ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่วันกี่คืนแล้วนับแต่ผมมาอยู่ที่นี่ ด้วยผมก็ไม่ได้สนใจจะนับจริงจังนัก ชีวิตในคฤหาสน์ไม่ได้ยากลำบากอะไร หิมะด้านนอกเริ่มละลายไปจนใกล้หมดแล้ว ต้นไม้ใบหญ้าที่เคยถูกแช่แข็งเริ่มออกดอกผลิใบเบ่งบานอีกครั้ง
มันดูเชื่องช้า ทว่าก็ค่อยเป็นค่อยไป
เช่นเดียวกันกับผมที่เริ่มปรับตัวกับการอยู่ที่นี่ได้บ้างแล้ว การย้าย ถิ่นฐานก็ไม่ได้แย่นัก ผมไม่ได้คิดถึงบ้านเกิดที่จากมาเท่าไหร่ ในคฤหาสน์หลังนี้ทุกคนล้วนแต่มีหน้าที่ของตัวเอง
หน้าที่ของผมคือเลี้ยงเจ้าเด็กน้อยที่ชอบเกาะติดผมเป็นลูกลิงไม่ยอมปล่อยอย่างโลเวล ไหนจะพ่อของเขาที่โดนผมแพร่เชื้อเหาปลอมๆ ใส่อีกคน เวลาเจอหน้าผมทีไรเป็นอันต้องยกมือขึ้นมาเกาหัวแกรกๆ ทักทายกันตลอด พูดถึงแล้วผมก็อยากจะเท้าเอวหัวเราะเสียงดังๆ เพราะมันตลกชะมัด
ปล่อยให้เขาคิดว่าตัวเองมีเหาเดินไต่ไปมาบนหัวแหละดี!
สมน้ำหน้านัก!
แถมทุกคนที่ทำงานที่นี่ยังอัธยาศัยดีมากเว
