“วี...เป็นอะไร”
“...ฮึก!”
ผมตกใจเพราะวีนัสก้มหน้าบีบมือตัวเองแน่นแล้วไม่นานก็สะอื้นออกมา
จากที่ลุกขึ้นยืนเตรียมไปที่อื่นกลายเป็นผมต้องรีบนั่งลงตรงหน้าเธออีกครั้ง
“วี”
“ฮึก! ไม่ต้องมาทำแบบนี้ได้ไหม!”
ผลัก!
เธอเสียงดังกึ่งตะคอกแล้วก็ผลักไหล่ผมจนผมหงานหลังล้มลง
“ทำอะไร”
“ฮึก! ไม่ต้องมาพูดเลยไอ้บ้าเทมป์!”
อ่าส์! วีแม่งเป็นอะไรวะ ทั้งร้องไห้ทั้งวีนผมจนผมงงไปหมด มากกว่าความงงก็คือเป็นห่วง
“...เป็นอะไรวีนัส” ผมเริ่มเสียงเครียดขึ้น เป็นห่วงไม่รู้ว่าเป็นอะไรกันแน่
“ฮึก! ออกไปก่อน”
“ไม่ เธอร้องไห้แบบนี้จะไปไหนได้วะ”
“...ฮึก!”
“วี...เป็นอะไร”
“ฮึก!” ผมถามคนที่ก้มหน้าสะอื้น ถามพร้อมกับแตะลงที่หลังมือของเธอเบา ๆ เพราะกลัวเธอด่า
“ร้องไห้เพราะอะไรบอกได้ไหม...เป็นห่วง” พอผมพูดจบเธอก็เงยหน้าขึ้นมามองผมทั้งน้ำตา แถมสายตาที่กำลังมองมาก็เต็มไปด้วยสายตา...ตัดพ้อ สายตาตัดพ้อที่ผมไม่เข้าใจว่าเกิ
