“คือว่ารีสอร์ทที่บริษัทจองไว้ห้องมันเต็มค่ะ ไม่มีห้องสำรองเลย จะให้คนอื่นไปนอนรีสอร์ทอื่นก่อนก็ไม่มีรีสอร์ทใกล้ ๆ แถวนี้เลยค่ะนอกจากต้องขับรถไปอำเภอใกล้ ๆ หลายสิบกิโล เอิญเลยอยากจะมาถามว่าคุณปฐพีจะสะดวกให้คุณไอริสพักกับคุณแพรว... / ไม่เป็นไรครับ ให้ทุกคนพักห้องตัวเองเหมือนเดิมตามที่บุ๊คมาเลยไม่ต้องห่วงอะไร เดี๋ยวไอริสพักห้องผมครับ”
“อะไรนะคะ?” ไม่ใช่แค่พี่พนักงานที่หน้าเหวอแต่ฉันก็เหวอ ฉันเหวอมากกว่าใครด้วยซ้ำเพราะฉันยังไม่รู้แม้แต่นิดเดียวเลยว่าวันนี้จะไม่ได้กลับบ้าน
“เรานอนห้องพี่ไง ห้องพี่ห้องใหญ่เดี๋ยวพี่นอนโซฟาด้านนอกโซนห้องรับแขกเอง”
“ต้องค้าง?” นอกจากเพิ่งรู้ว่าจะไม่ได้กลับบ้านยังต้องพบว่าเขาจะให้นอนห้องเดียวกันกับเขาอีกนี่นะ นี่เขากะจะเคลมฉันรึเปล่า!”
“ครับ พี่ยังไม่ได้บอกเหรอ” เขาถามด้วยรอยยิ้ม แต่เขาน่าจะดูออกว่ายังไม่ได้บอก ถ้าบอกจะทำหน้าเหวอขนาดนี้ไหมล่ะ
“ไม่นอนได้ไหม”
“ไ
