รถกะบะแบบสี่ประตูจอดลงใต้ร่มไม้ ข้างๆคือแปลงดอกไม้กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา ลลิสาลงไปก่อนใคร มองภาพสวยงามตรงหน้าด้วยความตกตะลึง ที่เห็นตอนขับรถผ่านกับลุงเพิ่มในตอนนั้น ไม่ได้ครึ่งหนึ่งกับที่เห็นตอนนี้เลย
“ผมช่วยนะครับพ่อเลี้ยง”
พระนายขยับลงจากรถ วิ่งอ้อมมาช่วยพยุงเจ้านาย ไร้แววล้อเล่นเหมือนก่อนหน้า เมื่อพยุงออกมาจากรถเสร็จ คนตัวเล็กที่กำลังชื่นชมความงามของไม้ดอกนานาพันธุ์ ก็ถูกเรียกมาใช้งานทันที
“มานี่สิอลิส! เธอจะทิ้งงานตัวเองหรือไง”
ภาพใบหน้าเปื้อนยิ้มมุมปากเมื่อครู่ เขารู้ว่าไม่ได้มีแค่ตัวเองที่ได้เห็น พระนายก็ได้เห็นมันเช่นกัน ไม่ได้รู้สึกหวงหรอก เพียงแต่ไม่ชอบที่เธอดูมีความสุข ในขณะที่เขาต้องทนทุกข์จากบาดแผลคมเขี้ยวสุนัขแสนรักของเธอ
“ค่า!”
ลลิสาขี้เกียจต่อความยาวสาวความยืดกับพ่อเลี้ยงหนุ่ม ขานรับแบบลากเสียงเสร็จ ก็เดินมาหยุดอยู่ข้างๆร่างสูงใหญ่ สอดตัวเข้าใต้วงแขน พยุงคนเจ็บออกเดิ
