EP : 7
2016 คำ
พั่บ พั่บ พั่บ!
“อ๊ะ อ๊ะ อร้าย~”
พั่บ พั่บ พั่บ!
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊าส์!!!!” เขาตามฉันมาติด ๆ ฉันที่นอนหมดแรงได้แต่รับแรงกดกับแรงกระตุกของท่อนเอ็นใหญ่ในร่างกาย
“อ่าส์~ มันฉิบ” เสียงกระเส่าปนหอบดังข้างหู ดังมาจากเขาที่นอนทับร่างกายของฉันเอาไว้
“ลงไปได้แล้วมันหนัก”
“ยัง”
“ฉันหนักนะเทมป์”
“ขี้เกียจลง เดี๋ยวก็ต้องขึ้นใหม่อยู่ดี”
“ไม่เอาแล้วเทมป์ เหนื่อย” ฉันบอกเขาแล้วพยายามจะพลิกตัวออกจากใต้ร่างกายเขาแต่เขาก็กดร่างกายลงมามากขึ้นทำให้ฉันขยับไปไหนไม่ได้
“ไม่ได้ขย่มจะมาเหนื่อยอะไรวะ วัน ๆ เอาแต่นอนเฉย ๆ ให้ฉันทำอยู่คนเดียวอย่ามาบ่น”
ฟอด~
เขากระซิบเสียงพร่าแล้วยังเอาจมูกมาเกลี่ยไล้ผิวของฉัน แต่ฉันเหนื่อยจนไม่มีแรงจะทำอะไรแล้ว ขนาดเขาพูดจาน่าถีบปากยังไม่มีแรงจะต่อปากต่อคำเลย
แต่ละรอบของเทมป์ไม่ใช่แค่สิบหรือสิบห้านาที แต่ทุกครั้งอย่างต่ำต้องครึ่งชั่วโมงแล้วใครมันจะไม่เหนื่อยล่ะ ต่อให้นอนยกขาเฉย ๆ ก็เหนื่อยเป็นเหมือนกัน
“ไม่เอาแล้วได้ไหม”
“ทำไม”
“เหนื่อยไง”
“เหรอ? โอเค ถ้างั้นมาลองดูว่าสุดท้ายจะเหนื่อยอย่างที่พูดจริง ๆ รึเปล่า~”
พั่บ!
“อื้อ! เทมป์นายทำบ้าอะไร”
“จะเอาเธอต่อไง อ่าส์~”
พั่บ!
“อื้อ~” ฉันอยากตะโกนใส่หน้าเขาว่าต่อให้เหนื่อยแค่ไหนแต่เจอแบบนี้เข้าไปไม่ว่าใครก็นอนให้ทำอะไรต่อได้อยู่ดีนั่นแหละ!
-เวลาต่อมา-
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
“วี~ เสียงโทรศัพท์เธอ”
“อื้อ~” ฉันขานรับเสียงงัวเงียไม่ต่างจากเขาพร้อมกับขยับลุกมาเปิดโคมไฟหัวเตียงเพื่อรับโทรศัพท์
เหมือนจะเพิ่งได้พัก น่าจะเพิ่งหลับไปไม่ถึงยี่สิบนาทีด้วยซ้ำก็มีคนโทรมารบกวนการนอนแล้ว
คอยดูนะถ้าโทรมาด้วยเรื่องไร้สาระไม่ว่าใครก็ตามฉันจะด่าให้
...คุณป้า
“...เทมป์”
“อืม~”
“แม่นายโทรมา”
“อะไรนะ” เขาถามด้วยเสียงงัวเงียแต่ก็ผงกหัวขึ้นมามองฉันทันทีที่ได้ยินว่าใครโทรมา
“คุณป้าโทรมา”
“อ่าส์! กี่ทุ่มแล้ว”
“ห้าทุ่มครึ่ง”
“เชี่ยแม่ง ซอนย่ากวนแม่ไม่เลิกแน่เลยว่ะ”
“เงียบก่อน” เสียงเขาที่พูดออกมาฟังดูเบื่อมาก แต่ฉันว่าฉันเบื่อมากกว่าอีกที่ต้องมาเจอเรื่องพวกนี้
ติ๊ด!
“สวัสดีค่ะคุณป้า”
(หนูนอนรึยังลูก)
“กำลังจะเข้านอนค่ะ คุณป้ามีอะไรรึเปล่าคะ” ฉันแกล้งถามทั้งที่รู้ว่าท่านโทรมาเพราะอะไร
“ไม่ต้องถามแล้วมั้งโทรมามีอยู่เรื่องเดียว”
“เทมป์!” ฉันหันไปขึงตาใส่เขาที่บ่นออกมาด้วยความหงุดหงิดก่อนจะรีบเดินออกจากห้องนอนเพราะกลัวไอ้บ้าเทมป์พูดอะไรออกมาให้แม่เขาได้ยิน
(หนูอยู่กับใครลูก)
“คะ ไม่มีนี่คะคุณป้า” ซวย ใจเต้นแรงด้วยเพราะกลัวโดนจับได้ ถ้าโดนจับได้ฉันว่าไม่ใช่เรื่องน่ายินดีแน่นอน
(แต่ป้าได้ยินเสียงผู้ชาย)
“อ๋อ พอดีเมื่อกี้วีเปิดทีวีน่ะค่ะ”
(อ่อ ถ้างั้นป้าพูดธุระของป้าเลยนะ)
“ค่ะ”
(หนูช่วยติดต่อไอ้เทมป์ให้ป้าหน่อยได้ไหม ป้าติดต่อมันไม่ได้ จนถึงตอนนี้มันก็ยังไม่มาหาหนูซอนเลย)
“คุณป้าขา ถ้าคุณป้าติดต่อไม่ได้วีก็คงติดต่อไม่ได้หรอกค่ะ” ฉันบอกออกไปด้วยน้ำเสียงที่ประณีประนอมที่สุด
(ได้สิ หนูเป็นเพื่อนกับมันมาตั้งแต่เด็ก เพื่อนกันคุยกันง่ายกว่าป้าอยู่แล้ว ช่วยป้าหน่อยนะหนูวี)
“คือ...”
(ถ้าหนูติดต่อมันไม่ได้อย่างน้อยก็ช่วยสืบให้หน่อยว่ามันแอบมีกิ๊กที่ไหนบ้างป้าจะได้จัดการ มันทิ้งขว้างหนูซอนแบบนี้ไม่ได้)
“เขาไม่ได้รักซอนย่าแล้วรึเปล่าคะคุณป้าถึงหายบ่อย ๆ” ฉันลองถามออกไปเบา ๆ ที่ถามไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันหรอกนะคะ แค่อยากให้ท่านลองคิดเพราะพฤติกรรมของไอ้บ้าเทมป์ไม่ได้ดูเหมือนคนที่เหลือใจให้ซอนย่าเลยสักนิดเดียว
(ไม่รักได้ยังไงตอนอยากได้เขามันจะเป็นจะตาย อีกอย่างมันหมั้นกับหนูซอนแล้วไม่ว่ายังไงก็ต้องแต่ง ไม่แต่งผู้ใหญ่ได้มองหน้ากันไม่ติดพอดี)
“แต่ถ้าเขาไม่รักซอนย่าแล้วไปรักคนอื่นเราจะทำยังไงคะคุณป้า” ฉันก็ลองถามเผื่อดูอีกนั่นแหละ แต่ตัดเรื่องรักฉันไปได้เลย ไม่ใช่แน่นอน ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เขาแค่ต้องการสนุกกับฉันแค่นั้น ไอ้บ้าเทมป์ไม่ใช่คนดีการที่เขาทำแบบนี้กับฉันไม่ใช่เรื่องแปลก ไม่จำเป็นต้องมีความรู้สึกอะไรมาเกี่ยวข้องด้วย
(ทำยังไงน่ะเหรอ ไม่ต้องถามเลยหนูวี ป้าจะขัดขวางทุกทางเลย ป้าไม่เอาใครมาเป็นสะใภ้ทั้งนั้นนอกจากหนูซอนย่าแค่คนเดียว พูดแล้วโมโห วางสายแล้วโทรหามันให้ป้าหน่อย ป้าโทรติดแต่มันไม่รับ ถ้าหนูโทรไปมันอาจจะรับก็ได้ ได้เรื่องยังไงแล้วโทรกลับมาบอกด้วยล่ะป้าจะรอ ป้านอนไม่หลับแน่ หนูซอนก็เหมือนกันนี่ก็ยังนั่งร้องห่มร้องไห้อยู่ที่บ้านอยู่เลย)
“...ค่ะคุณป้า”
(จ้ะ ขอบใจมากนะลูก ป้ารอนะ)
“ค่ะคุณป้า”
ติ๊ด!
“เฮ้อ!” ได้แต่ถอนหายใจแล้วสุดท้ายก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอน
“แม่ว่าไงล่ะ”
“นายไม่รับสายท่าน โทรกลับหาท่านเร็ว”
“ไม่มีทาง” เขาบอกแล้วทำท่าจะนอนต่อ
“ถ้าไม่โทรคืนนี้ก็ไม่ได้นอนแน่เทมป์ โทรเถอะไม่งั้นคุณป้าให้ฉันติดต่อนายให้ทั้งคืนแน่เพราะซอนย่าอยู่ที่บ้านนาย”
“อะไรนะ?”
“คู่หมั้นนายอยู่กับคุณป้า กำลังนั่งร้องไห้อยู่ ฉันว่านายรู้จักคู่หมั้นนายดีว่าคืนนี้จะปล่อยให้แม่นายไปนอนไหมถ้าติดต่อนายไม่ได้”
“อ่าส์! น่ารำคาญว่ะ!” เขาสบถออกมาก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงในสภาพเปลือยล่อนจ้อนที่ฉันเห็นจนชินตาแล้วเดินไปใส่เสื้อผ้าลวก ๆ
“ค่อย ๆ คุกันนะเทมป์”
“หึ! ไม่พอใจบ้างก็ได้นะเวลาจะไปหาเมียอีกคน หงุดหงิดอยู่แล้วยิ่งหงุดหงิดมากกว่าเดิม น่าเบื่อฉิบหาย”
“...” เป็นส้นตีนอะไรนักหนา
ฉันไม่ได้ต่อปากต่อคำ ยืนมองเขาเดินออกไปด้วยท่าทางหัวเสียแล้วก็ตรงไปทิ้งตัวลงที่เตียง
ไม่คิดอะไรทั้งนั้น คิดแค่วันนี้ฉันได้นอนเร็วแล้วก็ขอให้ซอนย่าทำอะไรก็ได้เพื่อที่จะมัดใจเขาได้อยู่หมัดจนเขาไม่มาร่านใส่ฉันอีกตลอดชีวิตก็พอ
#VENUS END
#TEMP TALK
เอี๊ยด!!!
ปัง!
“มาแล้วเหรอไอ้ตัวดี!”
“ทำไมไม่กลับบ้าน มากวนแม่พี่ทำไม” ผมไม่สนใจเสียงแม่เพราะผมโมโหซอนย่าอยู่ เดินเข้ามาเจอแม่นั่งปลอบซอนย่าที่สะอึกสะอื้นอยู่เลยถามเธอก่อน
ไม่รู้จะสะอื้นอะไรนักหนาตั้งแต่บ่ายโมงยันเที่ยงคืน ไปเอาน้ำตากับแรงสะอื้นมาจากไหนนักหนาวะ!
“ฮึก! ฮื่อ~ คุณป้าขาพี่เทมป์พูดจาไม่ดีกับซอนเลย ฮื่อ ๆๆ”
“ไอ้เทมป์! ทำไมแกไม่คุยกับน้องดี ๆ”
“อย่ามาบอกให้คุยดีนะแม่ ซอนย่างี่เง่าแบบนี้ใครจะไปคุยดีด้วย”
“ฮึก! ซอนก็ไม่ได้อยากทำตัวให้ถูกมองว่างี่เง่า แต่พี่เทมป์นั่นแหละที่ทำให้ซอนคิดมาก”
“ใช่ไอ้เทมป์ แกทำให้น้องคิดมาก แกเป็นผู้ชายแกหัดยอมน้องบ้าง”
“ทำไมผมต้องยอมแค่เพราะเป็นผู้ชาย หาเรื่องผมเพราะโทรหาแต่ผมไม่รับเพราะนอนอยู่มันสมควรเหรอครับแม่”
“ซอนไม่รู้ว่านอนอยู่นี่ ทำไมพี่เทมป์ไม่บอกก่อนล่ะคะว่าจะนอน ฮึก! ถ้าบอกซอนก็ไม่โทรกวนแล้ว ฮื่อ ๆๆ ซอนผิดทุกอย่างเลย ที่โทรหาก็เพราะเป็นห่วงเห็นเงียบหายไปซอนก็กลัวจะเกิดเรื่องอะไรไม่ดีกับพี่เทมป์ แต่ดูพี่เทมป์สิ ตัดสินซอนว่าซอนไม่ดีแค่เพราะซอนโทรหาด้วยความเป็นห่วง ฮื่อ ๆๆ”
“อ่าส์!” ผมโมโหคำพูดซอนย่า แต่ก็สงสารแม่ที่ต้องทนอดหลับอดนอนดึก ๆ ดื่น ๆ ถ้ายังเถียงอยู่ตรงนี้ไม่มีทางจบแน่
“คุณป้าขาซอนเสียใจ ฮื่อ ๆๆ”
“โอ๋ ๆๆ ไม่เป็นไรนะลูกนะ ไอ้เทมป์แกเห็นไหมว่าน้องเสียใจแค่ไหน แกทำให้น้องเสียใจมากแกรู้ตัวบ้างรึเปล่า”
“...มานี่ซอนย่า” ไม่มีใครรู้ว่าผมต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหนในการข่มอารมณ์
“ฮึก! ไม่ค่ะ พี่เทมป์ไม่เคยมองซอนในแง่ดี ฮื่อ ๆๆ” นี่ไง พอเห็นผมอ่อนให้หน่อยก็งอนต่อ น่าเบื่อฉิบหาย
“มานี่ มันดึกแล้ว ไปคุยกันสองคน กลับห้องเดี๋ยวพี่ไปส่ง" เสียงผมอ่อนลงเพราะไม่งั้นไม่จบเรื่องแน่
“ไม่ต้องไปส่งน้องแล้ว ดึกขนาดนี้ค้างที่บ้านกันไปเลย นอนห้องแกนั่นแหละจะกลับคอนโดทำไม”
“ไม่ได้ครับแม่”
“ทำไม”
“ไม่เอาครับ ผมต้องการความเป็นส่วนตัว ซอนย่าครับกลับกันได้แล้วมันจะดึกมากกว่านี้ พรุ่งนี้หนูมีเรียนเช้านะ”
“...ฮึก!”
“กลับห้องกันนะ”
“...ค่ะ” โอเคเรียบร้อย ซอนย่าเลิกดื้อผมเลยเดินเข้าไปหา เช็ดน้ำตาให้พร้อมกับพาเธอลาแม่ก่อนจะเดินมาขึ้นรถแล้วขับออกจากบ้านช้า ๆ
“หายไปไหนมาคะ ฮึก!” ขับรถพ้นรั้วบ้านซอนย่าที่ยังสะอื้นอยู่ก็ถามผมทันที แถมน้ำเสียงยังแข็งอีกต่างหาก เห็นอ่อนให้ก็แบบนี้ตลอด
“ไม่ต้องยุ่งเรื่องของพี่ เลิกร้องไห้แล้วนั่งเงียบ ๆ”
“พี่เทมป์! ทำไมไม่พูดจาดี ๆ กับซอน!”
“เงียบ! พี่กลับมาเพราะเธอมากวนแม่พี่ไม่ใช่เพราะเธอร้องไห้จะเป็นจะตายรู้เอาไว้ซะ! เงียบแล้วนั่งเฉย ๆ ไม่งั้นพี่จะลากเธอลงรถตอนนี้เลย!” ถึงผมจะไม่ใช่คนอ่อนโยนแต่ก็ไม่ได้ถ่อยใส่เธอแบบนี้บ่อย ๆ นอกจากสุดทนจริง ๆ
กับซอนย่าเมื่อก่อนก็เคยตามใจเอาใจแล้วก็ดูแลอย่างดี แต่นานไปก็นิสัยเสียทำตัวเป็นเจ้าชีวิตมากเกินไปสุดท้ายหมาที่ไหนมันจะไปทนได้วะ
“พี่เทมป์...ทำแบบนี้กับซอนได้ยังไง ใจร้ายเกินไปรึเปล่า” ซอนย่าเสียงเบาลง เธอถามพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย
“ถ้าไม่เอาแต่ใจ ไม่เอาแต่ทำตัวงี่เง่าน่ารำคาญมันก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอกซอนย่า แต่บอกตามตรงว่าตอนนี้พี่โคตรเบื่อนิสัยเราเลย เบื่อฉิบหาย”
“ฮึก! ไม่รักซอนแล้วเหรอคะพี่เทมป์” เสียงเธออ่อนลงมาก คำถามนี้ถามออกมาเหมือนคนที่เจ็บปวดจนใจแทบขาดด้วยซ้ำ
“...ถามว่ารักไหมก็คงยังรักอยู่ แต่ถ้าถามว่าอยากอยู่ด้วยเหมือนเมื่อก่อนไหม พี่บอกตามตรงนะซอนย่าว่าพี่ไม่อยากอยู่กับเราแล้ว พี่ทนนิสัยงี่เง่าเอาแต่ใจทำตัวเป็นเจ้าชีวิตคนอื่นของเราไม่ไหว”
“ฮึก! แต่ที่ซอนทำทุกอย่างจนดูน่ารำคาญเพราะซอนรักพี่เทมป์มากนะ ซอนแค่รักมาก หวงมาก ห่วงมากแค่นั้นเอง”
“...”
“ทำไมล่ะ หวงไม่ได้ห่วงไม่ได้เลยเหรอ ฮึก! ผัวทั้งคนนะพี่เทมป์ ฮื่อ ๆๆ”
- ผู้เขียน
