“พี่ได้ยิน พี่ให้เงินเอาไหม เอาไปทำเลสิก จะได้ไม่ต้องใส่แว่นอีก”
“ไม่ค่ะ ฉันไม่อยากรับมัน”
“พี่ให้ยืม เอาไว้เราประสบความสำเร็จในฐานะนักออกแบบเมื่อไหร่ ค่อยเอาเงินมาคืนพี่ เรียนทางด้านนี้ การแต่งตัวและบุคลิกของเราก็สำคัญ ถ้าแต่งตัวมอมแมมแบบนี้ ใครจะกล้าเดินเข้ามาซื้อเสื้อผ้าหืม”
“ถะ ถ้าอย่างนั้น ฉันขอยืมก่อนก็ได้”
“ดีมาก พรุ่งนี้พี่จะฝากเรให้เอาไปให้ พี่ต้องบินแต่เช้า”
“อ่า … พี่กับพี่เรอา ยังรักกันดีใช่ไหมคะ?”
“…”
รอยยิ้มมาก่อนคำตอบ เป็นรอยยิ้มที่บอกไม่ถูก ว่าเห็นแล้วรู้สึกแบบไหน มันดูเศร้าและดูสุขในเวลาเดียวกัน “พี่ยังรักเรเหมือนเดิม ไม่สิ พี่รักเรมากที่สุด”
“ค่ะ”
รอยยิ้มจางๆส่งไปให้ พี่คงรักพี่เรอาหมดแล้วทั้งใจ ไม่เหลือที่ว่างให้ใครคนไหนอีกแล้ว แต่ที่ทำหน้าเศร้าแบบนี้มันคืออะไร ผู้หญิงคนนั้นเขาไม่ได้รักพี่งั้นเหรอ
“พี่ไปก่อนนะ พอดีบอกเพื่อนว่าออกมาสูบบุหรี่ เรื่องเงินพี่จะบอก
