“หึ ๆๆ เลิกร้องไห้ พี่ไม่ได้รักน้อยลงแต่ที่บอกว่ารักเราไม่เท่าเดิมเพราะพี่รักเรามากขึ้นทุกวันต่างหาก ได้ยินรึยังยัยเด็กงี่เง่าของพี่ดิน”
“ฮึก! ฮื่อ ๆๆ” ฉันปล่อยโฮหนักกว่าเดิมหลังจากที่พี่ดินพูดออกมา
“ร้องไห้อีกแล้ว”
“พี่ดินแกล้งริส ฮื่อ ๆๆ”
“หึ ๆๆ ก็ไม่ถาม ชวนเปลี่ยนเรื่องเอง”
“ฮื่อ ๆๆ ริสเสียใจรู้ไหมที่คิดว่าพี่ดินรักริสน้อยลง ฮื่อ ๆๆ”
“พี่เสียใจกว่าอีกตอนที่รู้ว่าเราไม่รักพี่เด็กงี่เง่า” เสียงอบอุ่นยังพูดอยู่ชิดใบหูแต่คำพูดของเขาทำให้ฉันต้องบิดตัวแล้วหันไปมอง
“พี่ดินยังโกรธริสมากใช่ไหมคะ” ฉันถามแล้วมองเขาทั้งน้ำตา
“เปล่า ไม่โกรธแล้ว เห็นน้ำตาเมียใจพี่ก็อ่อนจนเหลวเป็นน้ำแล้วไม่รู้เหรอ” รอยยิ้มอบอุ่นของเขาทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออก
“ฮึก!” พอฉันสะอื้นพี่ดินก็เอามือมาลูบผมฉันช้า ๆ พี่ดินเป็นผู้ชายที่อ่อนโยนมากจริง ๆ ถ้าพลาดความอ่อนโยนนี้ไปก็ไม่รู้ว่าฉันจะไปหาจากใครได้อีก
“หยุดร้องไห้ได้
