หนี้ร้ายแสนรัก

20 :45 น. เอี๊ยด! เสียงล้อรถยนต์เบียดกับพื้นคอนกรีต ในลานจอดรถของคลับชื่อดัง ทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยมุ่ยหน้า รถยนต์เพื่อนยากส่งสัญญาณบางอย่างให้รู้ ว่าเธอต้องนำมันเข้าอู่ซ่อมในเร็ววัน ก่อนที่มันจะพังแล้วสร้างความเสียหายมากไปกว่านี้ หลังจากคิดเรื่องเกี่ยวกับรถเสร็จ ดวงตากลมโตก็ทอดมองไปยังอาคารหลายสิบชั้นเบื้องหน้า ใบหน้าสวยหวาน ล้อมกรอบด้วยผมสีน้ำตาลเข้มมัดรวบเป็นทรงหางม้า ฉายความกังวลออกมาเด่นชัด หลังจากเห็นป้ายบอกชื่อสถานที่เต็มสองตา ริมฝีปากกระจับสวยพึมพำบางอย่าง ก่อนที่ร่างบอบบางจะขยับลงจากรถพร้อมกระเป๋าสะพายพาดอยู่บนไหล่ ลลิสา หญิงสาวอายุ 24 ปี เจ้าของร้านเสื้อผ้าแบรนด์ตัวเองที่ชื่อว่า Alice เธอเป็นผู้หญิงสวย นัยน์ตากลมโต ริมฝีปากจิ้มลิ้ม ผิวขาวเนียนละเอียดทั่วทั้งตัว ตามปะสาคนไม่ค่อยได้โดดแดดเท่าไหร่ ร่างสมส่วนก้าวเดินอย่างเร่งรีบ เข้าไปใกล้ตัวอาคารที่มีชื่อเรียกว่า The Beast Club The Beast Club คือแหล่งเริงรมย์อันดับหนึ่งของจังหวัด สถานที่แห่งนี้ในภาพจำของลลิสา มักจะอัดแน่นไปด้วยนักท่องเที่ยวอยู่เสมอ และเธอได้ยินมาว่า มันไม่ได้ดังแค่เรื่องสถานบันเทิง The Beast Club คือโรงแรมชั้นหนึ่ง ภายในอาคารขนาดใหญ่แห่งนี้ มีห้องพักไว้รับรองนักท่องเที่ยวมากกว่าสามร้อยห้อง มีโซนต่างๆแยกออกไปยิบย่อย และเธอยังได้ยินมาอีกว่า อาคารแห่งนี้แอบซุกซ่อนธุรกิจที่ผิดกฎหมาย อย่างเช่นคาสิโนเอาไว้ด้วย เธอไม่รู้ว่ามันจริงหรือเปล่า เพราะที่กล่าวมาทั้งหมดนั้น เธอได้ยินมันมาจากเพลิงนารีเพื่อนสนิทเพียงหนึ่งเดียว และสาเหตุที่เธอขับรถเข้ามาจอดในลานจอดรถของอาคารแห่งนี้ มันไม่ใช่การมาเพื่อพิสูจน์เรื่องที่กล่าวมาข้างต้น แต่เธอมาที่นี่ เพราะมีนัดมาเอาเงินกับแม่เลี้ยง เมื่อสองวันก่อน ลลิสาได้รับโทรศัพท์จากเบอร์โทรที่ไม่ได้เมมชื่อไว้ ตอนแรกรู้สึกแปลกใจที่พบว่าเป็นเบอร์ของแม่เลี้ยง แต่หลังจากได้พูดคุยกัน เธอก็ไม่รู้สึกอย่างนั้นอีก ความแปลกใจกลายเป็นกังวล ความกังวลกลายเป็นความหวาดกลัว ‘กลัวว่ามันจะเป็นกับดักของแม่เลี้ยง’ แม่เลี้ยงที่แต่งงานอยู่กินกับพ่อของเธอ มาตั้งแต่สมัยที่เธอยังเป็นเด็ก โทรมาบอกว่าจะค*****นที่หยิบยืมไปให้แก่เธอ และสถานที่นัดหมายให้มารับเงินสด แทนการโอนที่แสนจะสะดวกสบายก็คือสถานที่แห่งนี้ ลลิสาพยายามไตร่ตรองมาตลอดสองวัน ว่าทั้งหมดที่แม่เลี้ยงพูดมานั้น มีความจริงมากน้อยแค่ไหน สิ่งที่เธอคิดได้มีคำโกหกรวมอยู่ด้วย แต่สิ่งที่ทำให้เธอตัดสินใจมาตามนัด มันคือความหวังที่มีเพียงน้อยนิด เธอหวังอยู่สองอย่าง อย่างแรกคือเงินจากแม่เลี้ยง ที่เธอจะเอามาเก็บรวบรวมกับเงินของเธอ เพื่อใช้เป็นค่าเล่าเรียนของตติยะที่เป็นน้องชาย อย่างที่สองคือความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่มันควรมีในฐานะแม่ ทั้งสองอย่างมันเบาบางมาก แต่เธอก็ยังหวัง ว่าผู้หญิงอย่างวรรณวลีจะมี ร่างแบบบางหยุดฝีเท้าลง เมื่อเดินมาจนถึงบริเวณเลาน์จชั้นหนึ่ง แม้ลลิสาจะสวมใส่เพียงเสื้อยืดรัดรูป กับกางเกงยีนส์ขายาวสีซีด และรองเท้าแบบหุ้มส้นธรรมดา แต่เธอกลับได้รับความสนใจจากสายตาทุกคู่ จนเจ้าตัวรู้สึกเก้อเขินกับทุกสายตา ลลิสาเป็นผู้หญิงที่มีใบหน้าสวยหวาน แต่สิ่งที่ทำให้เธอดึงดูดสายตามากที่สุด กลับเป็นรูปร่างอ้อนแอ้น และทรวดทรงที่เด่นชัด หน้าอกขนาดใหญ่ที่แม้จะใส่เพียงเสื้อยืด ก็ดูมีเสน่ห์เย้ายวนต่อสายตา ไหนจะผมยาวสลวยที่มัดรวบเป็นทรงหางม้า อวดโฉมเครื่องหน้าให้ดูเด่นขึ้นมาอีก ตอนนี้ทุกสายตาล้วนจับจ้องอยู่ที่เธอ “สวัสดีค่ะ มากี่ท่านคะ?” พนักงานสาวก้าวออกมาทำหน้าที่ต้อนรับแขก กิริยามารยาทนอบน้อมตามปะสาผู้ให้บริการ รอยยิ้มหวานแสดงความเป็นมิตร สายตาแอบสำรวจลูกค้าสาวตรงหน้า ด้วยความชื่นชมในรูปร่างและหน้าตาของเธอ “อ่า… มาคนเดียวค่ะ แต่นัดกับคุณวรรณวลีไว้” ลลิสารู้สึกประหม่ามาก นั่นก็เพราะ เธอไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับการมาสถานที่แบบนี้ แต่ก็นึกถึงคำบอกเล่าของแม่เลี้ยงอยู่ตลอด จึงบอกพนักงานออกไปตามที่นัดแนะกันไว้ พนักงานสาวทำสีหน้าแปลกใจ ขยับตัวไปคุยกับเพื่อนร่วมงาน ไม่นานคนๆนั้นก็เดินหายไปจากสายตา “รอสักครู่นะคะ กำลังไปตามผู้จัดการมาค่ะ” “ค่ะ” ลลิสารับคำ ยืนรอพลางกวาดสายตาสำรวจสถานที่ไปด้วย ด้านในอาคารตกแต่งอย่างหรูหรา ดูกว้างขวางและโออ่ายิ่งกว่าตอนมองอยู่ด้านนอก และพอมายืนอยู่ตรงนี้ถึงได้รู้ว่า ผู้คนด้านในมีมากกว่าที่เห็นอยู่ด้านนอกซะอีก โดยเฉพาะบริเวณทางเข้า ที่มีป้ายด้านบนกำกับว่า ‘ทางเข้าผับ’ บริเวณนั้นมีผู้คนยืนรอเข้าไปใช้บริการเยอะที่สุด ลลิสาเกิดและเติบโตอยู่ที่นี่ก็จริง แต่เธอเลือกไปเรียนต่อด้านออกแบบเสื้อผ้าที่มหาวิทยาลัยในกรุงเทพ เรียนจบกลับมาอยู่บ้านเกิดจะครบสองปีแล้ว ตอนนี้เปิดร้านขายเสื้อผ้าอยู่ โดยใช้ชื่อของตัวเองเป็นชื่อร้านและชื่อแบรนด์ แม้ว่ากรุงเทพจะเป็นศูนย์รวมความเจริญในด้านต่างๆ แต่เธอไม่ได้เรียนรู้อะไรมาจากที่นั่นเลย สิ่งที่ได้กลับมามากที่สุด มีเพียงเรื่องของเสื้อผ้าอย่างที่ตัวเองตั้งใจ ต้องยอมรับว่าตอนนี้ เธอรู้สึกตื่นเต้น และตื่นตาตื่นใจกับสถานที่แห่งนี้มาก ถ้าหากไม่มีธุระกับแม่เลี้ยง เธออาจจะลองพาตัวเองไปสัมผัสกับประสบการณ์ใหม่ๆ ลองกินและลองดื่มเหมือนที่ใครๆเขาทำ อยากทำแบบนั้นบ้างสักครั้งในชีวิต แต่ก็อย่างว่านั่นแหละ มันเป็นเพราะความกลัวของเธอทั้งนั้น ที่ฉุดรั้งไม่ให้เธอทำอะไรที่มันสุ่มเสี่ยง “สวัสดีครับ ผมพฤกษ์ เป็นผู้จัดการของที่นี่ คุณนัดกับคุณวรรณวลีไว้ใช่ไหมครับ?” พฤกษ์หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบเอ็ด กล่าวแนะนำตัวกับผู้หญิงรูปร่างสมส่วน และถามกลับเพื่อความแน่ใจ แอบสำรวจความสวยบนใบหน้าของเธออย่างนึกชื่นชม สายตาจาบจ้วงเสียจนคนถูกมองไม่ชอบใจ แต่ลลิสาเก็บอาการได้ดี เธอไม่ได้ถูกมองแบบนี้เป็นครั้งแรก “ใช่ค่ะ” “งั้นตามผมมาเลยครับ ท่านรออยู่” ลลิสารู้สึกแปลกใจเล็กน้อยกับคำว่าท่าน แต่ก็ก้าวขาเดินตามผู้ชายตัวโตไปด้วยท่าทางมาดมั่น เก็บซ่อนความหวาดกลัวไว้ในหัวใจ แอบสำรวจทางเดินและจดจำเส้นทางไว้ด้วย เผื่อมีเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้น เมื่อถูกพามาหยุดอยู่หน้าลิฟต์ ก็เก็บความสงสัยไว้ไม่ได้อีกต่อไป “ต้องขึ้นไปข้างบนด้วยเหรอคะ?” “ครับ” พฤกษ์ตอบรับเพียงสั้นๆ ตามที่ได้รับคำสั่งมาจากเจ้านาย ปล่อยให้ความสงสัยตกไปอยู่กับข้างๆแทน ก้าวเดินเข้าไปในลิฟต์ รั้งรอให้คนตัวเล็กได้ตัดสินใจ “…” ลลิสาตัดสินใจก้าวไปหยุดอยู่ในกล่องรูปทรงสี่เหลี่ยม ในขณะที่ลิฟต์เริ่มเคลื่อนที่ขึ้นด้านบน เธอก็เริ่มหาเหตุผลว่าทำไม ? แม่เลี้ยงของเธอใหญ่โตขนาดไหน ? สถานที่นัดหมายจึงดูหรูหราได้ขนาดนี้ ตอนแรกเธอเข้าใจว่า อาจจะเป็นที่ไหนสักที่ในอาคารแห่งนี้ สถานที่ที่แค่ให้เธอรับเงินแล้วก็จบ แต่เหมือนมันจะไม่ใช่ ทำไมต้องนัดกันในที่ๆลึกลับซับซ้อนขนาดนี้ด้วย