เช้าวันต่อมา...
แม้นจะไม่อยากไปใส่บาตร แต่ด้วยคำมั่นสัญญาที่เคยให้ไว้กับคุณท่านว่าจะใส่บาตรทุกวันนั้นทำให้เธอปั่นจักรยานมาบ้านหลังใหญ่แต่เช้าเช่นเดิม มุกดามองเห็นคนที่ไม่อยากเจอที่สุด เขามายืนรอเธอทำไม ไหนบอกให้ห่างกันไปไงเล่า
“พระเกือบไปก่อนแล้ว” พอจอดรถได้ เขาก็เอ่ยพูดขึ้น มุกดาทำใจแข็งไม่สนใจเสียงของเขา ซึ่งวันนี้ชายหนุ่มเองก็นอนไม่หลับ เขาไม่ได้ตื่นเช้าหรอก แต่เพราะยังไม่ได้นอนต่างหาก
...ปรินทร์เป็นห่วงเธอไม่น้อย เห็นรอบดวงตาบวมเป่งก็รู้สึกผิด เมื่อคืนเขาไม่น่าพูดมันออกไปแบบนั้น แต่ถ้าไม่พูดก็กลัวทุกอย่างจะยิ่งแย่
กึก!
พอเห็นเขาเดินตามไม่หยุด เธอก็หยุดเดินกะทันหัน ดีนะที่คนตัวโตทางด้านหลังชะงักฝ่าเท้าได้ทัน
“อย่าตามมาค่ะ” เธอพูดโดยไม่ได้หันหลังไปมอง
“ทำไม ฉันก็อยากใส่บาตร”
“ใส่หลังจากฉันใส่เสร็จ ฉันไม่อยากทำบุญร่วมชาติกับคุณแล้ว” ว่าแล้วก็เดินต่อไป เธอใจแข็ง ทำใจดีสู้เส
