ก๊อก… ก๊อก… ก๊อก… มีคนเคาะประตูอยู่ข้างนอก แล้วบิดลูกบิดเข้ามา
“เอาอาหารมาส่งครับ” พร้อมกับยกถาดอาหารมาให้ด้วย
ไอศูรย์จับโต๊ะได้ ก็คว้ามาตรงหน้าของเธอ เขายังรับเอาถาดอาหารมาจากมือของพนักงานด้วย ไอศูรย์วางถาดเอาไว้ต่อหน้าของเธอ
“กินข้าวครับแม่ น่านป้อนเอง”
“ไม่ต้องน่าน แม่ไม่ได้เป็นอะไรมาก แม่กินเองได้”
“แม่ครับ อันนี้น่ากิน”
น่านฟ้าชี้ไปที่แกงจืด มีทั้งเต้าหู้ไข่ และหมูบดปั้นเป็นก้อน ๆ
“น่านกินอีกไหมครับ”
“ไม่เอาแล้ว เมื่อกี้ยังเกือบแย่ กินไม่หมด ถ้าไม่ได้คุณพ่อ น่านก็คงจะแย่เลย” พูดไป ยิ้มไป ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข
ใบข้าวปรายตามองเขา เธอร้อนออกทั้งใบหน้า และลำคอ ลามไปถึงใบหู
‘เขาบังอาจจริง ๆ ทำไมไม่คิดไม่นึกถึงวันที่จะทิ้งเราเหมือนหมูเหมือนหมา’ หัวใจของใบข้าวเจ็บปวดรวดร้าวขึ้นมาทันที เมื่อนึกถึงเรื่องวันวาน เขาทิ้งเธอแบบบัวไม่เหลือไย น้องน่านฟ้านั่งเฝ้าแม่จนกินอิ่ม แล้วก็เลื่
