหน? "
"ข้าน้อยจะนำเงินไปคืนให้กับคนสกุลกู้และจะอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้กู้ฮูหยินฟังเจ้าค่ะ"
"เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องเป็นกังวล ข้าจัดการเอง"
"แต่..."
"ข้าจัดการเอง" เขาเอ่ยคำหนัก จนจื้อซิ่งเหมี่ยนยอมหยุด ทำให้หนิงไช่กวงพอใจกับท่าทีเชื่อฟังของนางมาก
"ข้าน้อยขอบคุณคุณชายหนิงล่วงหน้านะเจ้าคะ เช่นนั้นมื้อนี้ข้าน้อยขอเลี้ยงท่านเองนะเจ้าคะ" เขายิ้มก่อนที่จะเอ่ย "ได้!"
หลังจากที่ทานอาหารและสนทนาได้สักพัก นางก็เอ่ยถาม
หนิงไช่กวงอย่างกระตือรือร้น "คุณชายหนิง ข้าจำได้ว่าเวลาว่างท่านจะหาเรื่องบันเทิงใจในยามที่ท้องฟ้าสว่างอยู่เนืองนิตย์ ปกติยามว่างจากกิจการท่านทำเรื่องอันใดที่สนุกหรือเจ้าคะ"
เขายิ้มรับและเอ่ยคำ "ทำอะไรเรื่องเจ้าอยากจะรู้ไหมล่ะ"
"หากเป็นเรื่องที่ให้สตรีสร้างความสำราญใจเรื่องนั้นข้าน้อยรู้แล้วเจ้าค่ะ"
"และถ้าหากข้า..." ในเมื่อนางเปิดปากถามเขา เขาก็จะเปิดปากเอ่ยคำชวนนางไปสนุก แต่ดูเหมือนนางจะไม่สนใจในสิ่งที่เขาเชื้อเชิญนาง
"ข้าคิดว่าข้าอยู่ที่โรงเตี๊ยมนานเกินไปแล้ว คิดจะลองไปเดินเล่นเสียหน่อยหาเรื่องสนุกๆ ไม่รู้ว่าคุณชายหนิงจะสนใจหรือไม่" สตรีเช่นนางคงอยากจะเล่นตัว หวังให้ใครๆ ได้เห็นว่าเขาเดินคู่กับนางเพื่อหวังปีนสู่ตำแหน่งสูง ได้! เขาจะตอบรับคำเชิญนาง
"ไปสิ ข้าก็รู้สึกเบื่อแล้ว"
"เช่นนั้นไปเชิญคุณชายเจ้าค่ะ" หนิงไช่กวงลุกขึ้นหลังจากใช้ผ้าเช็ดปากที่มันจากคราบอาหาร เขาลุกขึ้นเดินนำจื้อซิ่งเหมี่ยนออกจากห้องลงบันไดออกจากโรงเตี๊ยม
ทั้งสองเดินไปได้สักพัก จื้อซิ่งเหมี่ยนเอ่ยถามหนิงไช่กวงจนเขามองตามมือที่นางชี้ไป "คุณชายหนิง ไม่ทราบว่าที่นั่นมีอะไรพิเศษหรือเจ้าคะ เหตุใดถึงมีผู้คนเดินเข้าออกกันนัก"
"ที่นั่นไม่เหมาะกับสตรีเช่นเจ้าหรอก ข้าว่าเจ้าไปดูทางนั้นเถิด"
"ไม่เหมาะ? คงไม่หรอกเจ้าค่ะ เพราะหากไม่เหมาะจริงข้าน้อยคงไม่อยู่ที่หอนางโลมหรอกเจ้าค่ะ"
"ข้าขอโทษ"
"ข้าไม่ได้โกรธเสียหน่อย คุณชายไม่จำเป็นต้องขอโทษ แต่จะให้ข้าอารมณ์ดี คุณชายสามารถพาข้าเข้าไปได้ไหมเจ้าคะ? "
"เจ้าแน่ใจ? "
"เจ้าค่ะ" เขาสบตานางเห็นถึงความมั่นใจ จึงแสร้งจำยอมพานางเดินเข้าไป แต่แท้จริงแล้วเขานั้นต้องการเข้าไปตั้งแต่แรกแล้ว
ป้ายหน้าร้านเขียนให้คนที่เข้าไปภายในอ่าน "ฟู่ กุ้ย จี๋ เสียง"
จื้อซิ่งเหมี่ยนอ่านออกเสียงทีละคำ และยิ้มที่มุมปากทำให้หนิงไช่กวงหันมามอง "ยิ้มอันใด? "
"ข้าน้อยอยากรู้ว่าจะอุดมไปด้วยเงินทองจริงหรือไม่ คุณชายเคยมาหรือไม่เจ้าคะ"
"ก็...ไม่บ่อย"
"แสดงว่าเคยมา มิน่าเล่าข้าเคยได้ยินผู้คนกล่าวถึงหัวจี๋ ป๊อ ฮวยหวย ไม่คิดว่าจะอยู่ที่ปลายจมูกนี่เอง"
"เจ้าอยากลองเล่นอะไรก่อนดีล่ะ"
"ดูคุณชายเล่นดีกว่าเจ้าค่ะ ข้าจะยืนดูข้างๆ คุณชายเองเจ้าค่ะ"
"ก็ได้" เขาไม่ปฏิเสธนางแต่กลับรู้สึกว่าความคิดของนางเหมาะสมดี เขาเดินนำนาง ส่วนจื้อซิ่งเหมี่ยนเดินตามอย่างไม่รีบเร่ง เมื่อเห็นว่าหนิงไช่กวงเดินห่างไปได้ระยะและไม่สังเกตตน นางกระซิบคนสนิทที่เดินมากับนางด้วยให้ไปแจ้งบางสิ่งกับเจ้าของบ่อน
"เจ้าค่ะ" เมื่อสั่งงานแล้ว จื้อซิ่งเหมี่ยนก็รีบสาวเท้าให้ทันหนิงไช่กวง
- ผู้เขียน
