“คุณพ่อครับ น่านหิวข้าวจังเลย”
ไอศูรย์ได้ยินเสียงท้องของลูกร้องด้วย
“เมื่อกี้ คุณน้าพยาบาลบอกว่า ถ้าจะไปไหนให้แจ้งเขาด้วย คุณพ่อครับ… เราไปหาอะไรกินกันดีกว่า…” น้องน่านฟ้าจับมือของเขาแล้วฉุดขึ้น
“อยากกินอะไรล่ะครับ” ปากก็พูดกับลูก แต่ดวงตาจ้องไปที่ใบข้าว ความรู้สึกที่สับสนอลหม่านประดังประเดเข้ามา เขาเริ่มกังวลว่าจะมีใครมาทำอะไรใบข้าวอีก
ทว่าน่านฟ้าก็กระตุกเสื้อของพ่อ
“น่านจะไปบอกคุณนะพยาบาลให้มาดูแลแม่นะครับ แล้วเราลงไปหาอะไรกินกัน เราต้องรีบไปรีบมา”
“แล้วหัวเข่าของลูกล่ะ น่านเดินสะดวกไหม”
“ยังเจ็บครับ”
“ถ้าอย่างนั้นพ่อให้ลูกขึ้นหลังไปเนอะ”
“ได้ครับคุณพ่อ” เด็กชายที่ถูกล้อมาตลอดชีวิตว่าไม่มีพ่อ หัวใจของคนตัวเล็ก ๆ ยินดีปรีดาที่ได้มีคุณพ่อกับเขาเสียที
เมื่อไปถึงที่เคาน์เตอร์พยาบาล
“คุณน้าคนสวย น่านขอฝากแม่ด้วยนะครับ”
“ได้ครับผม”
“น่านจะรีบไปรีบมาครับ”
“กินของอร่อยเผื่อด้วยน
