Chapter 8 โลกหมุนกลับ
1480 คำ
“เข้ามาสิครับเสี่ยบี เสี่ยบอย เสี่ยชัย” ธนกฤตเชื้อเชิญทั้งสามคน หลังจากประกาศเข้าไปในไลน์กลุ่มว่าใครอยากจะมาสวิงกิ้งกับเขาบ้าง
เสี่ยบอย “อู้... ของดีเลยนะเนี่ย”
เสี่ยบี “ผมว่าหน้าอีนางหนูคนนี้มันคุ้น ๆ”
ทั้งสามคนก็แก้เสื้อผ้า และย่างสามขุมเข้าไปหาณธิชาที่นั่งอยู่บนเตียงโงนเงน ความรู้สึกที่ปะทุเดือดอยู่ในร่างกายที่สติไม่สมประกอบ ก็คือ... เธอมีความต้องการทางเพศที่สูงมาก ๆ
เสี่ยชัย “ผมรู้จักอีนางหนูนี่ เคยไปงานแต่งงานกับไอศูรย์”
เสี่ยบอย “แบบนี้ไม่ได้มั้ง เราอย่าไปยุ่งกับคนมีเจ้าของ แม้จะเป็นเมียน้อยก็ตาม”
ดูเหมือนทุกคนจะรู้สถานะของณธิชาเอง เป็นนางบำเรอบนเตียง ไม่ได้มีศักดิ์ศรีว่าเป็นเมีย
“เข้ามาสิคะ มาช่วยหน่อย อื้อ... อยากเหลือเกิน อยาก... มีอะไรกับฉันหน่อยนะคะ คุณผู้ชาย” เสียงหวานและยั่วยวนมาก ๆ
“เธอ... เป็นอะไร” เสี่ยบอยจับที่หน้าตาแดงก่ำของเธอ ณธิชาอ้าปากผวาเอาลมหายใจเข้าปอด
“อยากมีผัว”
“ฮ่า...” ทั้งสองคนหัวเราะร่า และส่งมือยุบยับบนเนื้อตัวของณธิชา
“อื้อ... ซี้ด... บีบเคล้นแรง ๆ สิคะ” หญิงสาวตาปรือ ๆ พูดจาเชิญชวน
“อูย... ของดีนะเนี่ย แต่ว่า... ทำไมทำให้เธอเป็นรอย” เสี่ยบีหันมาหาธนกฤต ที่ตอนนี้จุดบุหรี่ในมือขึ้นมาสูบ และสูดเข้าไปดังปืด
“มันดื้อนะครับ นิดหน่อย... ต้องสั่งสอนและปรามบ้าง”
“อย่าให้ของเสียราคาสิ” เสี่ยบีสำทับอีก
ทุกคนทำราวกับเธอเป็นของเล่นชิ้นสวย ที่ใช้มือคลำแล้วจะเสียงเปลี่ยน มือสาก ๆ ของผู้ชายทั้งสามคนทำให้เธอส่งเสียงประหลาดออกมา
ปากว่าไม่ทำ แต่มือเหมือนหนวดปลาหมึก แล้วยังซบใบหน้าที่แสนจะหื่นกระหายลงไปที่เนื้อตัวของณธิชา กินเธอแบบวัวแก่ที่อดอยาก
พวกเขา... เมื่อเห็นหญ้าอ่อนๆ ก็แทะเล็มอย่างสนุกปาก ทำให้ณธิชาส่งเสียงครวญครางยกใหญ่ ดิ้นส่าย และออกเสียงบอกสามผู้เฒ่าให้ถอดเสื้อผ้าของเธอออกไปให้พ้นตัว
กิริยาท่าทางและปฏิกิริยาตอบโต้ของหญิงสาวทำให้ทุกคนพึงพอใจมาก ธนกฤตส่งเสียงหัวเราะร่วน
“อีนี่มันร่านครับ มันชอบ...” ธนกฤตเอ่ยปาก
“นางหนูชอบอะไรจ๊ะ”
“ชอบให้พี่ ๆ ทำอะไรเอ่ย”
“ทำผัวจ้ะ ทำผัว...”
ด้วยฤทธิ์ของยาที่ธนกฤตให้ หญิงสาวส่งเสียงหัวเราะออกมาฮึ ๆ และทำกิริยาน่าเกลียด ๆ ทว่าในสายตาของทั้งสามหนุ่มนั้น มันวาบหวิวและชวนให้อยากกระโจนลงไปขย้ำเธอ และทำมิดีมิร้าย
ต่อมาก็มีเสียงครางยกใหญ่ของณธิชาที่ลั่นดังไปทั้งเตียง โดยมีสามผู้เฒ่าหื่นกามช่วยกันประโคมประเคนทั้งปาก จมูก ลิ้น และฝ่ามือ ทำราวกับเธอเป็นของกินชิ้นโตที่เป็นอาหารอันโอชะของพวกเขา
หญิงสาวได้กลายเป็นเมียของชายแก่สามคน ผลัดกันเข้า ผลัดกันออก ทำเรื่องสนุกอย่างน่าสังเวชใจ เอาความจริงวัยนี้ต้องเข้าวัดเข้าวากันแล้ว
ทว่าธนกฤตมองว่าเป็นโอกาสทำเงิน ทุกคนก็เป็นปุถุชนคนธรรมดา ที่ตัณหากลับกันทั้งนั้น ยิ่งแก่ ยิ่งมีเงิน เรื่องพวกนี้ก็ง่ายมาก ๆ สำหรับพวกเขา
ณธิชาครวญครางครั้งแล้วครั้งเล่า ปากก็ยังเอ่ยชมท่านผู้เฒ่าทั้งหลายว่าเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนกัน
“ทำอีกนะคะ ทำอีก” เธอเปล่งเสียงเร่งเร้าให้คนที่กำลังยัดเยียดความเป็นสามีให้กับเธออย่างเต็มอกเต็มใจ
โธ่เอ๊ย! อยู่ดีไม่ว่าดีแท้ ๆ คิดอะไรอยู่ณธิชา หนีเสือปะจระเข้ ทำตัวเองทั้งหมด บางครั้งชีวิตถ้าเราเจอคนที่ไม่ใช่ก็แค่เดินออกมา บางทีการก้าวเข้าไปในที่ที่หนึ่งทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่ใช่ที่ของเรา และไม่เหมาะกับเรา สุดท้ายเธอก็แค่หันหลังกลับจะดีไหม
ก้าวพลาดไปถอนตัวยังทัน แต่ถ้าก้าวผิดแล้ว ไปตกอยู่ในขุมนรกขุมไหนก็แล้วแต่ ถ้ายังไม่ตะเกียกตะกายกลับขึ้นมา ก็มีแต่จะจมดิ่งและหายหรือล้มตายไป
ในรถที่กำลังพาใบข้าวไปที่โรงพยาบาล
“ฮือ... แม่ครับ แม่...” เด็กชายได้รู้ได้เห็นทุกอย่าง และยังคงเห็นคนที่ทำร้ายแม่อีกด้วย
“อื้อ...” เธอครางเบา ๆ ตาปรือเปิดขึ้นมามองลูกชาย
“แม่ครับ แม่ไม่เป็นอะไรนะครับ” น้องน่านฟ้าเสียงสั่นเครือ
“น่าน”
“ครับแม่”
“เราอยู่ที่ไหน”
หูของเธอได้ยินเสียงของรถพยาบาล แต่ไม่ใช่ในรถที่เธอนอนหนุนตักลูกน้อยอยู่ แต่เป็นที่หน้าห้องฉุกเฉิน
ทุกอย่างก็อยู่เร็วมาก และการมาถึงของไอศูรย์ทำให้เธอได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ใบข้าวถูกย้ายเข้าห้องวีวีไอพีทันที ไม่ต้องรอแบบเข้าคิว คนที่มีเงินหนาแบบไอศูรย์เงินเนรมิตให้ทุกอย่าง
ก่อนหน้านั้นสามสิบนาที
“ไปดูสิว่ารถยนต์ของชาช่าจอดที่ไหน เธออยู่ที่นั่น”
“ครับเจ้านาย”
“อ้อ... แจ้งตำรวจไปด้วยนะ”
“ครับเจ้านาย” วิกรมไปจัดการตามที่เขาสั่งในทันที
คุณหมอที่ดูแลใบข้าวได้ฉีดยาให้กับเธอ สักพักเดียวเธอก็หลับไป
“ให้คนไข้พักก่อนนะครับ เธอมีอาการตื่นกลัวหนัก และแพนิก ต้องให้ใจเธอสงบก่อน” คุณหมอสุรักษ์ให้มาบอกกับไอศูรย์
“คุณหมอครับ แม่ของน่าน”
คุณหมอจึงยกมือขึ้นมาลูบหัวของเด็กชาย
“ไม่เป็นอะไรแล้วครับ อยู่กับลุงหมอแล้ว แม่ของหนูจะไม่เป็นอะไร ผมขอตัวก่อนนะครับ” คุณหมอหันมาพูดกับไอศูรย์ เขาจึงรีบลุกขึ้น แล้วผงกโค้งหัวให้
น่านฟ้าโผเข้ามาหาไอศูรย์ ความรู้สึกของเด็กชาย เขารู้สึกปลอดภัยเวลาอยู่ใกล้กับไอศูรย์
“แม่ของน่านไม่เป็นอะไรแล้วเนอะ คุณลุง”
ไอศูรย์ยิ้มให้น่านฟ้าอย่างเอ็นดู แล้วดึงเด็กชายเข้ามากอด ‘ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย’ เขาได้แต่คิด
“แน่นอนแม่ของน่านเก่งที่สุด เข้มแข็งที่สุด ต้องไม่เป็นอะไร”
ในใจของไอศูรย์… ถ้าหากใบข้าวเป็นอะไรไปละก็ เขาจะต้องโทษแต่ตัวเองไปจนวันตาย
“น่านกินอะไรมาหรือยังครับลูก”
“ไม่หิวเลย เป็นห่วงแม่” น้ำตายังคลอเต็มหน่วย
“เด็กผู้ชายไม่ร้องไห้สิครับ”
“ฮือ... แต่น่านกลัวนี่ครับคุณลุง”
“อย่าเรียกลุงนะ นี่...”
ไอศูรย์จับเด็กชายให้หันหน้ามามองสบตากับตัวเอง ชายหนุ่มบรรจงเช็ดน้ำตาให้กับน่านฟ้า
“คุณพ่อครับ ไม่ใช่คุณลุง”
น่านฟ้าตาโต “คุณพ่อ พ่อ... อย่างนั้นหรือครับ” พูดเหมือนกับเพ้อ
“แม่บอกกับน่านว่าพ่อตายไปแล้ว”
“หื้อ!” เขาลากเสียงยาวในลำคอ จ้องมองไปยังร่างที่หลับใหลอยู่บนเตียง
‘เธอเกลียดฉันจนบอกกับลูกว่าฉันตายไปแล้วอย่างนั้นเหรอ แหม...’ เขาได้แต่ข่มความไม่พอใจเอาไว้
นึกให้ดีก็เป็นเพราะเขานั่นแหละที่สร้างความเจ็บช้ำน้ำใจให้กับใบข้าว
“พ่อเป็นพ่อของน่านฟ้าจริง ๆ แบบไม่ต้องตรวจดีเอ็นเอเลยแหละ เพราะว่าดีเอ็นเอของพ่ออยู่บนใบหน้าของลูก” ไอศูรย์พูดไป ก็ยิ้มกริ่มไปด้วย ใบหน้าและแววตาของไอศูรย์ที่แห้งแล้งมาหลายปีดีดัก เริ่มส่องฉายประกายแห่งความสุข
“คุณพ่อครับ น่านจะเชื่อแล้วนะว่าคุณลุงเป็นคุณพ่อ” ซุ่มเสียงออดอ้อนสุด ๆ สวมกอดร่างของไอศูรย์ที่สูงใหญ่เอาไว้เต็มอ้อมแขนน้อย ๆ
“เชื่อเลย เชื่อเถอะ เพราะนี่คือความจริงครับ”
“ฮือ... น่านดีใจที่สุดเลย น่านอยากเห็นแม่มีความสุขครับ”
“แล้วน่านไม่อยากเห็นตัวเองมีความสุขหรือ”
“ความสุขของแม่ ก็คือ... ความสุขของน่านครับ พ่อครับ พ่อทำไมทิ้งพวกเรา”
มีก้อนแข็ง ๆ มาจุกอยู่ที่คอหอยของไอศูรย์
“พ่อเป็นคนที่เห็นแก่ตัว และขี้ขลาดขี้กลัว”
“พ่อกลัวเรื่องอะไรหรือครับ”
“เรื่องที่จะรักแม่ของลูกจนถอนหัวใจไม่ได้น่ะสิ”
“หา! รักแล้ว ทำไมต้องเลิกรัก ถอนหัวใจครับ ไม่ใช่ปลูกข้าวเสียหน่อย หรือมีหญ้าและวัชพืชอยู่ที่ในนาของเรา ฮึ... หรือเป็นเพราะว่า พ่อไม่รักแม่ครับ”
เด็กฉลาดพูดต่อว่าคุณพ่อจากความรู้สึก และความนึกคิดของตัวเอง ไอศูรย์หน้าซีดจาง คำพูดของลูกตอกย้ำถึงความลังเลและตั้งมั่นในใจแบบผิด ๆ
กลัวที่จะรัก ทั้งที่รักไปแล้ว
กลัวที่จะรักมากขึ้นไปอีก เพราะว่าเธอน่าหลงใหล
‘งี่เง่าสิ้นดี’
>>><<<
- ผู้เขียน
