22 : 45 น.
เมื่อร่างใหญ่โตที่คอยดูดกินเรี่ยวแรง ขยับลงไปจากเตียงและเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ลลิสาก็พ่นลมหายใจออกมาด้วยความรู้สึกโล่งอก ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดร่างกาย หลับตานอนพักให้หายเหนื่อย อัตราการเต้นของหัวใจเริ่มกลับเข้าสู่สภาวะปกติ เมื่อทุกอย่างเริ่มสงบ คนในห้องน้ำก็เปิดประตูออกมาพอดี
“ดึกแล้ว จะนอนที่นี่ก็ได้นะ”
“ไม่ค่ะ ฉันจะกลับ”
หญิงสาวค่อยๆขยับตัวลงจากเตียง เมื่อคิดว่าตัวเองน่าจะยืนไหว ก็ทิ้งน้ำหนักทั้งหมดลงไปที่เท้า ร่างบอบช้ำทรุดลงทันที จนคนที่ยืนอยู่ในสภาพหมิ่นเหม่ หัวเราะเยาะหึๆ ให้ได้ยิน
“หึๆ ! จะกลับไปสภาพนั้น?” เลิกคิ้วถามคนอวดเก่งด้วยใบหน้ายียวนแกมเยาะหยัน
“ค่ะ! จะกลับไปสภาพนี้แหละ!”
ลลิสาตอบกลับด้วยน้ำเสียงห้วนจัด เพราะตัวการที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ กำลังทำสีหน้าล้อเลียนอยู่
“ไปล้างเนื้อล้างตัวซะสิ ฉันจะไปส่ง”
“ไม่ต้องค่ะ ฉันไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องนี้”
“แค่เธออยู่กับ
