ภาวะจำยอมรัก

บทที่ 4 ช่วยด้วย

“ยะ แยมไปทำอะไรให้พี่? ปล่อยแยมเดี๋ยวนี้นะคะ” ฐานิตาตะโกนด้วยเสียงสั่น เท้าและแขนของเธอพยายามดึงกลับจากการจับของนายนิกที่กำลังลากเธอเข้าห้องน้ำที่ว่างเปล่า

“ปล่อย! ปล่อยเดี๋ยวนี้!” ฐานิตาพยายามดิ้นอย่างสุดความสามารถ แต่แรงของนายนิกที่เป็นผู้ชายตัวใหญ่กว่าทำให้เธอไม่สามารถต่อสู้ได้

ปึก!

“โอ๊ย!!” ความเจ็บแปลบปวดไปที่กลางหลังทำให้ฐานิตาส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ขณะที่ร่างของเธอกระเด็นไปชนขอบอ่างล้างมืออย่างแรง

นายนิกเหวี่ยงร่างของเธอ เขาเหวี่ยงอย่างไม่ออมแรงเลยสักนิด จนร่างของฐานิตากระเด็นไปกระแทกเข้ากับขอบของอ่างล้างมืออย่างจัง ไม่สนว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอจะเป็นอะไรหรือเปล่า

“อึก!” ฐานิตากดฟันแน่น ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยน้ำตา เธอพยายามพยุงตัวไม่ให้ล้มลงไปกับพื้น

“อย่าเข้ามานะ!” ฐานิตาแผดเสียงห้าม แต่นายนิกยังคงเดินเข้ามาใกล้ แต่เขาก็ไม่ฟังเข้ามาประชิดตัวเธอในไม่กี่ก้าว

“น้องแยมจะเล่นตัวไปทำไมกันคะ” นายนิกถาม สายตาที่เขามองฐานิตาน่ารังเกียจเกินทน

“ออกไป!” ฐานิตาฝืนใช้แรงทั้งหมด ผลักร่างของนายนิกในจังหวะที่เขาไม่ทันตั้งตัว ทำให้อีกฝ่ายเสียการทรงตัวไป

เธออาศัยตอนที่เขากำลังเผลออยู่ ใส่สุดแรงวิ่งไปยังประตูที่อยู่ตรงหน้า หลงลืมความเจ็บปวดทั้งหมดที่มีอยู่ไปชั่วขณะ แต่เธอกลับเร็วไม่พอ…มันยังไม่พอที่จะทำให้เธอหลุดพ้นไปจากปีศาจอย่างเขา

“จะไปไหนคะ!” นายนิกคว้าร่างของเธอเอาไว้และเหวี่ยงเธอลงไปกับพื้นอีกครั้ง ไม่คำนึงว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างฐานิตาจะรับไหวหรือเปล่า ขอเพียงแค่เธอหนีไปไหนไม่ได้ เขาก็พอใจมากแล้ว

“โอ๊ย!” ฐานิตาส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บแปลบที่ทะลักกลางหลัง ความเจ็บนี้ไม่เพียงทำให้เธอเจ็บกายเท่านั้น แต่เหมือนกับว่าจิตใจของเธอถูกย่ำยีลงไปด้วย เธอกัดฟันแน่น พยายามพยุงตัวเองขึ้น แต่ร่างกายที่อ่อนล้าแทบจะไม่ฟังคำสั่งของเธออีกแล้ว

“พี่ขอแยมดี ๆ แล้วนะ แต่แยมดื้อเองเพราะฉะนั้นจะมาโทษพี่ทีหลังไม่ได้แล้วนะคะ” นายนิกนั่งยอง ๆ ข้างตัวของคนที่นอนบิดไปมาอยู่บนพื้นกระเบื้องสีขาว มือหยาบจับต้นขานุ่มที่โผล่ให้เห็น เพราะชายกระโปรงเลิกขึ้น

‘ไม่...ต้องไม่ใช่แบบนี้...ไม่ใช่ฉันที่จะต้องตกอยู่ในสภาพนี้’ เธอคิดในใจ น้ำตาที่ริ้นออกมาไม่สามารถหยุดได้ มือสั่นและเสียงหัวใจที่เต้นแรงจนเหมือนมันจะหลุดออกจากอก

เขาลูบต้นขาของฐานิตาไปมาอย่างน่าขนลุก การสัมผัสของเขา ทำให้ฐานิตารู้สึกถึงความขยะแขยงอย่างไม่มีที่สิ้นสุด จนเธอแทบอยากจะอาเจียนออกมาใส่หน้าของเขาเสียเดี๋ยวนี้

“เอามือออกไปนะ!” ฐานิตาตะโกนไล่อีกครั้ง ร่างกายเธอเจ็บอยู่ แต่ก็ใช่ว่าเธอจะยอมเขาง่าย ๆ

“แยมเป็นคนอ่อยพี่ก่อนแท้ ๆ” นายนิกพูดเสียงแข็งขึ้น เขาปล่อยมือที่จับขาของฐานิตา แต่เปลี่ยนไปลูบแก้มนุ่มของเธอแทน

“อย่ามาจับ!” ฐานิตาส่งเสียงห้ามเสียงแข็งแต่แฝงไปด้วยความกลัว เธอสะบัดหน้าหนีอย่างนึกรังเกียจ

“อย่าทำเหมือนตัวเองไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อนแบบนี้สิคะ” นายนิกพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปากนิด ๆ และยิ้มกระหยิ่มอย่างร้ายกาจ

“ยะ แยมไม่เคยเริ่มอะไร พี่อย่ามาพูดมั่ว” ฐานิตาตอบโต้เสียงสั่น เธอไม่เข้าใจว่าที่เขาพูดหมายถึงอะไรจริง ๆ เพราะเธอมั่นใจว่าเธอไม่เคยอ่อยเขา แม้แต่ครั้งเดียวก็ไม่เคย

“ก็ตอนที่แยม…ยิ้มให้พี่ไงคะ” นายนิกตอบคำถามอย่างมั่นใจ ซึ่งตอนนี้ฐานิตากำลังแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง ทั้งที่เธอเองแท้ ๆ ที่คอยยิ้มให้เขาอยู่ตลอดเวลา

แบบนี้…ถ้าไม่ให้เขาจะเข้าใจว่าเธอกำลังให้ท่าเขาอยู่แล้วจะให้คิดว่าอะไรได้อีก

“ไม่ใช่นะคะ!” ฐานิตาปฏิเสธเสียงดังใส่หน้าของชายหนุ่ม เนื้อตัวของเธอสั่นระริก เหมือนลูกนกที่เพิ่งหัดบิน

“ยังจะปากแข็งอีกเหรอคะ อย่างนี้สงสัยคงจะต้องโดนพี่ลงโทษซะแล้วสิ” นายนิกไม่พูดเปล่า เขาโน้มตัวลงไปใกล้ฐานิตายิ่งกว่าเดิม พร้อมกับใช้มือเลื่อนลงไปจับที่หัวไหล่ทั้งสองข้างของเธอเอาไว้เบา ๆ

“ไม่นะ! อย่า! ใครก็ได้ช่วยด้วยค่ะ!”

“อย่ากลัวไปเลยค่ะ” มือข้างหนึ่งของนายนิกไล่สัมผัสผ่านเรียวแขนของฐานิตาขึ้นลงไปมา แต่สัมผัสของเขานั้นกลับไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีไปด้วยเลยแม้แต่น้อย

“อย่าทำแบบนี้กับแยม…” ฐานิตาขอร้องเสียงสั่น ลมหายใจของเธอติดขัด หัวใจพลิ้วไหวไปด้วยความกลัว แต่นายนิกกลับไม่ฟังเธอเลย

“พี่สัญญาว่าจะทะนุถนอมแยมอย่างดีเลยค่ะ” ทั้งคำพูดทั้งการกระทำของเขาก็มีแต่จะยิ่งทำให้ฐานิตาสะอิดสะเอียน จนทนไม่ไหวอีกแล้ว

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ก็บอกให้หยุดไงวะไอ้ชาติชั่วเอ๊ย!!” ฐานิตาตะโกนออกมาด้วยถ้อยคำที่หยาบคายอย่างเหลืออด เธอลืมตามองนายนิกตรง ๆ อย่างเอาเรื่อง ถึงจะปิดความหวาดหวั่นเอาไม่มิดก็ตาม

“นี่…กล้าด่าพี่เลยเหรอคะ?” นายนิกชะงักไปเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าจะได้ยินถ้อยคำที่แสนจะร้ายกาจพวกนี้ออกมาจากปากของผู้หญิงสวย ๆ อย่างฐานิตา แต่แทนที่เขาจะโกรธที่ถูกเธอตราหน้าว่าเป็นคนชาติชั่ว ชายหนุ่มกลับระบายยิ้มออกมาอย่างชอบใจแทน

“ไอ้โรคจิต...”

“หึ! ปากดี ๆ แบบนี้พี่เห็นพอ ‘โดน’ เข้าไปก็ร้องเสียงหวานกันแทบจะทั้งนั้น” นายนิกพูดอย่างร้ายกาจ เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ สายตาที่มองฐานิตาเต็มไปด้วยความหื่นกระหายในตัวของเธอ

“ปล่อยสิวะ!” ทั้งยิ่งฐานิตาแสดงออกมากเท่าไหร่ว่าเธอต่อต้านเขาเท่าไหร่ นายนิกก็ยิ่งตื่นเต้นและอยากที่จะครอบครองเธอมากขึ้น และมากขึ้นเท่านั้น

“ยากดี! โคตรชอบเลยว่ะฮ่า ๆ”

“อย่านะ! ใครก็ได้ช่วยด้วยค่ะ!! ช่วยด้วย!” ฐานิตาหลับตาแน่นอีกครั้ง เธอร้องตะโกนขอความช่วยเหลือเสียงดังสุดฤทธิ์ ขณะที่ถูกนายนิกก้มลงมาซุกไซ้ที่ต้นคอขาว

“อ่า! กลิ่นแยมมันหอมแบบนี้นี่เอง” นายนิกสูดดมกลิ่นกายหอมหวานของฐานิตาเข้าเต็มปอดอย่างชื่นใจ ราวกับกำลังดอมดมดอกไม้งามที่มีกลิ่นหอมเย้ายวน

เพียงแต่ดอกไม้งามที่ว่านี้ มันไม่ใช่ดอกไม้แต่มันคือเธอ...คือฐานิตาที่เป็นคน...เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังถูกย่ำยีโดยคนชั่ว ๆ อย่าเขา

“อึก! ยะ หยุดนะ” ฐานิตาทำได้เพียงแค่ดิ้นรนและขอร้องเท่านั้น ภายใต้การคุกคามของนายนิกที่จับเธอเอาไว้แน่น ขณะที่ดวงตาคู่สวยก็เริ่มมีน้ำตารื้นเอ่อ

ลมหายใจเริ่มติดขัด หัวใจบีบรัดแน่น สติเริ่มแตกกระเจิงด้วยความหลังที่เข้มอยู่ในความรู้สึก คิดวนไปมาพร้อมกับถามตัวเองซ้ำ ๆ ว่าเธอจะต้องมีจุดจบแบบนี้จริง ๆ งั้นเหรอ? เธอหมดหวังจริง ๆ แล้วใช่ไหม? จะมีใครสักคนที่มาฉุดเธอออกไปจากนรกนี่ได้หรือเปล่า

ฐานิตาเกือบจะหมดหวังไปแล้ว เธอเกือบจะถอดใจไปแล้ว จนร่างของนายนิกได้ถูกกระชากออกไปพ้นตัวของเธอ ความหวังของฐานิตาก็ได้ถูกฟื้นคืนอีกครั้ง

ผลัก!

“ไอ้เหี้ยเอ๊ย! มึงเป็นใครมาสาระแนเรื่องของชาวบ้านวะ!!”

ฐานิตาไม่รู้ว่าเขาคือใคร...แต่เธอรู้สึกขอบคุณที่เขาเข้ามาได้ทันเวลาพอดี

“มึงนั่นแหละเป็นใคร! ถึงได้กล้ามาทำเรื่องต่ำ ๆ ในร้านกู!”

ทันเวลาพอที่จะให้เธอไม่ตกไปเป็นของ...ปีศาจร้ายเสียก่อน