วันต่อมา
เมื่อตัวเองฟุ้งซ่านจนเข้าขั้นหนัก ลลิสาจึงลงมาจัดการกับมันตั้งแต่เช้า ดับความฟุ้งซ่านที่มีด้วยการทำงาน นั่งออกแบบเสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่ เมื่อทำจนถึงเวลาเปิดร้าน ก็เปิดร้านรอพนักงานอย่างเช่นที่ผ่านๆมา
“สวัสดีค่ะพี่อลิส”
“สวัสดีจ๊ะไหม”
เสียงทักทายของเด็กสาวอายุ 18 ปี พนักงานคนเดียวของร้าน ทำให้รีบละสายตาจากงานขึ้นไปมอง กล่าวคำทักทายกลับไปเสร็จ ก็ก้มหน้าก้มตาวาดแบบต่อ
ถึงแม้แบรนด์ของเธอจะไม่โด่งดัง และยอดขายในแต่ละเดือนยังไม่ถึงเป้าที่ตั้งเอาไว้ แต่ลลิสาก็ไม่เคยลดละความพยายาม เธอยังคิดอยู่เสมอว่าตัวเองจะต้องประสบความสำเร็จ ไม่ต้องโด่งดังมีชื่อเสียงระดับประเทศ ไม่ต้องชื่อเสียงก้องโลกเหมือนดีไซเนอร์ท่านอื่นๆ ขอแค่มีเงินเก็บไว้ใช้จ่ายเป็นค่าเทอมให้น้องชาย และเป็นค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำของตัวเองก็พอ
“ฮัลโหลเพื่อน!”
เสียงทักทายมาถึงก่อนตัว ลลิสาเงยหน้ามองเพื่อนสนิท พ่วงตำแหน่งลู
