จำกันไม่ได้เลย

1417 คำ

“พี่ได้ยิน พี่ให้เงินเอาไหม เอาไปทำเลสิก จะได้ไม่ต้องใส่แว่นอีก” “ไม่ค่ะ ฉันไม่อยากรับมัน” “พี่ให้ยืม เอาไว้เราประสบความสำเร็จในฐานะนักออกแบบเมื่อไหร่ ค่อยเอาเงินมาคืนพี่ เรียนทางด้านนี้ การแต่งตัวและบุคลิกของเราก็สำคัญ ถ้าแต่งตัวมอมแมมแบบนี้ ใครจะกล้าเดินเข้ามาซื้อเสื้อผ้าหืม” “ถะ ถ้าอย่างนั้น ฉันขอยืมก่อนก็ได้” “ดีมาก พรุ่งนี้พี่จะฝากเรให้เอาไปให้ พี่ต้องบินแต่เช้า” “อ่า … พี่กับพี่เรอา ยังรักกันดีใช่ไหมคะ?” “…” รอยยิ้มมาก่อนคำตอบ เป็นรอยยิ้มที่บอกไม่ถูก ว่าเห็นแล้วรู้สึกแบบไหน มันดูเศร้าและดูสุขในเวลาเดียวกัน “พี่ยังรักเรเหมือนเดิม ไม่สิ พี่รักเรมากที่สุด” “ค่ะ” รอยยิ้มจางๆส่งไปให้ พี่คงรักพี่เรอาหมดแล้วทั้งใจ ไม่เหลือที่ว่างให้ใครคนไหนอีกแล้ว แต่ที่ทำหน้าเศร้าแบบนี้มันคืออะไร ผู้หญิงคนนั้นเขาไม่ได้รักพี่งั้นเหรอ “พี่ไปก่อนนะ พอดีบอกเพื่อนว่าออกมาสูบบุหรี่ เรื่องเงินพี่จะบอก

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม