ชั่วโมงต่อมา
ร่างเย้ายวนในชุดเสื้อสายเดี่ยวสีฟ้า กับกระโปรงสีดำพลิ้วไหว หย่อนร่างกายลงบนเก้าอี้หน้าตู้กระจก หยิบไดรว์ขึ้นมาเป่าผมสีน้ำเงินเข้ม ความยาวของเส้นผมเกือบถึงบั้นท้าย ทำให้เป่ามันให้แห้ง ไม่ม้วนลอนอย่างที่ตั้งใจไว้เพราะกลัวไม่ทันนัด
เมื่อผมเริ่มแห้งก็ใช้หวีจัดแต่งเป็นทรง ทำให้ด้านหน้าโค้งนิดๆ จะได้อวดโฉมรูปหน้าชัดๆ ได้ทรงผมเรียบร้อย ก็เริ่มมาสนใจใบหน้า ถึงแม้ว่าไม่ค่อยแต่ง แต่เธอค่อนข้างช่ำชองและเก่งในเรื่องนี้พอตัว
ปัง!
ประตูห้องที่เคยปิดสนิท ถูกเปิดออกอย่างแรงจนประตูชนผนัง คนที่ทำยืนหอบหายใจใบหน้าโกรธเกรี้ยว ส่วนคนในห้องเองก็ตกใจมาก กับการมาของคนที่เธอเลี่ยงการติดต่อมาตลอดหลายวัน
“มาทำไมคะ ทำตัวเสียมารยาทมาก”
ตำหนิเสียงเย็นชา ขยับสอเขียนคิ้วช้าๆ พยายามไม่ใส่ใจคนตัวโต
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์?”
พยายามสกัดกั้นความโกรธสุดๆ มองใบหน้าสวยหวานนิ่งๆ สำรวจดวงหน้าหวานในกระจกเงา สา
