“หูย! แต่ละอย่าง แพงๆทั้งนั้นเลย”
ลลิสาดูเมนูแล้วร้องหูยทันที แต่ละเมนูราคาหลักร้อยปลายๆ บางเมนูราคาพันอัพ
“สำหรับพี่มันไม่แพงหรอก”
“อ่า นั่นสินะ”
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ”
ไม่อยากพูดเรื่องฐานะ เพราะคนตัวเล็กชอบทำหน้าต้อยต่ำให้เห็น เขาไม่เคยคิดแบบนั้นกับเธอเลย ให้ค่าเธอเหมือนคนอื่นๆ อาจจะมากกว่าคนอื่นด้วยซ้ำ เพราะความรู้สึกที่มีให้เธอ แต่เธอสิ ชอบด้อยค่าตัวเองเพราะฐานะตลอด
“จริงๆแล้ว ที่ลิสชวนพี่มา เพราะอยากจะคุยเรื่องที่เคยเกรินไว้ แต่พี่ทำแบบนี้ มันทำให้ลิสไม่กล้าพูด”
“ทำไมถึงไม่กล้าล่ะ ?”
“ก็ … มันเหมือนลิสใช้ความหวังดีของพี่ เพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง”
“เดี๋ยวผมสั่งครับ ขอคุยธุระส่วนตัวกับเธอก่อน”
นฤเบศไล่พนักงานออกไปก่อน เพราะอยากคุยธุระของคนที่กำลังทำหน้าเศร้า มือใหญ่ยกขึ้นจับเส้นผมยาวสลวยทัดหลังใบหู ยิ้มให้คนข้างๆ ด้วยรอยยิ้มที่ทั้งอบอุ่น ทั้งอ่อนโยนในสายตาคนมอง
“ลองพูดมาก่อน
