Chapter 7 เกือบไป
1190 คำ
กริ๊ง... กริ๊ง... กริ๊ง... กริ๊ง... มือถือของธนกฤตดังขึ้น
“มีอะไร”
“เจอแล้วนะครับ สองแม่ลูกนั้น ทำอย่างไรต่อไปครับ”
“จัดการเสีย ให้หยุดหายใจ แล้วเอาไปโยนบ่อจระเข้ของเรา”
“ครับเจ้านาย”
รอยยิ้มเหี้ยมปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา
ณธิชาที่นอนอยู่บนเตียง ถึงกับหัวใจสั่นรัว เธอกำลังจะกลายเป็นฆาตกรและผู้บงการฆ่าเหรอ
‘ก็สมน้ำหน้ามันแล้ว’ ความคิดที่ดำมืด และหัวใจที่มืดบอด ไม่รู้แล้วว่าอะไรผิดถูก เอาแต่ความอยากสมหวังเพื่อสนองตอบหัวใจของตนเองเท่านั้น
วิกรมยิ้มแป้นเข้ามาหาเจ้านาย
“นายทำอะไร”
“ผมสั่งให้ลูกน้องไปจับตัวของคุณใบข้าวกับลูกชายมาแล้วครับ เจ้านายเตรียมตัวดี ๆ นะครับ”
ไอศูรย์ไม่พูดไม่จา เขาหันหลัง และจ้องมองไปที่รูปของมารดา
‘คุณแม่ครับ ผมจะพาเธอกลับมาบ้าน แล้วตอนนี้แม่รู้หรือยัง ผมมีลูกชายนะครับ โตแล้วครับ ผมอยากให้แม่เห็นแกจังครับ ลูกชายของผมน่ารักมาก’ ไอศูรย์คลี่ยิ้มบนใบหน้า นานแล้วที่เขาไม่ได้ฉีกยิ้มกว้าง ๆ แบบนี้
ที่บ้านของใบข้าว ชายฉกรรจ์กรูกันเข้ามาหลายคน
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย” พวกมันจับตัวของใบข้าวและน้องน่านฟ้าเอาไว้แล้ว
“นี่พวกแกเป็นใคร จะทำอะไร”
“ไปกับพวกเราเสียดี ๆ แกสองคนเป็นมารหัวใจของเจ้านาย”
“มารหัวใจ ใคร?” ใบข้าวอดถามไม่ได้ ในชีวิตของเธอยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายเพียงคนเดียวคือไอศูรย์
“ก็ไอ้ไอศูรย์นั่นแหละ”
“เขาจะให้คนมาจับตัวฉันทำไม ฉันไม่ได้ยุ่งเกี่ยวและข้องแวะกับเขาแล้ว”
“อย่าพูดมาก ให้ไปก็ไป” แล้วก็หันไปสั่งพรรคพวก
“เร็ว ๆ สิวะ”
หนึ่งในนั้นลั่นปากพูดทันที
“พี่จะให้เรามาจับคนไปโยนบ่อจระเข้นี่นะ ผมไม่ทำหรอก” คนที่ลงมือคนนั้น ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า
ไอ้คนที่เป็นหัวหน้าที่เดินตรงไปหามัน เขาซัดกำปั้นฟาดไปที่กึ่งปากกึ่งจมูก
ผลัวะ... ฟิ้ว... เลือดจากมุมปากของผู้ชายคนนั้นฟุ้งกระจาย
“ไอ้เวร มึงรับเงินแล้วก็ต้องทำโว้ย!”
สองแม่ลูกคาดไม่ถึง ถึงจะจับให้ไปฆ่าแกง และโยนให้จระเข้กิน
น่านฟ้าที่ยังคงเจ็บหัวเข่าอยู่สู้ไม่ถนัด ดิ้นรนก็แทบไม่ได้ ส่วนผู้เป็นแม่ได้แต่น้ำตาไหล
‘เขาหรือ เป็นเขาหรือ ทำไมคะคุณไอศูรย์ ทำไมต้องฆ่าใบข้าวกับลูกด้วย’ เธอมืดแปดด้าน คิดแค่ว่าเขาไม่อยากเห็นหน้าเธอถึงเพียงนั้นเชียวหรือ
ปัก... กำปั้นของใครสักคนหนึ่งฮุกเข้าไปที่หน้าท้องของเธอ ร่างเล็ก ๆ ที่แสนจะบอบบางของใบข้าวร่วงลงไปนอนกับพื้น จุกจนหน้าเขียวหน้าดำ ก่อนจะสิ้นสติไป
“แม่ แม่ครับ แม่...” น้องน่านฟ้าตะโกนเรียกแม่เสียงหลง และหนึ่งในจำนวนนั้นก็แบกใบข้าวขึ้นหลัง จะพาไปที่รถยนต์ของพวกมันที่จอดอยู่
แต่ทว่ารถของคนของวิกรมก็วิ่งมาปิดหน้าปิดหลังทันที และพาคนมาเยอะกว่า
“พวกมึงจะทำอะไรนายผู้หญิงกับคุณหนูของพวกฉัน”
“เฮ้ย! พวกมึงเป็นใครวะ แล้วมาทำแบบนี้ทำไม
เอกชัยเอามือถือขึ้นมา และโทรศัพท์แบบวิดีโอคอลหาวิกรม วิกรมเปิดรับสาย
“เจ้านายครับ คุณวิกรม ไอ้พวกนี้มันมาตัดหน้าพวกเรา”
“ไม่ใช่เว้ย นั่นไม่ใช่คนของเรา มันมาซ้อนแผนได้ไง”
“เอาอย่างไรดีครับ”
“จัดการมัน แล้วอย่าให้คุณผู้หญิงกับลูกชายของเจ้านายเป็นอะไรนะโว้ย”
“ครับ ๆ” ผู้ชายคนนั้นให้สัญญาณ แล้วบอกให้ลูกน้องลุย ด้วยความที่คนของวิกรมมีเยอะกว่า จึงจัดการพวกนั้นได้อย่างอยู่หมัด
เอกชัยวิ่งเข้าไปดูใบข้าวที่สลบไสลไม่รู้เรื่อง
“คุณผู้หญิงครับ”
น้องน่านฟ้าที่หลุดจากพันธนาการของพวกมันแล้ว กะเผลก ๆ เข้ามาหาแม่
“ฮือ... แม่ครับ แม่” เด็กชายเขย่าตัวของมารดาแรงๆ
วิกรมวิ่งกระหืดกระหอบเข้าไปฟ้อง
“คุณไอศูรย์เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ มีคนซ้อนแผนเรา เข้าไปพาตัวคุณหนูกับคุณผู้หญิงก่อนเราครับ”
“หา!” เขากระเด้งตัวลุกขึ้นยืนในทันที
“พวกมันเป็นใครน่ะ”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ”
“ทำไม มันต้องการอะไร? แล้วตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง แจ้งตำรวจสิ” เขาเกิดความห่วงใยขึ้นมากมาย ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
“ครับ ๆ”
วิกรมยกหูหาตำรวจ แจ้งเหตุ และด้วยที่สนิทกันมาก ท่านผู้กำกับจึงได้โทรศัพท์จัดการเองทั้งหมด
ยังไม่ทันที่ทั้งสองคนจะออกจากบ้าน
กริ๊ง... กริ๊ง... กริ๊ง... กริ๊ง...
มือถือของวิกรมก็ดังขึ้น
“ว่าอย่างไร” วิกรมถามไปอย่างร้อนอกร้อนใจ
(“ผมจัดการพวกมันจนยอมราบคาบแล้วครับ”)
“แล้วมันเป็นใคร”
(“มันสลบและสะลึมสะลือครับ ต้องรอ”)
“คุมตัวมันเอาไว้ ตำรวจกำลังไป”
(“ครับคุณวิกรม”)
ไอศูรย์เข้ามาถึงตัวของวิกรม
“เป็นอย่างไร พวกนั้นว่าอย่างไร”
“คุณใบข้าวกับน้องน่านฟ้าถูกช่วยเอาไว้ได้แล้วครับ” ทั้งสองมองหน้ากันอย่างโล่งอก
“เฮ้อ... ผมอยากรู้จริง ๆ ว่ามันเป็นใคร”
ที่บ้านของธนกฤต
“ดื่มนี่หน่อยสิ จะได้สดชื่นขึ้น”
“อะไรน่ะกฤต”
“ของดี”
“ของดีอะไร” ดวงตาของณธิชาไม่เชื่อใจธนกฤตอีกแล้ว เพราะเขากระทำกับร่างกายของเธอ และไม่ยอมให้หญิงสาวกลับบ้าน
“ไม่ ไม่ ฉันไม่ดื่ม” เธอปฏิเสธ
เพียะ เพียะ... มือหนาของธนกฤตตบลงมาที่หน้าของณธิชาถึงสองครั้ง
“ไอ้กฤต”
“อื้อ... ตอนนี้เธอเป็นเมียฉัน ฉันจะไม่ให้เธอกลับไปที่บ้านไอ้ไอศูรย์อีก และอีกอย่างเรื่องที่เธอให้ฉันไปจัดการ มันกำลังทำกันอยู่”
“ต้องมีหัวสมองด้วยนะ อย่าทำอะไรแบบนี้ คุณไอศูรย์เขาฉลาดมาก เขาจะ...”
เธอพูดไม่จบ เขาก็ตบมากลางเหินกลางหาว
เผียะ... เสียงดังกว่าเดิม
“โอ๊ย!” ณธิชาร้องลั่น
“เจ็บนะ ทำไมต้องทำกันแบบนี้ด้วย?” ยกมือขึ้นมากุมทั้งสองแก้ม เพราะทั้งเจ็บร้อน รู้แค่ว่ามันเหมือนจะยกเป็นปื้น ๆ ขึ้นมาแล้ว
“ทีไอ้นั่นเรียกคุณ ทีกูเรียกไอ้กฤต” พูดไปด้วย จับมือของณธิชาออกมาจากแก้มของเธอ แล้วธนกฤตก็จับปลายคางของหญิงสาวให้อ้าง้างออก
จากนั้นก็กรอกน้ำที่ว่าเข้าไปในปากของเธอ ณธิชาอึกอัก แทบจะสำลักน้ำ ถ้าเธอไม่กลืนเธอต้องตายแน่ ๆ มันบังคับให้เธอดื่ม
ในเวลาถัดจากนั้น ณธิชาล่องลอย ความรู้สึกไม่เต็มร้อยอีกครั้ง ในหัวว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย
ดวงจิตเหมือนไม่รับรู้ เกิดอาการสะลึมสะลืออีกครั้ง หญิงสาวได้ยินแต่เสียงหัวเราะชอบใจของธนกฤต
>>><<<
- ผู้เขียน
