“ผมรักของผมครับแม่ ผมรักคนนี้อยากอยู่กับคนนี้”
ผมมองแม่ด้วยสายตาอ้อนวอนอย่างที่ผมมั่นใจว่าทั้งชีวิตไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน แม้แต่ตอนที่บอกแม่ว่าอยากหมั้นกับซอนย่าก็ไม่เคยอ้อนวอนแม่ถึงขั้นนี้
“...”
“ผมขอร้อง อย่าทำอะไรวี”
“แกหลงมัน ตื่นซะตาเทมป์” แม่ลดน้ำเสียงลง แต่ผมรู้ว่าแม่ไม่ได้ใจอ่อนแม้แต่นิดเดียว
“ไม่ได้หลงแม่ วีไม่เคยทำอะไรให้ผมหลงเลย มีแต่ไล่ให้ผมไปหาซอนย่าด้วยซ้ำ”
“มารยาผู้หญิงแกตามไม่ทันเหรอตาเทมป์”
“ผมตามผู้หญิงทันครับ ผมรู้ว่าใครเป็นยังไง”
“หึ! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นในบ้านฉัน!”
“แม่ครับผมขอโทษ แต่แม่ให้โอกาสผมได้ไหม ผมรักคนนี้จริง ๆ นะแม่”
“ตอนหนูซอนย่าแกก็บอกว่าแกรักตาเทมป์”
“...” ผมรู้ ตอนนั้นผมก็บอกว่ารัก แต่มันไม่เท่ากันว่ะ เออผมเห็นแก่ตัว แต่จะมีใครรักคนใหม่น้อยกว่าคนเก่าวะ ถ้ารักคนเก่ามากจะมีคนใหม่เข้ามาได้ยังไงจริงไหม
“ตั้งสติคิดให้ดี ๆ ยัง
