EP : 8
2143 คำ
“...ถามว่ารักไหมก็คงยังรักอยู่ แต่ถ้าถามว่าอยากอยู่ด้วยเหมือนเมื่อก่อนไหม พี่บอกตามตรงนะซอนย่าว่าพี่ไม่อยากอยู่กับเราแล้ว พี่ทนนิสัยงี่เง่าเอาแต่ใจทำตัวเป็นเจ้าชีวิตคนอื่นของเราไม่ไหว”
“ฮึก! แต่ที่ซอนทำทุกอย่างจนดูน่ารำคาญเพราะซอนรักพี่เทมป์มากนะ ซอนแค่รักมาก หวงมาก ห่วงมากแค่นั้นเอง”
“...”
“ทำไมล่ะ หวงไม่ได้ห่วงไม่ได้เลยเหรอ ฮึก! ผัวทั้งคนนะพี่เทมป์ ฮื่อ ๆๆ”
“...”
“ซอนก็แค่กลัวพี่เทมป์เปลี่ยนไป กลัวพี่เทมป์ไปรักคนอื่นถึงได้คอยตามตลอดเวลา ฮื่อ ๆๆ”
“มันทำให้พี่อึดอัดนะซอนย่า”
“ฮึก! ซอนขอโทษ ซอนขอโอกาสแก้ตัวได้ไหม”
“...เดี๋ยวค่อยคุยกัน”
“ฮึก! ฮื่อ ๆๆ” อ่าส์! พอไม่ได้อย่างใจก็ร้องไห้ แบบนี้ไงกูถึงเบื่อแล้วเบื่ออีกเบื่อซ้ำเบื่อซากไม่จบไม่สิ้น
ผมไม่พูดอะไรปล่อยให้ร้องไป ทนไม่ไหวก็เปิดเพลงแม่งให้ดังลั่นรถจนมาถึงคอนโดของเธอ
“ฮึก! ไม่ขึ้นไปเหรอ”
“ไม่”
“พี่เทมป์~ ฮื่อ ๆๆ”
“จะร้องไห้ทำไม พี่ไม่อยากลงไปไม่มีอารมณ์ลงเธอจะฝืนใจพี่เหรอซอนย่า”
“แล้วทำไมถึงไม่ลง ลงไปนอนกอดกันปรับความเข้าใจกันเดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้น จะแยกกันให้ทรมานทำไม ฮื่อ ๆๆ” ลงไปนี่แหละโคตรทรมาน
“พี่อยากอยู่คนเดียวก่อนซอนย่า”
“ไม่เอา ซอนไม่อยากให้พี่เทมป์ไปไหน ฮื่อ ๆๆ ขึ้นไปบนห้องกับซอนนะคะพี่เทมป์” ซอนย่าอ้อนวอนทั้งน้ำตาแล้วก็เกาะแขนผมเอาไว้
“...” ผมไม่มองหน้าเธอ เลือกมองตรงไปข้างหน้าแล้วนิ่งแทนคำตอบ
“ฮื่อ ๆๆ พี่เทมป์ลงไปนะคะ ค้างที่ห้องซอนนะ ฮื่อ ๆๆ พี่เทมป์ขา พี่เทมป์ลงไปปรับความเข้าใจกันเถอะนะ ฮื่อ ๆๆ”
“พี่เทมป์ ฮื่อ ๆๆ พี่เทมป์ขับรถเข้าไปจอดนะ นะพี่เทมป์นะ ฮื่อ ๆๆ”
“ซอนย่า! อย่าทำให้รำคาญมากกว่านี้!” ผมเริ่มสุดจะทน ซอนย่าแม่งใช้น้ำตากับเสียงร้องไห้บีบบังคับให้คนยอมตามใจมาทั้งชีวิตรึไงวะ
“พี่เทมป์ไม่รักซอนแล้วใช่ไหม มีคนอื่นแล้วใช่ไหม ฮื่อ ๆๆ”
“โว้ย! ทำไมน่ารำคาญแบบนี้วะ!”
“ฮึก!...มีคนอื่นใช่ไหม” เธอจ้องผมทั้งน้ำตาผมเองก็จ้องหน้าเธอเหมือนกัน
“อย่าน่ารำคาญ”
“ซอนไม่ได้โง่นะพี่เทมป์ ฮึก! อย่าให้รู้ว่าอีนั่นเป็นใครมันไม่ตายดีแน่!”
“ลงไป”
“...”
“ลงไป!”
“...ฮึก!”
“จะลงดี ๆ หรือจะให้พี่ไปกระชากลง!”
“...” เธอจ้องผมทั้งน้ำตา เม้มปากจนเป็นเส้นตรงก่อนจะค่อย ๆ ลงจากรถไป พอซอนย่าลงไปได้แค่ประตูรถปิดเท่านั้นผมก็เหยียบรถออกมาด้วยความเร็วทันที
น่าเบื่อ โคตรน่าเบื่อเลย เคยคิดจะอยู่ด้วยแต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วสักวันคงทนไม่ได้แล้วถอนหมั้นให้จบ ๆ ไป
-วันต่อมา-
“...” ฉันตื่นมาก็เจอคนที่ควรนอนอยู่คอนโดเมียตัวเองมานอนอยู่ข้างฉัน
กลับมานอนที่นี่แสดงว่ายังไม่ปรับความเข้าใจกันแน่นอน
“เฮ้อ!” เหนื่อยฉันอีกแน่นอน
“ถอนหายใจทำส้นตีนอะไร”
“นึกว่ายังไม่ตื่น”
“หึ!” เขาแค่นเสียงใส่แล้วพลิกตัวหันหลังให้ เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้น่ารำคาญ แต่ช่างเถอะสนใจมากประสาทจะกิน
“วันนี้เลิกเรียนแล้วไปไหน” พอลุกจากเตียงเสียงเขาก็ดังไล่หลังมา
“กลับบ้าน”
“ดี”
“นายจะกลับเหรอ” ฉันหันไปถามทันทีเพราะอะไรรู้ไหม เพราะไม่อยากให้เขากลับไง
“...รอห่าอะไรล่ะ” เขาพลิกตัวกลับมาแล้วกระตุกยิ้มตอบฉัน
“...” พูดไม่ออกเพราะรู้ตัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น
“หึ ๆๆ ไม่ต้องทำหน้าดีใจขนาดนั้น”
“นอน ๆ ไปเถอะเทมป์” ขี้เกียจคุยกับเขาเพราะไม่เคยได้คุยอะไรดี ๆ เลยเดินไปอาบน้ำแล้วเตรียมไปเรียน
ไม่อยากกลับบ้านแล้วแต่เพราะบอกน้าทิพย์เอาไว้แล้ว น้ารอยังไงก็ต้องกลับ ถึงแม้ว่ากลับแล้วจะต้องไปเจอเรื่องจัญไรจากไอ้คนอัปรีย์ก็ตาม!
-มหาลัย S-
“ไง”
“ทักฉัน?”
“อื้ม ทักเธอสิยืนอยู่คนเดียวจะให้ทักใคร”
“ฮ่า ๆๆ โทษที ไม่คิดว่าเดือนคณะอย่างนายจะทักทายฉัน” ฉันแกล้วแซวคนข้าง ๆ ที่บังเอิญยืนรอลิฟท์อยู่ด้วยกันแค่สองคน
“ทำไม เป็นแค่เดือนคณะทักดาวมหาลัยไม่ได้รึไง”
“ชิส์! พูดไปเรื่อย ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นทำไมวันนี้พี่ไอซ์ถึงมาเช้าได้คะ”
“หึ! วิชาพ่อเธอทำฉันต้องมาเร็ว”
“ฮ่า ๆๆ ทำหน้าให้สดใสหน่อยสินาน ๆ มาเข้าเรียนเช้านะ” ฉันแซวเพราะหน้าเขาบึ้งไม่สบอารมณ์ อ้อ! ส่วนที่เขาบอกว่าวิชาพ่อฉันไม่ใช่ว่าพ่อฉันเป็นอาจารย์อยู่ที่นี่หรอกนะ เขาก็พูดไปงั้นแหละเพราะเช้านี้ต้องพรีเซ้นต์งานของอาจารย์ประสิทธิ์ อาจารย์วัยคุณลุงที่นักศึกษารักเหมือนพ่อทั้งที่แกโคตรเนี้ยบโคตรดุเลยแค่นั้นเอง
“เช้าขนาดนี้ใครจะมีอารมณ์ยิ้มวะ”
“ต้องดึก ๆ งั้นสิพี่ไอซ์ถึงจะยิ้มได้”
“หึ! รู้ดี แล้วคืนนี้ไปรึเปล่า”
“ไปไหน?”
“ไม่อ่านไลน์?”
“ไลน์? ไม่ได้อ่านอ่ะ เมื่อคืนนอนเร็วตื่นมาก็รีบอาบน้ำมาเรียนเลย” เปล่าหรอก ทำอย่างอื่นจนเหนื่อยเลยไม่มีอารมณ์ทำอะไรต่างหากเลยไม่ได้อ่านไลน์
“เพื่อนมันนัดกันไปฉลองพรีเซนต์งานที่ Differ”
“ยังพรีเซนต์ไม่ผ่านเลยนะพวกมันตื่นเต้นอะไรกัน”
“หึ ๆๆ เธอก็รู้ว่าข้ออ้าง ปกติก็ไปเที่ยวกันทุกศุกร์เสาร์อยู่แล้ว”
“อือ” ก็คงเป็นแบบนั้น แต่เวลาที่มีประเด็นนัดทีไรเพื่อน ๆ จะไปกันเยอะทุกที
“เธอก็ไปด้วยล่ะ”
“ไม่เอาอ่ะ จะกลับบ้าน”
“อาทิตย์นี้กลับบ้านเหรอ”
“อื้อ”
“เดี๋ยวกลับพร้อมกันก็ได้ ไปเที่ยวกับเพื่อนก่อนสิวะ” ไอซ์กับฉันอยู่บ้านใกล้ ๆ กันค่ะ ซอยเดียวกันเลยล่ะ แล้วที่สำคัญเขากับไอ้บ้าเทมป์เป็นเพื่อนกันด้วย แต่...ไม่ลงรอยกันหรอกนะคะ เมื่อก่อนก็สนิทกันมากนะแทบจะเป็นเพื่อนรักกันแต่พอขึ้นปีหนึ่งก็มีปัญหากัน ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาสองคนมีปัญหาอะไรกัน ความจริงไม่มีใครรู้เลยด้วยซ้ำ
“ไม่เอาอ่ะ อยากกลับบ้าน”
“แต่เพื่อนมันไปกันหมด เธอไม่ไปคนเดียวหมานะวี”
“หมาก็หมา”
“ทำไม กลัวไอ้ห่าเทมป์มันว่ารึไง”
“กลัวบ้าอะไรล่ะ”
“ไม่กลัวก็ไป เดี๋ยวพากลับบ้านเอง”
“ไม่เอา บ้านไกลจะตายเผื่อนายเมาล่ะ”
“มีเธอให้ดูแลฉันไม่เมาหรอก ไปด้วยกันนี่แหละ”
“เดี๋ยวน้าพิมพ์ดุ”
“เดี๋ยวโทรขอเอง ถ้ารู้ว่าไปกับฉันไม่ดุหรอก”
“สรุปจะให้ไปให้ได้”
“...” เขามองหน้าไม่ตอบอะไรแค่กระตุกยิ้ม โอเค ยังไงไอซ์ก็ลากฉันไปแน่นอน
ไปก็ไป ก็ดีเหมือนกันค่ะ ไปสนุกกับเพื่อน ๆ บ้างเพราะช่วงหลัง ๆ ตั้งแต่ไอ้บ้าเทมป์เลิกติดเมียฉันก็ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวกับเพื่อนเลย
-@Differ Bar-
“โอ้โห~ พวกมึงดูสิว่าไอ้ไอซ์พาใครมา~”
“คุณวี~ คุณพิงค์~” เสียงเพื่อนผู้ชายในสาขาเรียกชื่อฉันกับพิงค์ที่เดินเข้ามาพร้อมกับไอซ์ดังประสานเสียงกันทันที
“ไอ้พวกบ้า เรียกอะไรดังขนาดนั้นอายคน” ฉันด่าพวกมันที่แกล้งทำเหมือนฉันกับพิงค์เป็นบุคคลสำคัญจนเรียกเสียงดังลั่นคนหันมามองกันเต็ม
“ไม่เรียกดังได้ยังไงล่ะครับนาน ๆ คุณวีนัสจะออกมาสนุกกับพวกกระผมสักครั้ง”
“พอ ๆ เลย แซวอยู่นั่น” ฉันโบกมือปัดป่ายห้ามไม่ให้พวกมันแซวอีกแล้วก็เดินไปหาที่ว่างนั่งกับเพื่อน ๆ จากนั้นความสนุกก็เริ่มต้นขึ้นทันที
#VENUS END
#TAMP TALK
18.30 น.
Tamp : ถึงไหน
20.10 น.
Tamp : เมื่อไหร่จะถึงบ้านวะ
21.30 น.
Tamp : มึงอยู่ไหนวี!
ผมนั่งมองข้อความที่ส่งไปในเวลาที่แตกต่างกัน แต่ที่เหมือนกันคือวีนัสมันไม่อ่านข้อความของผมเลยแม้แต่ข้อความเดียว!
บอกจะกลับบ้านแต่เสือกไม่กลับ คืนวันศุกร์แบบนี้ไม่กลับบ้านไม่ต้องสืบก็รู้ว่าวีนัสมันต้องไปแรดที่ผับไหนสักที่แน่นอน!
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
แม่ง! มีโทรศัพท์แต่เสือกไม่รู้จักรับทั้งที่กูโทรไปเป็นร้อยสาย ถ้ามีแล้วเสือกให้คนติดต่อไม่ได้ไม่ต้องมีดีกว่ามั้ง เจอตัวเมื่อไหร่กูจะทุบโทรศัพท์ให้เละคามือเลย!
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
ติ๊ด!
(เออ)
“ไอ้เฟิร์สมึงรู้ไหมว่าวีนัสไปเที่ยวที่ไหน”
(มีไรวะ)
“น้ากับแม่กูถามหาไม่กลับบ้านกลับช่องสักที”
(อยู่กับกู)
“อยู่กับมึง?”
(มาเที่ยวกับพวกกูนี่แหละเดี๋ยวผับปิดไอ้ไอซ์ก็พากลับบ้านมั้ง มากลับไอ้ไอซ์)
“อะไรนะ!” โมโหเพราะรู้ว่าหนีไปเที่ยวทั้งที่ตกลงกันว่ากลับบ้านอยู่แล้วแต่เสือกไปกับไอ้เหี้ยไอซ์อีกต่างหาก ไม่ตายดีแน่มึง!
(ใจเย็น ๆ มึงเป็นเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย)
“เป็นเหี้ยอะไรล่ะ กูไม่ได้หลับได้นอนเพราะแม่กูกับน้ามันตามหามันอยู่แต่เสือกหนีเที่ยวจะไม่ให้ก็โมโหได้ยังไง” ผมพูดไปงั้นล่ะ ความจริงทั้งบ้านปิดไฟนอนไปหมดแล้ว
(อ้าว วีมันหนีเที่ยวเหรอวะ)
“เออ มึงอยู่ที่ไหนเดี๋ยวกูไป”
(เฮ้ยไม่ต้องก็ได้ เดี๋ยวกูบอกมันให้มันจะได้รีบกลับ)
“ไม่ต้อง มึงไม่ต้องบอกเลยไอ้เฟิร์ส เดี๋ยวกูไปรับกลับเอง กูจะได้ช่วยพูดกับแม่แล้วก็น้าด้วย”
(เอางั้นเหรอวะ)
“เออ”
(โอเค กูอยู่ Differ โต๊ะหน้าเวทีเลย)
“เออ ขอบใจมากเดี๋ยวกูรีบไป”
ติ๊ด!
หึ! หนีเที่ยวแถมยังไปแรดกับผู้ชายแล้วคิดว่ากูไม่มีปัญญาตามหาเหรอ ดูถูกกูมากเกินไปแล้ววีนัส!
เอี๊ยด!!!
ผมใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการขับรถจากบ้านมาผับที่ยัยนั่นหนีมาแรด ครึ่งชั่วโมงถือว่านานแต่ถ้าเทียบกับระยะทางจากบ้านถึงที่นี่ผมบอกได้เลยว่าผมใช้เวลามาถึงได้เร็วมาก
“หวัดดีครับเฮียเทมป์” ที่นี่เป็นผับประจำแถมยังเป็นผับของรุ่นพี่ที่สนิทเลยไม่แปลกที่เด็กรับรถจะรีบวิ่งมารับตั้งแต่ยังไม่ลงรถ
“อืม”
“มาดึกเลยนะครับเฮีย”
“กูมาตามคนไม่ได้มาดื่ม”
“ใครครับเฮีย”
“เพื่อน เฮียฟลุ๊คอยู่ไหม”
“อยู่ครับ”
“อืม” ผมพยักหน้ารับ ยื่นทิปให้แล้วก็เดินไปด้านหลังร้าน เข้าด้านหลังแล้วเดินไปทักทายเจ้าของผับก่อนจะบอกว่ามาที่นี่ทำห่าอะไร
“ใจเย็น ๆ ล่ะมึง”
“หึ! นี่ยังไม่ใจเย็นอีกเหรอวะ ถ้าไม่ใจเย็นผมเดินไปกระชากยัยนั่นกลับตั้งแต่นาทีแรกแล้วเฮีย”
“ทำไม? หวงกลัวมีคนมาวุ่นวายรึไงวะ”
“เด็กผม ถึงไม่หวงก็ไม่ให้หมาที่ไหนแอบแดก”
“หึ ๆๆ ไอ้ห่า ทีมึงยังแอบแดกเขาได้ทำไมเขาจะไปแอบแดกกับคนอื่นบ้างไม่ได้ แฟร์ ๆ หน่อย”
“ก็ลองดูถ้าไม่อยากตายดี”
“ระวังเมียมึงกับแม่มึงรู้แล้ววีนัสจะอยู่ไม่ได้นะไอ้เทมป์” เสียงเฮียฟลุ๊คจริงจังขึ้นมาแต่ผมก็ไม่ได้สนใจนอกจากมองไปที่ยัยนั่นที่กำลังเต้น เต้นทำห่าอะไรอยากยั่วผู้ชายทั้งผับรึไง
“ไม่พูดก็ไม่มีใครรู้หรอกเฮีย”
“ความลับไม่มีในโลก มึงฟังคำกูไว้ อย่าเอาแต่ความต้องการของตัวเอง สักวันมึงก็ต้องแต่งงานกับคู่หมั้นมึง รีบปล่อยเขาไปซะก่อนที่แม่กับเมียมึงจะรู้แล้วเรื่องมันจะยุ่ง”
“หึ! ไม่มีทาง ผมไม่ปล่อยไปหรอก แต่งงานไปก็เก็บไว้นี่แหละ”
“ไอ้สัสเทมป์มึงจะเก็บเขาไว้เพื่อ จะให้อยู่ในสถานะอะไร”
“หึ ๆๆ เมียเก็บไง อยู่ในสถานะเดิมนี่แหละไม่เห็นจะยากตรงไหนเลยเฮีย”
- ผู้เขียน
